Turin Brakes

Turin Brakes zijn vaak vergeleken met bands als Coldplay, Travis, en het Noorse duo Kings of Convenience, die met hun in 2001 verschenen album “Quiet Is the New Loud” ook Turin Brakes goed beschreven.

De band wordt gezien als één van de vertegenwoordigers van de zogenaamde New Acoustic Movement, een stroming gecreëerd door de Britse pers rond de eeuwwisseling. Hun eerste album, “The Optimist LP” (2001) werd alom geprezen en werd genomineerd voor de Britse Edison: de Mercury Prize. Deze plaat ging tot nu meer dan 200.000 keer over de toonbank.

De opvolger, “Ether Song” (2003), deed het nog beter en bracht enkele kleine hits voort in Engeland, met “Pain Killer” als hoogtepunt (top 5). Zo’n 300.000 exemplaren gingen van het album wereldwijd over de toonbank. “Ether Song” was een ommezwaai qua geluid. Het album, geproduceerd door Tony Hoffer, was voller en bevatte meer rock dan folk invloeden.

Hun derde album “Jackinabox” (2005) bracht opnieuw een ander geluid. Uitgebracht eind mei 2005, voorafgegaan door single “Fishing For A Dream”, deed het album het wel niet zo goed als “Ether Song” op commercieel gebied, de critici zijn opnieuw lovend en het album komt in de Engelse album top 10 terecht. Dit derde album bevat zowel folk, funk als bossanova invloeden. De rest van 2005 wordt grotendeels doorgebracht met touren. Zanger en tekstschrijver Olly Knights werd vader van een dochter, Ruby Alexander.

Olly Knights en Gale Paridjanian zongen ook mee in het refrein van de Band Aid 20 single (Do they know it’s Christmas) eind 2004 voor het Band Aid-fonds. Ook werkten ze mee aan een actie “Flight 5065″ in juni 2005 om de G8 op de armoede in de wereld te wijzen.

Het jaar 2005 wordt afgesloten met het uitbrengen van een nieuwe EP, de Red Moon EP, die eerst alleen op de Engelse tournee te bemachtigen is, maar later als download wordt uitgebracht. Ook brengt de band een live album uit, 24 uur na het concert in de Palladium in Londen is de opname hiervan te downloaden via de officiële website van Turin Brakes en via de Itunes Music Store.

In 2006 werkt de band aan nieuwe nummers in hun eigen studio in London. Na een korte tour door Engeland in november, nemen ze deze demo’s in januari 2007 opnieuw op, samen met producer Ethan Johns. Het album verschijnt in september 2007 onder de titel Dark On Fire. Het album is directer dan de vorige albums en bevat meer elektrische gitaar en keyboards. Singles van het album zijn Stalker en Something In My Eye. Het album verschijnt ook met een bonus EP, getiteld Something Out Of Nothing. Hierop staan de vijf andere nummers die tijdens de opnames met Ethan Johns zijn vastgelegd.

In het najaar van 2007 tourt de band door het Verenigd Koninkrijk, Ierland, Duitsland, Nederland en Luxemburg om de plaat te promoten. In februari 2008 volgt nog een uitgebreide tournee door het Verenigd Koninkrijk. In mei 2008 keert het duo terug naar Duitsland om daar een akoestische tournee te doen met hun vaste bassist Eddie Myer.

10 jaar na het verschijnen van hun eerste single, The Door, komt het verzamelalbum Bottled at Source uit.

In 2010 verschijnt op hun nieuwe label, Cooking Vinyl, het nieuwe album Outbursts. Hiermee keert de band grotendeels terug bij de simpele folk-sound van het eerste album. Voor Sanne Marije van Elst is dit album een come-back:” In het spoor van o.a. Travis en Starsailor werd Turin Brakes zeer populair. Vanaf het tweede album, Ether Song, werd alles meer elektrisch. Nu, na tien jaar Turin Brakes, was het tijd voor reflectie. Een handvol zeer geslaagde albums, 1 hit en samenwerking met o.a. Dido en Take That zorgen ervoor dat de Turin Brakes bestaansrecht hebben. Maar terugkijkend op de beginperiode besloten Olly Knights en Gale Paridjanian toch back to basic te gaan. Outbursts is dan ook een album wat weer meer akoestisch van aard is. Dit was ook mogelijk omdat er deze keer geen druk van een groot label was om ‘een bepaalde kant’ op te gaan met het album. Dit alles maakt Outbursts eigenlijk tot het mooiste Turin Brakes-album sinds The Optimist LP. De vrijheid die de Turin Brakes nu voelen komt goed tot uiting in Never Stops. In dit soulvolle nummer zingen ze ‘ trouble don’t you knock upon this door no more’!. En dat is de essentie van het hele album. Ze willen geen gezeur meer, alleen mooie liedjes maken. En dat is wonderwel gelukt. Zo denk je bij Radio Silence in een tweede O.K. Computer te zijn terechtgekomen. In Rocket Song gaat de melodie van de laagte op een raketachtige manier de lucht/hoogte in. Het wals-achtige Paper Heart is ontroerend en andere hoogtepunten zijn Embryos en Will Power. Elk liedje heeft iets bijzonders op Outbursts”.

2013: We Were Here (door Erwin Zijleman)
Het Britse Turin Brakes werd een jaar of twaalf gelanceerd door een inmiddels al weer compleet vergeten genre, waarvan ik de naam dit keer eens niet ga noemen. Ondanks een aantal geweldige platen (Ether Song uit 2003 is een onbetwist meesterwerk) opereert de band sinds haar behoorlijk succesvolle debuut wat in de marge. Dat leek de band vorig jaar voorgoed op te breken, maar na de weinig succesvolle (maar heel aardige) soloplaat van zanger Olly Knights is hij weer verenigd met Gale Paridjanian en ligt de zesde Turin Brakes plaat in de winkel, We Were Here. Ik heb Turin Brakes in het verleden vaak vergeleken met Crowded House en dat is een vergelijking die nog steeds op gaat. Net als Crowded House heeft Turin Barkes een uitstekend gevoel voor feelgood popliedjes met een folky basis en wonderschone meerstemmige zang. Net als Crowded House heeft ook Turin Brakes een oersaai imago en dat breekt de band tot dusver op. Dat is zonde, want net als Crowded House (met name live was de band sensationeel goed) heeft Turin Brakes heel veel te bieden. We Were Here staat vol met aantrekkelijke popliedjes die vol invloeden uit de jaren 60 en 70 zitten, maar nergens belegen klinken. Turin Brakes moet het niet hebben van het experiment en gaat ook op We Were Here weer flink aan de slag met de polijstkwast, maar het slaagt er wederom in om een geweldige plaat af te leveren. De eerste tracks op de plaat nemen je direct mee terug naar de platen waarmee Turin Brakes ooit leek door te breken naar een groot publiek, maar naarmate de plaat vordert treedt Turin Brakes steeds vaker buiten de gebaande paden en uit haar eigen comfort zone. Dat resulteert na een tweetal heerlijk lome popliedjes uiteindelijk in een wat rauwere track en een track die herinnert aan de hoogtijdagen van Pink Floyd, inclusief gierende maar buitengewoon melodieuze gitaarsolo. Hierna blijft We Were Here verrassen met een geluid dat aan de ene kant kan worden bestempeld als typisch Turin Brakes, maar aan de andere kant toch ook nadrukkelijk nieuwe wegen probeert in te slaan. De muziek van het tweetal vertrouwt ook op We Were Here nog voor een belangrijk deel op de geweldige zang, het fraaie akoestische instrumentarium en de voorkeur voor Beatlesque popliedjes, maar met name de psychedelische accenten geven de plaat veel extra glans en betovering. Het blijft overigens niet bij psychedelische accenten, want Turin Brakes flirt op We Were Here ook voorzichtig met postpunk, roots en 80s pop (waarin zelfs blazers en een funky ritme opduiken) en komt ook op de proppen met een aantal tracks die de basis zouden kunnen vormen voor nieuwe muziek van Radiohead. Wanneer de band aan het eind van de plaat terugkeert naar het bekende Turin Brakes geluid voelt dat weer als een warm bad, maar beluistering van de hele plaat is een wisselbad vol tegenstrijdigheden geworden. Wereldberoemd gaat Turin Brakes er vast niet mee worden, maar iedereen die de vorige platen van de band kent weet al lang genoeg. Turin Brakes heeft het weer geflikt en steekt dit keer zelfs het onbereikbaar geachte Ether Song naar de kroon.

2016: Lost Property
Door: Ronald Renirie op 29 Jan 2016

Onder leiding van de jeugdvrienden Olly Knights en Gale Paridjanian brak Turin Brakes in 2001 door met hun debuut The Optimist LP, als onderdeel van The New Acoustic Movement waar ook bands als Travis, I Am Kloot en Kings Of Convenience deel van uitmaakten. Een stempel waarmee de Britten aanvankelijk veel succes oogsten, maar waar ze in de jaren die volgden toch vooral niet meer vanaf kwamen.
Met Painkiller, van hun tweede album Ether Song, oogstte de band nog aardig single succes, maar daarna werd het toch angstvallig stil, en dat terwijl Turin Brakes sinds die tijd keurig elke twee a drie jaar een nieuw album afleverde. Zonder noemenswaardig succes.
Maar waar We Were Here (uit 2013) al een return to form leek, is Turin Brakes twee jaar later helemaal terug met Lost Property, een album waar het spelplezier vanaf spat, en ook wat de songs betreft het heilig vuur weer helemaal terug lijkt.

Knights en Paridjanian maken eigenlijk al sinds hun debuut ogenschijnlijk telkens dezelfde plaat, en daar hoor je dan als muziekpolitie een fikse bekeuring voor uit te schrijven, maar of Turin Brakes nu te kwalificeren is als het lieftallige meisje met de oogverblindende glimlach die je alles vergeeft, of simpelweg de bijdehand die zich overal uit weet te lullen, ze komen er als een notoire recidivist ook deze keer weer mee weg.
Echt raar is dat deze keer niet overigens, want behalve dat de songs als altijd van kwalitatief hoog niveau zijn, is er op Lost Property weer net iets meer verdieping, muzikaal vernuft en vooral spelplezier te bespeuren dan op de voorgangers. En de stemmen van beide oppperhoofden zijn nog steeds van een onwaarschijnlijke schoonheid, zowel in opgewekte songs als 96 en Keep Me Around, als in het akoestische pareltje Martini, of de met warme strijkers gelardeerde afsluiter Black Rabbit.
Hoogste tijd om het New Acoustic Movement-etiket definitief los te rukken, en Turin Brakes te herwaarderen op de prestaties van nu: het fabriceren van prachtige, meerstemmige akoestische indiepop.

Discografie

  • The Optimist LP (2001)
  • Ether Song (2003)
  • Jackinabox (2005)
  • Live at the Palladium (2005)
  • Dark On Fire (2007)
  • Bottled at Source – The best of the Source years (2009)
  • Outbursts (2010)We Were Here (2013)
  • Lost Property (2016)
  • Invisible Storm  (2018)