Tag: Jason Isbell

Posted on

2024: The wo(rld) is on fire!

2024 is alweer voorbij (als jullie dit lezen). Het was op muzikaal gebied een interessant jaar. Met genoeg nieuwe artiesten die aan het begin staan van een mooie carrière en oude getrouwen die bekende wegen nog een keer betreden, maar soms net iets anders. Gelukkig was er genoeg vertrouwde en inspirerende muziek waar we op kunnen terugvallen. Want voor de rest staat de wereld in de fik. Een handvol narcisten hebben de wereld helemaal in hun greep. De een begint een oorlog onder valse voorwendselen, de ander vergeldt een aanslag door middel van het uitroeien van een heel volk. Maar het allergrootste dieptepunt kwam enkele weken geleden. Time Magazine presenteert Donald Trump als ‘person of the year’. Een veroordeelde crimineel die de macht weer terug heeft gegrepen in de Verenigde Staten. Die iedereen die het niet met hem eens is publiekelijk vernederd of een leger advocaten erop af stuurt. Die nog nooit een nederlaag heeft aanvaardt . Time geeft als onderbouwing dat Trump ondanks alle tegenwind een enorme mensenmassa achter zich heeft gekregen. Maar hem Person of the Year te maken gaat mij te ver. Hij zal het zien als een bevestiging van alles wat hij uitkraamt. Hoeveel geweldige mensen hadden op de voorkant van Time kunnen staan. Ooit verontschuldigde Jeff Tweedy zich in TivoliVredenburg voor het feit dat zijn land Trump voor de eerste keer als president had verkozen. Wat zou hij nu hierover zeggen …. Ik denk zoiets van “de wereld is gek geworden”.

Maar terug naar de muziek. En vooral ook de live muziek in 2024. Het was een mooi live jaar. Met hoogtepunten in het Koninklijk Theather Carré (Elbow), TivoliVredenburg (Beth Gibbons, Jason Isbell en Joe Jackson) en na de introductie van zijn nieuwe werk geweldig avondje terug in de tijd met Matt Johnson’s The The in Paradiso. Uit de pers enkele verslagen van deze optredens, daarna zoals elk jaar beeld en geluid van een aantal van hem en tenslotte de jaarlijst van THEWO.

Voor het eerst dit jaar is er ook een spotify lijst van mijn jaarlijst. Hoe makkelijk kan het zijn. Lees, luister en geniet. Op naar een mooi 2025.

Het jaar 2024 in een paar recensies

Elbow-frontman Guy Garvey is helemaal op zijn plek in Carré (door Jeroen Sturing, OOR)

Veel verschillende podiumkunsten komen voorbij in Carré. Toneel, poëzie, popmuziek en zelfs circus. De klassieke zaal aan de Amstel toont zich de perfecte zaal voor Elbow-frontman Guy Garvey. De Grote Vriendelijke Reus, ooit eenmalig acteur in een film, zet maandagavond vol verve de rol van rockzanger neer. Al draait de man zijn hand ook niet om voor een stukje theater, poëzie of cabaret.
‘Elbow is nooit verder tot bloei gekomen dan op Audio Vertigo.’ De band benoemde het echt zelf in de perspraatjes rondom de release van haar tiende album. Het zegt veel over de fase waarin de 27-jarige band is aanbeland. De stijlregel tijdens het maken, zo tekende OOR eerder op: ‘Klinkt het als Elbow, dan gaat het de vuilnisbak in.’ Het resultaat is een eigenzinnig en spannend geluid. In Carré klinkt Elbow toch gelukkig vooral als Elbow, zei het een iets uitbundigere dan wel stevigere variant.
Things I’ve Been Telling Myself for Years is de opener en we zien direct dat de band heeft uitgepakt met een groep van zes vrouwelijke muzikanten, die niet alleen een koor vormen, maar ook blaas- en strijkinstrumenten ter hand kunnen nemen, zo blijkt kort daarna bij Lovers Leap. De armgebaren van Garvey, de bombastische drums en zelfs een gitaarsolo vertellen: hier staat een stevige rockband met zelfvertrouwen. De blazers en strijkers staan er niet alleen voor de traan, maar worden juist uitgedaagd om gas te geven in de donkere en edgy arrangementen van de laatste plaat, met ook volle synths en extra percussie.
Sowieso valt op dat de band veel stevig materiaal speelt; Bones Of You en Dexter & Sinister bijvoorbeeld, razen vol overtuiging voorbij en blijken dan toch uitstekend naast het nieuwe materiaal te passen. Zo heel anders is die nieuwe plaat dus niet, al inspireert het de inmiddels vijftigers wel om een haast vergeten kant van zichzelf te laten zien. Als volleerd stadionrocker maant Garvey zijn publiek tot klappen. Ietwat theatraal en soms misplaatst, dat dan weer wel.
Zoals het een Elbow-show betaamt, is ook de humor nooit ver weg. Garvey refereert in een vakkundig aangedikt verhaal aan een onbeantwoorde Amsterdamse flirt uit het verleden, en speelt als ware cabaretier met de lach van het publiek. Hij zet z’n bandleden de hak en zet zijn zus, zittend op de eerste rij, te kakken (‘Daar zit m’n zus, dus als iemand z’n portemonnee kwijt is…’).
Natuurlijk, van een vol Carré wordt geen mens chagrijnig, maar het gemoed van Elbow is ontzettend zonnig. Ook in de rock & roll kent een carrière van zoveel jaren periodes van sleur, en hoewel Elbow nooit een slechte plaat maakte, is Audio Vertigo er eentje die onmiskenbaar weer iets heeft aangewakkerd.
Maar toch: juist in al het bombastische rockgeweld, zijn het de kleinere liedjes die eruit springen. Mede gedragen door de strijkers zijn Mirrorball maar met name Magnificent (She Says) de echte hoogtepunten van de avond. De dreunende bassynths zijn even ver weg en Carré zweeft massaal mee op de poëtische verhaaltjes van Garvey. ‘This is proof that I shouldn’t do anything other than collab with Elbow’, roept hij. De man is in de wolken met zijn band en daar heeft hij alle reden toe.

Gezien: 10 september 2024 in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam.
Foto is van Arend Jan Hermsen

Beth Gibbons is krachtig en kwetsbaar tegelijk in TivoliVredenburg (door Bouke Sonnega, OOR)

Krachtig kwetsbaar zijn. Zacht en geduldig, maar niet aflatend. Niemand kan zo zingen als Beth Gibbons, zo breekbaar en buigzaam tegelijk. Al vanaf het moment dat ze opkomt heeft ze de Grote Zaal van TivoliVredenburg in de palm van haar hand. Ze is klein, van al haar bandleden de kleinste. Midden op het podium houdt ze zich vast aan haar microfoonstandaard alsof het een reddingboei is. Haar slippers heeft ze uitgeschopt, ze staat op blote voeten. Lives Outgrown, haar net verschenen soloalbum, is de spil van de avond.
Zelden stond een band zo gefocust en serieus op het podium. Ze vormen een halve cirkel rondom Gibbons, de gitarist, bassist, toetsenist, strijkers en twee percussionisten. Allemaal moeten ze genoemd, want op het podium valt des te meer op hoe holistisch de liedjes van haar laatste prachtplaat zijn. De viool is geen ondersteuning, de bas geen fundament, maar alles is onderdeel van een weefsel dat door de stem van Gibbons zorgvuldig en trefzeker aan elkaar wordt genaaid.
Hoogtepunten als Floating On A Moment en de wals van Lost Changes worden met al hun meeslependheid terecht uitzinnig ontvangen door een publiek dat zich duidelijk op dit optreden verheugd heeft. Het album trekt voorbij, uitgevoerd met een enorme precisie. Gibbons in het midden, soms het hoofd afwendend terwijl ze de microfoon met één hand vast blijft houden. Natuurlijk zijn er lampen, dit is een show, maar iedereen lijkt z’n best te doen zover mogelijk uit het schijnsel te blijven, alsof ze liever in het donker hadden gestaan.
En net als de klad er even dreigt komen – de tempi liggen allemaal wel heel dicht bij elkaar – is daar plots het gebroken hart van Tom The Model, één van de twee uitstapjes naar Gibbons eerste soloplaat met Rustin Man, dat de aandacht er weer bij roept. In Beyond The Sun is dan zelfs sprake van een echte climax, met geroffel, gebeuk en een meezingende band.
Maar dan, even snel als het onweer opkomt gaat het ook weer liggen voor het prachtig breekbare Whispering Love, met wederom de prachtige stem van Gibbons en een vioolnoot, een jengel haast, die het liedje begeleid en blijft galmen tot het einde. Dan een bedankje, de enige woorden, en ze verdwijnt van het podium.
Het enige Portisheadliedje van de avond is het schitterende Roads. ‘Can’t anybody see / we’ve got a war to fight?’ ze smeekt ons, even geloofwaardig als in 1994, boven de galm van de Rhodes-piano (nu pas merk ik de woordgrap op) uit. Een uur en een kwartier na de opkomst bedankt ze ons voor de tweede keer uitvoerig. De plechtigheid is weg, ze lijkt groter en kleiner tegelijk.
Pas als ze afloopt valt me op dat haar teennagels roodgelakt zijn.

Gezien: 5 juni 2024 in TivoliVredenburg, Utrecht

Jason Isbell, een van de grootste songwriters van nu, laat zijn rockende roots hard binnenkomen (door Robert van Gijssel, Volkskrant)

De stem, het speelplezier, de snijdende gitaren en de kwaliteit van het liedwerk tillen deze show op tot het hoogste niveau.

Dat Jason Isbell momenteel een van de grootste Amerikaanse songwriters is, hoor je gelijk bij het openingsnummer van zijn twee uur durende show in een volle Rondazaal in Utrecht. In Save the World, van zijn laatste album Weathervanes, bezingt hij het paniekgevoel dat je kan bespringen als je de wereld om je heen in elkaar ziet storten. Of als je naar het nieuws kijkt – wat tegenwoordig zo’n beetje hetzelfde is.
Dan zoek je houvast bij de mensen om je heen, liefde die je erdoor sleept. Isbell schrijft daar rake woorden over – niet sentimenteel, maar menselijk mooi. ‘Swear you’ll save the world when I lose my grip/ Tell me you’re in control/ Swear you’ll say the word when I start to slip/ You’ll be the first to know’.
Prachtige rootsliedjes
Wat een prachtige, rockende rootsliedjes heeft Isbell geschreven, de afgelopen jaren. Eerst als zanger bij de band Drive-By Truckers, daarna solo en met zijn eigen band The 400 Unit, waarmee hij nu op tournee is. En wat zijn deze beroepsmusici goed op elkaar ingespeeld.
Isbell en zijn vertrouwde bandvrienden zijn beslist geen charismatische showmensen, maar je mist het uiterlijk vertoon nauwelijks. Het speelplezier van deze zeskoppige band is genoeg als schouwspel. De dansende baslijnen van Anna Butterss lijmen de snijdende gitaren van Isbell en zijn tweede gitarist én tweede stem Sadler Vaden aan elkaar.
En in de strak rockende liedjes, zoals King of Oklahoma, worden de emoties opgevoerd door een paar van de beste solo’s die ooit in deze zaal hebben geklonken. Eerst van Isbell zelf, daarna van Vaden.
Isbell versnippert zijn gitaar, zoals in de hardste ‘shreddende’ rock. Maar hij tuft ook relaxed mee in het groovende treintje dat de drummer en de bassist voor hem laten rijden. Zijn noten zitten vol melancholie en betekenis, en krabben aan de binnenkant van je ziel.
Kippenvel
Maar de stem van Isbell en de kwaliteit van zijn liedwerk tillen deze show echt op tot het hoogste niveau, zodat je het optreden een dag later eigenlijk weer wilt zien (dat kon ook, want Isbell stond woensdag opnieuw in de Ronda). Het kippenvel komt opzetten bij If We Were Vampires, waarin de Amerikaan zingt over het allerergste: afscheid nemen van je geliefde.
Als hij hoog en op vol volume zingt, met een bescheiden rauwe rand die nergens aanstellerig wordt, komt zijn stem keihard binnen – er is niemand die in dit register zo knap en natuurlijk mooi zingt.
Wat een gevoel en droge subtiliteit zitten er in de laatste zinnen: ‘Maybe time running out is a gift/ I’ll work hard ’til the end of my shift/ And give you every second I can find/ And hope it isn’t me who’s left behind.’

Gezien : 12/11, Ronda, TivoliVredenburg, Utrecht.

Het jaar 2024 in video’s

Mijn jaarlijst over 2024

  1. Loma-Unbraiding
  2. Sarah Jarosz-Columbus & 89th
  3. The The-I Want to Wake up with You
  4. Laura Marling-Patterns in Repeat
  5. Leon Bridges-That’s What I Love
  6. Kacey Musgraves-Moving Out
  7. Julia Holter-These Morning
  8. Joan As Police Woman-Full-Time Heist
  9. Isobel Campbell-Dopamine
  10. Benson Boone-Slow it Down
  11. Amy Allen-Girl With A Problem
  12. Aaron Frazer-Payback
  13. Native Harrow-Goin’ Nowhere
  14. Waxahatchee-Right Back To It
  15. Warhaus-What Goed Up
  16. The Smile-Colours Fly
  17. Torres-I got the fear
  18. Ray Lamontagne-Yearning
  19. Quivers-Pink Smoke
  20. Personal Trainer-Round
  21. Michael Kiwanuka-One And Only
  22. Iron & Wine-Anyone’s Game
  23. Gillian Welch/David Rawlings-Lawman
  24. Elbow-The Picture
  25. Daryll-Ann-Our song
  26. Beth Gibbons-Oceans
  27. Adrianne Lenker-Fool
  28. Beabadoobee-Tie My Shoes
  29. Beyoncé-Protector
  30. Billie Eilish-Wildflower
  31. Ella Raphael-Let the Light In
  32. Mickey Guyton-I Still Do
  33. Marcus King-F*ck My Life Up Again
  34. Thomas Dybdahl-Beautiful Boy
  35. Futurebirds-Solitaires
  36. Bright Eyes-Real Feel 105°
  37. St. Vincent-Violent Times
  38. J. Bernardt-Matter Of Time
  39. Jack White-Tonight (Was A Long Time Ago)
  40. Guided by Voices-Timing Voice
  41. Benson Boone-Be Someone
  42. Cassandra Jenkins-Delphinium Blue
  43. Vanessa Peters-Out To Sea
  44. Gracie Abrams-Risk
  45. Blackberry Smoke-Be So Lucky
  46. Crumb-The Bug
  47. Leon Bridges-Peaceful Place
  48. The Black Crowes-Wilted Rose (feat. Lainey Wilson)
  49. Michael Kiwanuka-Rebel Soul
  50. Snow Patrol-Hold Me In The Fire
  51. Kacey Musgraves-Dinner with Friends
  52. Travis-Raze the Bar
  53. Vince Staples-Black&Blue
  54. The Decemberists – The Reapers
  55. Brittany Howard-What Now
  56. Ruthie Foster-Done
  57. Father John Misty-Josh Tillman and the Accidental Dose
  58. Beth Gibbons-Floating On A Moment
  59. Elbow-Good Blood Mexico City
  60. Bonny Light Horseman-Old Dutch
  61. Warhaus-I Want More
  62. Personal Trainer-Upper Ferntree Gully
  63. The Smile-I Quit
  64. The The-Cognitive Dissident
  65. The Black Crowes-Dirty Cold Sun
  66. MJ Lenderman-She’s Leaving You
  67. Jack White-It’s Rough On Rats (If You’re Asking)
  68. Fontaines D.C.-Starburster
  69. Fink-Be Forever Like A Curse
  70. Sarah Jarosz-Mezcal And Lime

Spotify

https://open.spotify.com/playlist/69R2nBiO9Ny8XytG3M7JL9?si=3627586bd0134c9b

Posted on

2023 Het jaaroverzicht totaal vergeten

Tjonge, ben ik toch helemaal vergeten het jaar 2023 te voorzien van een overzicht. En omdat het nu herfst 2024 heeft dat natuurlijk geen zin meer om lang terug te blikken. Goede muziek was er voldoende. Vrij eenvoudig heb ik 60 nummers geselecteerd van artiesten en bands die de moeite waard zijn om te beluisteren. En live was er ook veel te beleven. Al was er een grote teleurstelling. Robert Plant en Alison Krauss traden niet op in Soestdijk. Helaas, helaas. Intussen heb ik kaartjes kunnen scoren voor Robert Plant in Eindhoven in 2025. Weer iets om naar uit te kijken. Maar er was wel een fenomeen waar ik met zorgen over maak. De prijzen van concertkaartjes. Voor het eerst in mij leven heb ik geen kaartjes gekocht voor een concert omdat de prijs ongelofelijk belachelijk was. Peter Gabriel in de Ziggo Dome. Ruim 200 euro voor een zitplaats ergens op de 55e rij. Sorry Peter dat vind ik te gek. Graham Nash in TivoliVredenburg was veel beter te betalen. En ook een trip down to memory lane. Zo kan het ook.

Van een aantal nieuwe platen heb ik de recensie van internet af geplukt en zoals altijd een aantal youtube video’s. Veel luister- en leesplezier en over twee maanden weer een uitgebreidere terugblik.

Het jaar in recensies

Kara Jackson – Why Does The Earth Give Us People To Love?

Kara Jacksons liedjes glijden langzaam door het niemandsland tussen folk, blues, jazz en country. We denken meteen aan Nina Simone en Bill Callahan, maar horen ook waarom Jackson tatoeages van Joanna Newsom en Daniel Johnston heeft. Vaak gaan de people uit de titel van haar debuutplaat dood of blijken ze haar liefde niet waard, bezorgen ze haar de ‘Dickhead Blues’ of dumpen ze haar in de ‘Pawnshop’ van het leven. Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz. Bijna al haar songs druppelen uit de speakers met dezelfde trage polsslag. Stuk voor stuk nemen ze hun tijd om in je bloedbaan door te sijpelen. Daarna blijven ze dagenlang aan je hart plakken en door je hoofd spoken. ‘Some people use knives to be recognized’, klinkt het ergens. Kara Jackson hoeft enkel te zingen (door Herbert Struyf).

Steven Wilson – The Harmony Codex

Op het woord ‘kameleon’ mag een moratorium rusten – behalve als het over kameleons gaat – maar wat is Steven Wilson anders? Geen lied van deze Britse singer-songwriter-met-een-brilletje dat géén herinneringen oproept aan een of andere tak van de pop- en rockgeschiedenis sinds 1967, zijn geboortejaar. Geen lied waarbij de vergelijkingen je niet vanaf de eerste seconde overwoekeren. En toch is hij onvergelijkbaar. Hij neemt Pink Floyd of Donna Summer of Mastodon of wie dan ook, en laat die invloed zinderen van hitsigheid en nieuwigheid. Zie: zijn werk bij Porcupine Tree, de groep die lang zijn voornaamste vehikel was. Zie: zijn almaar hogere sferen bereikende solowerk, waarvan ‘The Harmony Codex’ de zevende trede is. Of hij de luisteraar nu alle kleuren van de regenboog laat zien, zoals in de 10 minuten en 44 seconden van ‘Impossible Tightrope’, of hem in donkerte onderdompelt, zoals in ‘Actual Brutal Events’: waar een Wilson is, is een weg (door Davy Koolen)

Jason Isbell & The 400 Unit – Weathervanes

Dat ik Jason Isbells album Southeastern (2013) voor het eerst hoorde, herinner ik me als de dag van gisteren. Deze Amerikaan schrijft ontiegelijk treffende songs over ontzettend zware onderwerpen in het leven. Elephant, een liedje over een vriendin die kanker heeft, bereikte mij op de dag dat ik hoorde dat mijn moeder kanker had.

Het is een eerlijke beschrijving van de lijdensweg die sommige mensen doormaken wanneer zoiets gebeurt. Er was niets romantisch aan de totale aftakeling van mijn moeder en er is niets romantisch aan Elephant. In de laatste jaren hebben Isbell en zijn begeleidingsband The 400 Unit meerdere sterke platen gemaakt, maar zo ongelooflijk goed als op Southeastern is het eigenlijk niet meer geworden. Met Weathervanes is er eindelijk weer een plaat waarop songs met grote slagkracht staan. Opener Death Wish is er een van. ‘Did you ever love a woman with a death wish?’ vraagt Isbell met die doodserieuze stem van ‘m. En in enkele treffende zinnen schetst hij vervolgens een pijnlijk beeld van een vriendin die in een zware depressie zit. ‘You know she’s not bluffing, ‘cause you feel it in your bones.’ Death Wish zet de toon van de hele plaat. Van de met prachtige countryviool versierde rocktrack King Of Oklahoma, over een drugsverslaving, tot het traditioneel folky Cast Iron Skillet, waarin Isbell weer eens diep in de gedeelde trauma’s van een deprimerend dorpje graaft. Dit zijn songs met impact (door Randy Timmers)

Boygenius – The Record

Er is lang uitgekeken naar het debuutalbum van boygenius, maar Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus overtreffen wat mij betreft alle verwachtingen met een album waarop 1+1+1 echt veel meer is dan 3
In 2018 zochten de aanstormende talenten Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus de samenwerking met een EP van boygenius als resultaat. Het smaakte naar meer en dat meer is deze week beschikbaar in de vorm van the record. In de drie tracks die eerder werden vrijgegeven hoorde je nog de individuele stempels van de drie, maar the record is uiteindelijk toch vooral een bandalbum. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus tekenen voor verrassend mooie harmonieën, maar hebben ook een aantal songs geschreven die niet direct op hun individuele albums zouden hebben gepast. Wanneer drie muzikanten die bulken van het talent de samenwerking zoeken is er nog geen garantie op succes, maar het debuutalbum van boygenius is echt prachtig.

Toen Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus aan het eind van 2018 voor het eerst de krachten bundelden onder de naam boygenius (geen hoofdletters) werd direct gesproken van een heuse ‘supergroep’. De drie Amerikaanse singer-songwriters stonden op dat moment weliswaar nog redelijk aan het begin van hun carrières, maar waren de belofte inmiddels al wel ontgroeid.

Sindsdien zijn Julien Baker, Lucy Dacus en vooral Phoebe Bridgers uitgegroeid tot hele grote namen binnen de indiepop en indierock, waardoor er met bijna onrealistisch hoge verwachtingen is uitgekeken naar het debuutalbum van het gelegenheidstrio. Ook ik was sinds de aankondiging van the record (ook geen hoofdletters) halverwege januari compleet in de ban van het nieuwe werk van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, dat alleen al door de som der delen een geweldig album zou moeten worden.

Inmiddels heb ik the record, dat ik een week of twee in bezit heb, al flink wat keren beluisterd en het album valt, ondanks mijn torenhoge verwachtingen, zeker niet tegen. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus openen het debuutalbum van boygenius a capella en maken direct indruk met prachtige harmonieën. Het zijn harmonieën die met enige regelmaat terugkeren op het album en er wat mij betreft voor zorgen dat boygenius meer is dan de optelsom van de drie talentvolle muzikanten.

In de harmonieën vloeien de vocale talenten van de drie singer-songwriters prachtig samen, maar de individuele songs dragen soms nog wel het stempel van een van de drie. Dat hoor je het duidelijkst in de eerste tracks, die het album vooruitsnelden. Zo schreeuwt Julien Baker het aan het eind van het stevige $20 uit zoals alleen zij dit kan, benevelt Phoebe Bridgers in het dromerige Emily I’m Sorry, dat ook op Punisher had kunnen staan en bevat True Blue overduidelijk het stempel van Lucy Dacus, die laat horen dat ze van de drie de beste zangeres is (al heb ik een ongelooflijk zwak voor de stem van Phoebe Bridgers).

Meer dan de debuut EP van boygenius klinkt the record wat mij betreft echter vooral als een album van een band, die toevallig over drie prima zangeressen beschikt. Dat hoor je vooral vanaf de vijfde track, waarin een duidelijk individueel stempel ontbreekt, boygenius ook verrast met intieme folky klanken en de samenzang zo nu en dan om te watertanden zo mooi is.

Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben op hun albums al laten horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kunnen en dat hoor je nog wat duidelijker op the record, dat moeiteloos schakelt tussen hedendaagse indiepop en indierock, akoestische folksongs en tijdloze popsongs die ook uit een tijd ver voor de geboorte van de drie kun en stammen, zeker wanneer een subtiel vleugje 80s new wave of 90s indierock wordt toegevoegd.

De nadruk ligt overigens op de behoorlijk ingetogen songs, waardoor the record toch anders klinkt dan verwacht. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben de nodige zwaargewichten ingeschakeld voor hun debuutalbum, dat zowel in muzikaal als in productioneel opzicht echt fantastisch klinkt, zeker wanneer ook nog wat strijkers en keyboards worden ingezet.

De geweldige zang op het album, de ijzersterke songs en het prachtige geluid maken van the record veel meer dan een debuutalbum van een gelegenheidstrio. Ik ben zeer gesteld op de albums van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, maar als boygenius tikken de drie een nog wat hoger niveau aan. Het debuutalbum van boygenius is een album waarop 1+1+1 vier of misschien wel vijf is en de rek is er voor mij nog lang niet uit (door : Erwin Zijleman)

En in beeld

Bucket List concert van het jaar : Graham Nash in Tivoli. Ook gaven recensenten aan dat Graham vooral op de automatische piloot speelde het was voor mij een mooie reis door een prachtig oeuvre. En dat sommige muziek geen studiobewerking nodig heeft bewijst Graham bij NPR Music

Mijn lijst van dit jaar:

  1. Kara Jackson – Pawnshop
  2. Steven Wilson – Beautiful Scarecrow
  3. Peter Gabriel – Road to joy (bright-side mix)
  4. Dave Matthews Band-The Only Thing
  5. Greta van Fleet – The Falling Sky
  6. Nickel Creek – The Meadow
  7. Glen Hansard- Down On Our Knees
  8. Bertolf – Cut Me Loose
  9. Joe Henry – Small Wonder
  10. Daughter – Be On Your Way
  11. Chris Stapleton – White Horse
  12. Boygenius – Satanist
  13. Wilco – Evicted
  14. Jonathan wilson- BFF
  15. Lewis Capaldi – Burning
  16. Grian Chatten- Fairlies
  17. Billie Marten – Just Us
  18. Eilen Jewell – Come Home Soon
  19. Olivia Rodrigo – The Grudge
  20. Jason Isbell & the 400 Unit – Save The World
  21. dEUS – Man Of The House
  22. Blake Mills- Breakthrough Moon
  23. Natalie Merchant- Guardian Angel
  24. Megan Moroney – Why Johnny
  25. Feist – Borrow Trouble
  26. Andy Shauff – Paradise Cinema
  27. Graham Nash – Golden Idols
  28. The Hold Steady – Perdido
  29. Allison Russell – Eve Was Black
  30. Ed Sheeran – Page
  31. The Clockworks – Deaths And Entrances
  32. Niall Horan – The Show
  33. The Teskey Brothers – Blind Without You
  34. Hannah White – One Foot
  35. Hozier – Francesca
  36. Jana Horn – The Dream
  37. Kerala Dust – Violet Drive
  38. Caroline Polachek -I Believe
  39. Lana Del Rey – Let The Light In (feat. Father John Misty)
  40. Lankum – Netta Perseus
  41. Pearla – Ming The Clam
  42. Jon Batiste – Life Lesson (feat. Lana Del Rey)
  43. Sam Burton – A Place To Stay
  44. The Slow Show- Learning To Dance
  45. Kara Jackson – No Fun / Party
  46. Boygenius – Emily I’m Sorry
  47. The Clockworks – Lost In The Moment
  48. Chris Stapleton – Mountains of My Mind
  49. Wilco – A Bowl and A Pudding
  50. Bertolf – Patty Lane
  51. Daughter- Dandelion
  52. Nickel Creek – Stone’s Throw
  53. Caroline Polachek – Blood and Butter
  54. Greta van Fleet – The Archer
  55. Peter Gabriel- Love Can Heal (Dark-side_mix)
  56. Jason Isbell & the 400 Unit – Miles
  57. Hozier – First Light
  58. Dave Matthews Band – Madman’s Eyes
  59. Steven Wilson – Staircase
  60. DeWollf – Rosita
Posted on

2017

Het is goed om bij een afscheid even terug te kijken en te genieten van muziek uit het verleden .  In 2017 moesten we op 3 oktober  plotseling afscheid nemen van Tom Petty.  In 2012 bezocht ik, wat nu blijkt, zijn laatste optreden in Nederland. 5 sterren recensie in de Volkskrant (zie hier).  Later bleek dat Tom Petty is overleden aan een overdosis aan medicijnen onder andere omdat hij al een tijd met een gebroken heup optrad…. En enkele weken later moesten we ook afscheid nemen van Gordon Dowie, frontman van The Tragically Hip.  Deze band heb ik meerdere keren in Nederland en België mogen zien en elke keer was het weer een feest.  Mooie herinneringen.

Maar er was in 2017 ook weer nieuwe aanwas. Een jonge artiest waar we nog hoop ik lang van mogen genieten is Quinn Sullivan.  Toen hij 6 jaar was trad hij op in de Ellen DeGeneres Show. In 2017 , op 18 jarige leeftijd, brengt hij zijn derde studioplaat uit.  Hij is geboren met een gitaar in de hand. Virtuoos. Maar ook op het gebied van roots / america ontdekte ik een aantal nieuwe artiesten, al zijn sommige in de US al wat langer bekend.  Quiles & Cloud en de The Infamous Stringdusters bleven nog het meest bij.  Kijk en oordeel zelf (onder de lijst)

Op live gebied waren vooral de optredens van Ryan Adams (Vredenburg) en Jason Isbell (Paradiso) briljant.  Al dacht ik dat Ryan al na 3 nummers ging afhaken. Na een 5 minuten pauze en toespraak hield het publiek zich in met het maken van foto’s met flits. Gelukkig maar.

De lijst dit jaar

  1. Chris Robinson Brotherhood – Behold The Seer
  2. Elbow – Magnificent (She Says)
  3. Quiles & Cloud – Black Sky Lightning
  4. Rhiannon Giddons – Come Love Come
  5. Jeangu Macrooy – Fire Raging
  6. The Lone Bellow – Walk Into A Storm
  7. Lizz Wright – Southern Nights
  8. Aimee Mann – Knock it off
  9. Nikki Lane – Highway Queen
  10. Gregg Allman – My Only True Friend
  11. Lilly Hiatt – All Kinds of People
  12. Pete Murray – Sold
  13. The War On Drugs – Pain
  14. David Rawlings – Airplane
  15. Alison Krauss – River in the Rain
  16. John Mellencamp & Carlene Carter – All Night Talk Radio
  17. Ozark Henry – Where Is the Love
  18. Sam Outlaw – Bottomless Mimosas
  19. Sam Smith – Burning
  20. Flo Morrissey and Matthew E. White – Looking For You
  21. Sean Rowe – The Salmon
  22. Siv Jakobsen – Shallow Digger
  23. The Infamous Stringdusters – Back Home
  24. Steven Wilson – Refuge
  25. Son Volt – Lost Souls
  26. David Crosby – Sell Me A Diamond
  27. Julie Byrne – Morning Dove
  28. Courtney Marie Andrews – Put the Fire Out
  29. Sharon Jones and the Dap Kings – Matter of Time
  30. Tift Merrit – Proclamation Bones
  31. Richard Edwards – Rollin Rollin Rollin
  32. Curtis Harding – Go As You Are
  33. Leslie Mendelson – Chasing The Thrill
  34. Jason Isbell and the 400 Unit – If We Were Vampires
  35. Quinn Sullivan – Midnight Highway
  36. Steven Wilson – To The Bone
  37. Chris Robinson Brotherhood – Dog Eat Sun
  38. Charlie Worsham – Southern By the Grace of God
  39. Quiles & Cloud – Shake Me Now
  40. Andrew Combs – Better Way
  41. A Blaze Of Feather – Dust in the Wind
  42. Ryan Adams – Breakdown
  43. Mark Eitzel – La Llorona
  44. The Americans – I’ll be yours
  45. Robert Plant – The May Queen
  46. Elbow – Trust the Sun
  47. The National – The System Only Dreams In Total Darkness
  48. Kenny Wayne Shepherd – Ride of your life
  49. The Infamous Stringdusters – Black Elk
  50. Jason Isbell and the 400 Unit – Cumberland Gap
  51. Nothing But Thieves – Sorry
  52. Big Big Train – As the Crow Flies
  53. Quinn Sullivan – Buffalo Nickel

En hieronder enkele beelden van het afgelopen jaar :

(the unofficial video ; but it could be the real video

Posted on

2013

Ik ben normaal niet zo van de gebaande paden maar dit jaar is er een artiest waarvan, volgens mij, elk nummer wat ie heeft gemaakt of waaraan ie heeft meegewerkt een hit is geworden: Pharell Williams. En hij bracht ook nog eens iets terug. Disco! Bij het horen van de eerste klanken van Get Lucky (een samenwerking tussen Pharell en Daft Punk) voel je meteen de tijden van Bee Gees, Tramps, Kool & The Gang weer helemaal terug komen. En bij het horen van Happy (uit Dispicable Me 2) word ik meteen ook Heppie! 2013 is voor Pharell.

Er was nog een artiest die vanaf het eerste moment een onuitwisbare indruk op mij heeft gemaakt. Michael Prins. De beste singersongwriter uit Nederland van dit jaar. Mijn favorieten bij talentenshows winnen nooit en eerlijk toegegeven had ik niet verwacht dat Giel Beelen Michael zou kiezen maar het wonder geschiedde en zijn eerste indurk was en bleef onuitwisbaar. Zijn laatste vertolking van Close To You als toegift in de finale was een enorm kippenvelmoment.

Daft Punk ft. Pharell – Get Lucky

Michael Prins _ Close to You (toegift tv uitzending)

Wat er verder opviel dit jaar “: Jonathan Wilson, geboren in Forest City, North Carolina op 30 December 1974, heeft dit jaar zijn tweede cd uitgebracht : Fanfare.
Fanfare bevat gastbijdragen van onder andere Jackson Browne, Graham Nash en David Crosby. De invloeden van deze artiesten en bijvoorbeeld Neil Young of Pink Floyd zijn zeker goed te horen. En net zoals zijn 1ste langspeler (Gentle Spirit) stopt deze plaat ook pas na een kleine twee uur. Er zijn op You Tube mooie live registraties van Jonathan Wilson te vinden. Voor deze post van mij alleen een muzikale bijdrage.

Trixie Whitley geboren op 24 juni 1987 in Gent verhuisd na 1 jaar met vader Chris naar New York. Ze reisde met vader mee naar platenstudio’s en concertzalen. Op haar 10de begon ze op drums. Op haar 14de treedt ze op met het dansensemble “Les Ballets C de la B.” In 2005 neemt ze haar eerste EP op (Strong Blood) en gaat vervolgens werken met beroemde artiesten en producers zoals Robert Plant en Daniel Lanois. Begin 2013 verschijnt “Fourth Corner” en volgt een tour in Europa en zie ik haar in de Effenaar. Ze geeft tijdens concerten alles en ondanks de gemoedelijke en onrustige sfeer krijgt ze de zaal toch nog heel stil bij de ingetogen nummers. Zeker bij “Breathe You In My Dreams”

Natuurlijk ook nog twee gouwe ouwe die in 2013 nog een nieuwe CD uitbrachten. Eels, Tired Pony en I Am Kloot. Niet heel erg vernieuwend maar gewoon goed.

Tenslotte voor mijn dochters die weer een jaartje verder zijn in het ontwikkelen van een eigen smaak: op alle basisscholen bekend: Het bekertjes lied (en overal op klappen …)

De lijst van 2013 bestaat uit drie delen :

Side 1.
01. Daft Punk feat. Pharrell Williams – Get Lucky
02. Allen Stone – Unaware
03. The Civil Wars – Eavesdrop
04. Douwe Bob – I Smoke And I Drink
05. Hem – Tourniquet
06. Valerie June – You Can’t Be Told
07. Tom Odell – Another Love
08. Amy Speace – How To Sleep In A Stormy Boat
09. Iron And Wine – Low Light Buddy Of Mine
10. Janelle Monae – Victory
11. Agnes Obel – Dorian
12. Alela Diane – About Farewell
13. Giovanca – How Does It Feel
14. Thomas Dybdahl – Soulsister
15. Amos Lee – Lowdown Life
16. Laura Marling – I Was An Eagle
17. Gregory Porter – Water Under Bridges
18. Eels – On The Ropes
19. Pharrell Williams – Happy

Side 2.
01. Daniël Lohues – Ik Haal Mij ‘n Hond Op
02. Chaim- Honey And I
03. Sun Kil Moon – Among the Leaves
04. Royal Parks – She
05. Devendra Banhart – Daniel
06. Daughter – Still
07. Trixie Whitley – Breathe You In My Dreams
08. Sarah Blasko – Fool
09. Laura Jansen – Light Hits The Room
10. Hollis Brown – Down On Your Luck
11. Tired Pony – Carve Our Names
12. Douwe Bob – I Smoke And I Drink
13. Jason Lisbell – Elephant
14. Stevie Ann – House Of Cards
15. Atoms For Peace – Stuck Together Pieces
16. John Mayer – Waitin’ on the Day
17. Jonathan Wilson – Cecil Taylor
18. Israel Nash Gripka – Who In Time
19. Matt Simons – I Will Follow You Into The Dark
20. Michael Prins – Rivertown Fairytales

Side 3.
01. Gary Clark Jr. – When My Train Pulls In
02. Mark Lanegan – Pentacostal
03. Turin Brakes – Dear Dad
04. Biffy Clyro – Sounds Like Balloons
05. Kashmir – Peace In The Heart
06. Kings of Leon – Family Tree
07. Kurt Vile – Snowflakes Are Dancing
08. Motorpsycho – Barleycorn (Let it come let it be)
09. The National – Fireproof
10. North Mississippi Allstars – Snake Drive
11. Rival Sons – Keep On Swinging
12. Travis – New Shoes
13. David Bowie – (You Will) Set the World On Fire
14. Stereophonics – In A Moment
15. I Am Kloot- These Days Are Mine
16. Steven Wilson- Drive Home