Tag: Jason Isbell

Tjonge, ben ik toch helemaal vergeten het jaar 2023 te voorzien van een overzicht. En omdat het nu herfst 2024 heeft dat natuurlijk geen zin meer om lang terug te blikken. Goede muziek was er voldoende. Vrij eenvoudig heb ik 60 nummers geselecteerd van artiesten en bands die de moeite waard zijn om te beluisteren. En live was er ook veel te beleven. Al was er een grote teleurstelling. Robert Plant en Alison Krauss traden niet op in Soestdijk. Helaas, helaas. Intussen heb ik kaartjes kunnen scoren voor Robert Plant in Eindhoven in 2025. Weer iets om naar uit te kijken. Maar er was wel een fenomeen waar ik met zorgen over maak. De prijzen van concertkaartjes. Voor het eerst in mij leven heb ik geen kaartjes gekocht voor een concert omdat de prijs ongelofelijk belachelijk was. Peter Gabriel in de Ziggo Dome. Ruim 200 euro voor een zitplaats ergens op de 55e rij. Sorry Peter dat vind ik te gek. Graham Nash in TivoliVredenburg was veel beter te betalen. En ook een trip down to memory lane. Zo kan het ook.

Van een aantal nieuwe platen heb ik de recensie van internet af geplukt en zoals altijd een aantal youtube video’s. Veel luister- en leesplezier en over twee maanden weer een uitgebreidere terugblik.

Het jaar in recensies

Kara Jackson – Why Does The Earth Give Us People To Love?

Kara Jacksons liedjes glijden langzaam door het niemandsland tussen folk, blues, jazz en country. We denken meteen aan Nina Simone en Bill Callahan, maar horen ook waarom Jackson tatoeages van Joanna Newsom en Daniel Johnston heeft. Vaak gaan de people uit de titel van haar debuutplaat dood of blijken ze haar liefde niet waard, bezorgen ze haar de ‘Dickhead Blues’ of dumpen ze haar in de ‘Pawnshop’ van het leven. Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz. Bijna al haar songs druppelen uit de speakers met dezelfde trage polsslag. Stuk voor stuk nemen ze hun tijd om in je bloedbaan door te sijpelen. Daarna blijven ze dagenlang aan je hart plakken en door je hoofd spoken. ‘Some people use knives to be recognized’, klinkt het ergens. Kara Jackson hoeft enkel te zingen (door Herbert Struyf).

Steven Wilson – The Harmony Codex

Op het woord ‘kameleon’ mag een moratorium rusten – behalve als het over kameleons gaat – maar wat is Steven Wilson anders? Geen lied van deze Britse singer-songwriter-met-een-brilletje dat géén herinneringen oproept aan een of andere tak van de pop- en rockgeschiedenis sinds 1967, zijn geboortejaar. Geen lied waarbij de vergelijkingen je niet vanaf de eerste seconde overwoekeren. En toch is hij onvergelijkbaar. Hij neemt Pink Floyd of Donna Summer of Mastodon of wie dan ook, en laat die invloed zinderen van hitsigheid en nieuwigheid. Zie: zijn werk bij Porcupine Tree, de groep die lang zijn voornaamste vehikel was. Zie: zijn almaar hogere sferen bereikende solowerk, waarvan ‘The Harmony Codex’ de zevende trede is. Of hij de luisteraar nu alle kleuren van de regenboog laat zien, zoals in de 10 minuten en 44 seconden van ‘Impossible Tightrope’, of hem in donkerte onderdompelt, zoals in ‘Actual Brutal Events’: waar een Wilson is, is een weg (door Davy Koolen)

Jason Isbell & The 400 Unit – Weathervanes

Dat ik Jason Isbells album Southeastern (2013) voor het eerst hoorde, herinner ik me als de dag van gisteren. Deze Amerikaan schrijft ontiegelijk treffende songs over ontzettend zware onderwerpen in het leven. Elephant, een liedje over een vriendin die kanker heeft, bereikte mij op de dag dat ik hoorde dat mijn moeder kanker had.

Het is een eerlijke beschrijving van de lijdensweg die sommige mensen doormaken wanneer zoiets gebeurt. Er was niets romantisch aan de totale aftakeling van mijn moeder en er is niets romantisch aan Elephant. In de laatste jaren hebben Isbell en zijn begeleidingsband The 400 Unit meerdere sterke platen gemaakt, maar zo ongelooflijk goed als op Southeastern is het eigenlijk niet meer geworden. Met Weathervanes is er eindelijk weer een plaat waarop songs met grote slagkracht staan. Opener Death Wish is er een van. ‘Did you ever love a woman with a death wish?’ vraagt Isbell met die doodserieuze stem van ‘m. En in enkele treffende zinnen schetst hij vervolgens een pijnlijk beeld van een vriendin die in een zware depressie zit. ‘You know she’s not bluffing, ‘cause you feel it in your bones.’ Death Wish zet de toon van de hele plaat. Van de met prachtige countryviool versierde rocktrack King Of Oklahoma, over een drugsverslaving, tot het traditioneel folky Cast Iron Skillet, waarin Isbell weer eens diep in de gedeelde trauma’s van een deprimerend dorpje graaft. Dit zijn songs met impact (door Randy Timmers)

Boygenius – The Record

Er is lang uitgekeken naar het debuutalbum van boygenius, maar Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus overtreffen wat mij betreft alle verwachtingen met een album waarop 1+1+1 echt veel meer is dan 3
In 2018 zochten de aanstormende talenten Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus de samenwerking met een EP van boygenius als resultaat. Het smaakte naar meer en dat meer is deze week beschikbaar in de vorm van the record. In de drie tracks die eerder werden vrijgegeven hoorde je nog de individuele stempels van de drie, maar the record is uiteindelijk toch vooral een bandalbum. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus tekenen voor verrassend mooie harmonieën, maar hebben ook een aantal songs geschreven die niet direct op hun individuele albums zouden hebben gepast. Wanneer drie muzikanten die bulken van het talent de samenwerking zoeken is er nog geen garantie op succes, maar het debuutalbum van boygenius is echt prachtig.

Toen Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus aan het eind van 2018 voor het eerst de krachten bundelden onder de naam boygenius (geen hoofdletters) werd direct gesproken van een heuse ‘supergroep’. De drie Amerikaanse singer-songwriters stonden op dat moment weliswaar nog redelijk aan het begin van hun carrières, maar waren de belofte inmiddels al wel ontgroeid.

Sindsdien zijn Julien Baker, Lucy Dacus en vooral Phoebe Bridgers uitgegroeid tot hele grote namen binnen de indiepop en indierock, waardoor er met bijna onrealistisch hoge verwachtingen is uitgekeken naar het debuutalbum van het gelegenheidstrio. Ook ik was sinds de aankondiging van the record (ook geen hoofdletters) halverwege januari compleet in de ban van het nieuwe werk van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, dat alleen al door de som der delen een geweldig album zou moeten worden.

Inmiddels heb ik the record, dat ik een week of twee in bezit heb, al flink wat keren beluisterd en het album valt, ondanks mijn torenhoge verwachtingen, zeker niet tegen. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus openen het debuutalbum van boygenius a capella en maken direct indruk met prachtige harmonieën. Het zijn harmonieën die met enige regelmaat terugkeren op het album en er wat mij betreft voor zorgen dat boygenius meer is dan de optelsom van de drie talentvolle muzikanten.

In de harmonieën vloeien de vocale talenten van de drie singer-songwriters prachtig samen, maar de individuele songs dragen soms nog wel het stempel van een van de drie. Dat hoor je het duidelijkst in de eerste tracks, die het album vooruitsnelden. Zo schreeuwt Julien Baker het aan het eind van het stevige $20 uit zoals alleen zij dit kan, benevelt Phoebe Bridgers in het dromerige Emily I’m Sorry, dat ook op Punisher had kunnen staan en bevat True Blue overduidelijk het stempel van Lucy Dacus, die laat horen dat ze van de drie de beste zangeres is (al heb ik een ongelooflijk zwak voor de stem van Phoebe Bridgers).

Meer dan de debuut EP van boygenius klinkt the record wat mij betreft echter vooral als een album van een band, die toevallig over drie prima zangeressen beschikt. Dat hoor je vooral vanaf de vijfde track, waarin een duidelijk individueel stempel ontbreekt, boygenius ook verrast met intieme folky klanken en de samenzang zo nu en dan om te watertanden zo mooi is.

Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben op hun albums al laten horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kunnen en dat hoor je nog wat duidelijker op the record, dat moeiteloos schakelt tussen hedendaagse indiepop en indierock, akoestische folksongs en tijdloze popsongs die ook uit een tijd ver voor de geboorte van de drie kun en stammen, zeker wanneer een subtiel vleugje 80s new wave of 90s indierock wordt toegevoegd.

De nadruk ligt overigens op de behoorlijk ingetogen songs, waardoor the record toch anders klinkt dan verwacht. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben de nodige zwaargewichten ingeschakeld voor hun debuutalbum, dat zowel in muzikaal als in productioneel opzicht echt fantastisch klinkt, zeker wanneer ook nog wat strijkers en keyboards worden ingezet.

De geweldige zang op het album, de ijzersterke songs en het prachtige geluid maken van the record veel meer dan een debuutalbum van een gelegenheidstrio. Ik ben zeer gesteld op de albums van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, maar als boygenius tikken de drie een nog wat hoger niveau aan. Het debuutalbum van boygenius is een album waarop 1+1+1 vier of misschien wel vijf is en de rek is er voor mij nog lang niet uit (door : Erwin Zijleman)

En in beeld

Bucket List concert van het jaar : Graham Nash in Tivoli. Ook gaven recensenten aan dat Graham vooral op de automatische piloot speelde het was voor mij een mooie reis door een prachtig oeuvre. En dat sommige muziek geen studiobewerking nodig heeft bewijst Graham bij NPR Music

Mijn lijst van dit jaar:

1. Kara Jackson – Pawnshop
2. Steven Wilson – Beautiful Scarecrow
3. Peter Gabriel – Road to joy (bright-side mix)
4. Dave Matthews Band-The Only Thing
5. Greta van Fleet – The Falling Sky
6. Nickel Creek – The Meadow
7. Glen Hansard- Down On Our Knees
8. Bertolf – Cut Me Loose
9. Joe Henry – Small Wonder
10. Daughter – Be On Your Way
11. Chris Stapleton – White Horse
12. Boygenius – Satanist
13. Wilco – Evicted
14. Jonathan wilson- BFF
15. Lewis Capaldi – Burning
16. Grian Chatten- Fairlies
17. Billie Marten – Just Us
18. Eilen Jewell – Come Home Soon
19. Olivia Rodrigo – The Grudge
20. Jason Isbell & the 400 Unit – Save The World
21. dEUS – Man Of The House
22. Blake Mills- Breakthrough Moon
23. Natalie Merchant- Guardian Angel
24. Megan Moroney – Why Johnny
25. Feist – Borrow Trouble
26. Andy Shauff – Paradise Cinema
27. Graham Nash – Golden Idols
28. The Hold Steady – Perdido
29. Allison Russell – Eve Was Black
30. Ed Sheeran – Page
31. The Clockworks – Deaths And Entrances
32. Niall Horan – The Show
33. The Teskey Brothers – Blind Without You
34. Hannah White – One Foot
35. Hozier – Francesca
36. Jana Horn – The Dream
37. Kerala Dust – Violet Drive
38. Caroline Polachek -I Believe
39. Lana Del Rey – Let The Light In (feat. Father John Misty)
40. Lankum – Netta Perseus
41. Pearla – Ming The Clam
42. Jon Batiste – Life Lesson (feat. Lana Del Rey)
43. Sam Burton – A Place To Stay
44. The Slow Show- Learning To Dance
45. Kara Jackson – No Fun / Party
46. Boygenius – Emily I’m Sorry
47. The Clockworks – Lost In The Moment
48. Chris Stapleton – Mountains of My Mind
49. Wilco – A Bowl and A Pudding
50. Bertolf – Patty Lane
51. Daughter- Dandelion
52. Nickel Creek – Stone’s Throw
53. Caroline Polachek – Blood and Butter
54. Greta van Fleet – The Archer
55. Peter Gabriel- Love Can Heal (Dark-side_mix)
56. Jason Isbell & the 400 Unit – Miles
57. Hozier – First Light
58. Dave Matthews Band – Madman’s Eyes
59. Steven Wilson – Staircase
60. DeWollf – Rosita