2024: The wo(rld) is on fire!

2024 is alweer voorbij (als jullie dit lezen). Het was op muzikaal gebied een interessant jaar. Met genoeg nieuwe artiesten die aan het begin staan van een mooie carrière en oude getrouwen die bekende wegen nog een keer betreden, maar soms net iets anders. Gelukkig was er genoeg vertrouwde en inspirerende muziek waar we op kunnen terugvallen. Want voor de rest staat de wereld in de fik. Een handvol narcisten hebben de wereld helemaal in hun greep. De een begint een oorlog onder valse voorwendselen, de ander vergeldt een aanslag door middel van het uitroeien van een heel volk. Maar het allergrootste dieptepunt kwam enkele weken geleden. Time Magazine presenteert Donald Trump als ‘person of the year’. Een veroordeelde crimineel die de macht weer terug heeft gegrepen in de Verenigde Staten. Die iedereen die het niet met hem eens is publiekelijk vernederd of een leger advocaten erop af stuurt. Die nog nooit een nederlaag heeft aanvaardt . Time geeft als onderbouwing dat Trump ondanks alle tegenwind een enorme mensenmassa achter zich heeft gekregen. Maar hem Person of the Year te maken gaat mij te ver. Hij zal het zien als een bevestiging van alles wat hij uitkraamt. Hoeveel geweldige mensen hadden op de voorkant van Time kunnen staan. Ooit verontschuldigde Jeff Tweedy zich in TivoliVredenburg voor het feit dat zijn land Trump voor de eerste keer als president had verkozen. Wat zou hij nu hierover zeggen …. Ik denk zoiets van “de wereld is gek geworden”.

Maar terug naar de muziek. En vooral ook de live muziek in 2024. Het was een mooi live jaar. Met hoogtepunten in het Koninklijk Theather Carré (Elbow), TivoliVredenburg (Beth Gibbons, Jason Isbell en Joe Jackson) en na de introductie van zijn nieuwe werk geweldig avondje terug in de tijd met Matt Johnson’s The The in Paradiso. Uit de pers enkele verslagen van deze optredens, daarna zoals elk jaar beeld en geluid van een aantal van hem en tenslotte de jaarlijst van THEWO.

Voor het eerst dit jaar is er ook een spotify lijst van mijn jaarlijst. Hoe makkelijk kan het zijn. Lees, luister en geniet. Op naar een mooi 2025.

Het jaar 2024 in een paar recensies

Elbow-frontman Guy Garvey is helemaal op zijn plek in Carré (door Jeroen Sturing, OOR)

Veel verschillende podiumkunsten komen voorbij in Carré. Toneel, poëzie, popmuziek en zelfs circus. De klassieke zaal aan de Amstel toont zich de perfecte zaal voor Elbow-frontman Guy Garvey. De Grote Vriendelijke Reus, ooit eenmalig acteur in een film, zet maandagavond vol verve de rol van rockzanger neer. Al draait de man zijn hand ook niet om voor een stukje theater, poëzie of cabaret.
‘Elbow is nooit verder tot bloei gekomen dan op Audio Vertigo.’ De band benoemde het echt zelf in de perspraatjes rondom de release van haar tiende album. Het zegt veel over de fase waarin de 27-jarige band is aanbeland. De stijlregel tijdens het maken, zo tekende OOR eerder op: ‘Klinkt het als Elbow, dan gaat het de vuilnisbak in.’ Het resultaat is een eigenzinnig en spannend geluid. In Carré klinkt Elbow toch gelukkig vooral als Elbow, zei het een iets uitbundigere dan wel stevigere variant.
Things I’ve Been Telling Myself for Years is de opener en we zien direct dat de band heeft uitgepakt met een groep van zes vrouwelijke muzikanten, die niet alleen een koor vormen, maar ook blaas- en strijkinstrumenten ter hand kunnen nemen, zo blijkt kort daarna bij Lovers Leap. De armgebaren van Garvey, de bombastische drums en zelfs een gitaarsolo vertellen: hier staat een stevige rockband met zelfvertrouwen. De blazers en strijkers staan er niet alleen voor de traan, maar worden juist uitgedaagd om gas te geven in de donkere en edgy arrangementen van de laatste plaat, met ook volle synths en extra percussie.
Sowieso valt op dat de band veel stevig materiaal speelt; Bones Of You en Dexter & Sinister bijvoorbeeld, razen vol overtuiging voorbij en blijken dan toch uitstekend naast het nieuwe materiaal te passen. Zo heel anders is die nieuwe plaat dus niet, al inspireert het de inmiddels vijftigers wel om een haast vergeten kant van zichzelf te laten zien. Als volleerd stadionrocker maant Garvey zijn publiek tot klappen. Ietwat theatraal en soms misplaatst, dat dan weer wel.
Zoals het een Elbow-show betaamt, is ook de humor nooit ver weg. Garvey refereert in een vakkundig aangedikt verhaal aan een onbeantwoorde Amsterdamse flirt uit het verleden, en speelt als ware cabaretier met de lach van het publiek. Hij zet z’n bandleden de hak en zet zijn zus, zittend op de eerste rij, te kakken (‘Daar zit m’n zus, dus als iemand z’n portemonnee kwijt is…’).
Natuurlijk, van een vol Carré wordt geen mens chagrijnig, maar het gemoed van Elbow is ontzettend zonnig. Ook in de rock & roll kent een carrière van zoveel jaren periodes van sleur, en hoewel Elbow nooit een slechte plaat maakte, is Audio Vertigo er eentje die onmiskenbaar weer iets heeft aangewakkerd.
Maar toch: juist in al het bombastische rockgeweld, zijn het de kleinere liedjes die eruit springen. Mede gedragen door de strijkers zijn Mirrorball maar met name Magnificent (She Says) de echte hoogtepunten van de avond. De dreunende bassynths zijn even ver weg en Carré zweeft massaal mee op de poëtische verhaaltjes van Garvey. ‘This is proof that I shouldn’t do anything other than collab with Elbow’, roept hij. De man is in de wolken met zijn band en daar heeft hij alle reden toe.

Gezien: 10 september 2024 in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam.
Foto is van Arend Jan Hermsen

Beth Gibbons is krachtig en kwetsbaar tegelijk in TivoliVredenburg (door Bouke Sonnega, OOR)

Krachtig kwetsbaar zijn. Zacht en geduldig, maar niet aflatend. Niemand kan zo zingen als Beth Gibbons, zo breekbaar en buigzaam tegelijk. Al vanaf het moment dat ze opkomt heeft ze de Grote Zaal van TivoliVredenburg in de palm van haar hand. Ze is klein, van al haar bandleden de kleinste. Midden op het podium houdt ze zich vast aan haar microfoonstandaard alsof het een reddingboei is. Haar slippers heeft ze uitgeschopt, ze staat op blote voeten. Lives Outgrown, haar net verschenen soloalbum, is de spil van de avond.
Zelden stond een band zo gefocust en serieus op het podium. Ze vormen een halve cirkel rondom Gibbons, de gitarist, bassist, toetsenist, strijkers en twee percussionisten. Allemaal moeten ze genoemd, want op het podium valt des te meer op hoe holistisch de liedjes van haar laatste prachtplaat zijn. De viool is geen ondersteuning, de bas geen fundament, maar alles is onderdeel van een weefsel dat door de stem van Gibbons zorgvuldig en trefzeker aan elkaar wordt genaaid.
Hoogtepunten als Floating On A Moment en de wals van Lost Changes worden met al hun meeslependheid terecht uitzinnig ontvangen door een publiek dat zich duidelijk op dit optreden verheugd heeft. Het album trekt voorbij, uitgevoerd met een enorme precisie. Gibbons in het midden, soms het hoofd afwendend terwijl ze de microfoon met één hand vast blijft houden. Natuurlijk zijn er lampen, dit is een show, maar iedereen lijkt z’n best te doen zover mogelijk uit het schijnsel te blijven, alsof ze liever in het donker hadden gestaan.
En net als de klad er even dreigt komen – de tempi liggen allemaal wel heel dicht bij elkaar – is daar plots het gebroken hart van Tom The Model, één van de twee uitstapjes naar Gibbons eerste soloplaat met Rustin Man, dat de aandacht er weer bij roept. In Beyond The Sun is dan zelfs sprake van een echte climax, met geroffel, gebeuk en een meezingende band.
Maar dan, even snel als het onweer opkomt gaat het ook weer liggen voor het prachtig breekbare Whispering Love, met wederom de prachtige stem van Gibbons en een vioolnoot, een jengel haast, die het liedje begeleid en blijft galmen tot het einde. Dan een bedankje, de enige woorden, en ze verdwijnt van het podium.
Het enige Portisheadliedje van de avond is het schitterende Roads. ‘Can’t anybody see / we’ve got a war to fight?’ ze smeekt ons, even geloofwaardig als in 1994, boven de galm van de Rhodes-piano (nu pas merk ik de woordgrap op) uit. Een uur en een kwartier na de opkomst bedankt ze ons voor de tweede keer uitvoerig. De plechtigheid is weg, ze lijkt groter en kleiner tegelijk.
Pas als ze afloopt valt me op dat haar teennagels roodgelakt zijn.

Gezien: 5 juni 2024 in TivoliVredenburg, Utrecht

Jason Isbell, een van de grootste songwriters van nu, laat zijn rockende roots hard binnenkomen (door Robert van Gijssel, Volkskrant)

De stem, het speelplezier, de snijdende gitaren en de kwaliteit van het liedwerk tillen deze show op tot het hoogste niveau.

Dat Jason Isbell momenteel een van de grootste Amerikaanse songwriters is, hoor je gelijk bij het openingsnummer van zijn twee uur durende show in een volle Rondazaal in Utrecht. In Save the World, van zijn laatste album Weathervanes, bezingt hij het paniekgevoel dat je kan bespringen als je de wereld om je heen in elkaar ziet storten. Of als je naar het nieuws kijkt – wat tegenwoordig zo’n beetje hetzelfde is.
Dan zoek je houvast bij de mensen om je heen, liefde die je erdoor sleept. Isbell schrijft daar rake woorden over – niet sentimenteel, maar menselijk mooi. ‘Swear you’ll save the world when I lose my grip/ Tell me you’re in control/ Swear you’ll say the word when I start to slip/ You’ll be the first to know’.
Prachtige rootsliedjes
Wat een prachtige, rockende rootsliedjes heeft Isbell geschreven, de afgelopen jaren. Eerst als zanger bij de band Drive-By Truckers, daarna solo en met zijn eigen band The 400 Unit, waarmee hij nu op tournee is. En wat zijn deze beroepsmusici goed op elkaar ingespeeld.
Isbell en zijn vertrouwde bandvrienden zijn beslist geen charismatische showmensen, maar je mist het uiterlijk vertoon nauwelijks. Het speelplezier van deze zeskoppige band is genoeg als schouwspel. De dansende baslijnen van Anna Butterss lijmen de snijdende gitaren van Isbell en zijn tweede gitarist én tweede stem Sadler Vaden aan elkaar.
En in de strak rockende liedjes, zoals King of Oklahoma, worden de emoties opgevoerd door een paar van de beste solo’s die ooit in deze zaal hebben geklonken. Eerst van Isbell zelf, daarna van Vaden.
Isbell versnippert zijn gitaar, zoals in de hardste ‘shreddende’ rock. Maar hij tuft ook relaxed mee in het groovende treintje dat de drummer en de bassist voor hem laten rijden. Zijn noten zitten vol melancholie en betekenis, en krabben aan de binnenkant van je ziel.
Kippenvel
Maar de stem van Isbell en de kwaliteit van zijn liedwerk tillen deze show echt op tot het hoogste niveau, zodat je het optreden een dag later eigenlijk weer wilt zien (dat kon ook, want Isbell stond woensdag opnieuw in de Ronda). Het kippenvel komt opzetten bij If We Were Vampires, waarin de Amerikaan zingt over het allerergste: afscheid nemen van je geliefde.
Als hij hoog en op vol volume zingt, met een bescheiden rauwe rand die nergens aanstellerig wordt, komt zijn stem keihard binnen – er is niemand die in dit register zo knap en natuurlijk mooi zingt.
Wat een gevoel en droge subtiliteit zitten er in de laatste zinnen: ‘Maybe time running out is a gift/ I’ll work hard ’til the end of my shift/ And give you every second I can find/ And hope it isn’t me who’s left behind.’

Gezien : 12/11, Ronda, TivoliVredenburg, Utrecht.

Het jaar 2024 in video’s

Mijn jaarlijst over 2024

  1. Loma-Unbraiding
  2. Sarah Jarosz-Columbus & 89th
  3. The The-I Want to Wake up with You
  4. Laura Marling-Patterns in Repeat
  5. Leon Bridges-That’s What I Love
  6. Kacey Musgraves-Moving Out
  7. Julia Holter-These Morning
  8. Joan As Police Woman-Full-Time Heist
  9. Isobel Campbell-Dopamine
  10. Benson Boone-Slow it Down
  11. Amy Allen-Girl With A Problem
  12. Aaron Frazer-Payback
  13. Native Harrow-Goin’ Nowhere
  14. Waxahatchee-Right Back To It
  15. Warhaus-What Goed Up
  16. The Smile-Colours Fly
  17. Torres-I got the fear
  18. Ray Lamontagne-Yearning
  19. Quivers-Pink Smoke
  20. Personal Trainer-Round
  21. Michael Kiwanuka-One And Only
  22. Iron & Wine-Anyone’s Game
  23. Gillian Welch/David Rawlings-Lawman
  24. Elbow-The Picture
  25. Daryll-Ann-Our song
  26. Beth Gibbons-Oceans
  27. Adrianne Lenker-Fool
  28. Beabadoobee-Tie My Shoes
  29. Beyoncé-Protector
  30. Billie Eilish-Wildflower
  31. Ella Raphael-Let the Light In
  32. Mickey Guyton-I Still Do
  33. Marcus King-F*ck My Life Up Again
  34. Thomas Dybdahl-Beautiful Boy
  35. Futurebirds-Solitaires
  36. Bright Eyes-Real Feel 105°
  37. St. Vincent-Violent Times
  38. J. Bernardt-Matter Of Time
  39. Jack White-Tonight (Was A Long Time Ago)
  40. Guided by Voices-Timing Voice
  41. Benson Boone-Be Someone
  42. Cassandra Jenkins-Delphinium Blue
  43. Vanessa Peters-Out To Sea
  44. Gracie Abrams-Risk
  45. Blackberry Smoke-Be So Lucky
  46. Crumb-The Bug
  47. Leon Bridges-Peaceful Place
  48. The Black Crowes-Wilted Rose (feat. Lainey Wilson)
  49. Michael Kiwanuka-Rebel Soul
  50. Snow Patrol-Hold Me In The Fire
  51. Kacey Musgraves-Dinner with Friends
  52. Travis-Raze the Bar
  53. Vince Staples-Black&Blue
  54. The Decemberists – The Reapers
  55. Brittany Howard-What Now
  56. Ruthie Foster-Done
  57. Father John Misty-Josh Tillman and the Accidental Dose
  58. Beth Gibbons-Floating On A Moment
  59. Elbow-Good Blood Mexico City
  60. Bonny Light Horseman-Old Dutch
  61. Warhaus-I Want More
  62. Personal Trainer-Upper Ferntree Gully
  63. The Smile-I Quit
  64. The The-Cognitive Dissident
  65. The Black Crowes-Dirty Cold Sun
  66. MJ Lenderman-She’s Leaving You
  67. Jack White-It’s Rough On Rats (If You’re Asking)
  68. Fontaines D.C.-Starburster
  69. Fink-Be Forever Like A Curse
  70. Sarah Jarosz-Mezcal And Lime

Spotify

https://open.spotify.com/playlist/69R2nBiO9Ny8XytG3M7JL9?si=3627586bd0134c9b

2020 THE COVID SESSIONS…..

Tja en daar was ineens COVID.   De wereld stond op zijn kop. De grootste crisis voor onze moderne wereld sinds de tweede wereldoorlog werd er gezegd. Iedereen moest inleveren. In bewegingsvrijheid, in contactmomenten, in van alles waar we ons tot dan bijna niet bewust van waren. Niets was meer vanzelfsprekend.  Er werd gehamsterd, we bleven massaal thuis en na een periode van thuisblijven ging iedereen meteen weer massaal naar buiten, met z’n allen op het strand of in de winkelstraat. Winkelgebieden werden gesloten, parkeerplaatsen bij natuurgebieden ook. Het was te vol, veel te vol.

Veel wat op het programma stond voor 2020 werd afgelast of verplaatst. Soms kreeg je een voucher en soms kreeg je je geld terug. Muzikanten en concertpodia hebben het heel zwaar. Inkomsten waren er nauwelijks en soms werd nieuw materiaal uitgesteld. Online concerten tegen een kleine betaling of een loterij voor een orginele songtekst met handtekening van de artiest.

En dan waren er ook nog mensen die alles ontkenden, die het een normale wending van de natuur vonden (the strongest will survive) of een groot complot vermoeden van Bill Gates of George Soros.  In 2020 hebben we het lelijkste maar ook het mooiste van de mens gezien.  En gelukkig bleven artiesten ondanks alles geweldige muziek maken. Mooi nieuw materiaal. Soms gebaseerd op de actualiteit of gewoon een persoonlijk verhaal uit zonnige tijden.  Erwin Zijleman (Krenten uit de Pop) schreef weer een jaar vol overgave over veel prachtige albums : Een kleine greep uit zijn beschrijvingen van de meesterwerken voor mij van dit jaar.

The Lone Bellow – Half Moon Light

……The Lone Bellow bestaat uit slechts drie leden, maar toch heeft de band ook op haar nieuwe album weer een vol en vaak zelfs wat overweldigend geluid. Zanger Zach Williams zingt met veel gevoel en passie en zet zijn vocalen op Half Moon Light weer stevig aan. Ik ben zelf vanaf de eerste noten van het debuut enorm onder de indruk van de zang op de albums van The Lone Bellow, maar hoor ook vaak dat juist deze zang een hobbel is bij het kunnen waarderen van de muziek van de Amerikaanse band. Het is kennelijk iets waar je tegen moet kunnen, maar ik vind het ook dit keer prachtig. 

Gitarist Brian Elmquist en multi-instrumentalist Kanene Donehey Pipkin kleuren prachtig om de gepassioneerde zang van Zach Williams heen met een warm en wat donker geluid. Het is een geluid dat aan de hand van Aaron Dessner weer wat meer afstand neemt van de Americana en iets opschuift richting het geluid van Then Came The Morning. In muzikaal en vocaal opzicht is het weer smullen en ook de productie van The National voorman is van een bijzonder hoog niveau. …..

Laura Marling – Song For Our Daughter

…..Laura Marling verloochent haar Britse roots echter zeker niet en lijkt op haar nieuwe album niet alleen beïnvloed door de muziek van Joni Mitchell, maar ook zeker door het jaren 70 werk van Paul McCartney, terwijl in een aantal songs ook haar liefde voor Britse folk weer op laait en aan het eind van het album ook nog een beetje country, compleet met pedal steel, opduikt.

Laura Marling heeft Song For Our Daughter in eigen beheer uitgebracht en heeft gekozen voor een betrekkelijk sober geluid, waarin de basis wordt gevormd door akoestische gitaar of piano en strijkers en hier en daar achtergrondvocalen de schaarse extra versiering aanbrengen.

Ze tekende deels zelf voor de productie van het album, maar kon ook nog deels een beroep doen op vertrouwde kompanen als Ethan Johns en Dom Monks. Song For Our Daughter klinkt prachtig, maar vooral intiem. De keuze voor een instrumentatie zonder opsmuk heeft er voor gezorgd dat de stem van Laura Marling centraal staat en haar stem verricht op haar nieuwe album wonderen…..

DeWolff – Tascam Tapes

….Op de cover van het nieuwe album van de Nederlandse band DeWolff prijkt de volgende tekst: “This is DeWolff’s New Album. It Was Recorded On The Road For Less Than 50$. But It Sounds Like A Million Bucks!” Voor net geen 50$ kocht de band een stokoude Tascam viersporen-cassetterecorder op batterijen, die “on the road” werd gebruikt voor het opnemen van het nieuwe album van de band.

Bij het opnemen van Tascam Tapes liet de band zich inspireren door de muziek die eerder in de toerbus voorbij was gekomen en dat was zo te horen opvallend veel soul, disco en funk, al is de band de blues en de rock gelukkig ook niet vergeten.

Tascam Tapes werd met beperkte middelen opgenomen en dat hoor je ook wel. Drums en bas kwamen uit de sampler, waarna gitaar, keyboards, mondharmonica en zang live werden toegevoegd. Het is een opnameproces dat goed past bij de muziek van DeWolff. Tascam Tapes opent rauw en bluesy, maar staat ook vol zwoele soul, moddervette funk en een vleugje disco…..

Drive By Truckers – The Unraveling

….Het deze week verschenen The Unraveling is, zeker vergeleken met zijn voorganger, weer gestoken in een kleurigere hoes, maar dat zegt niets over de staat van het vaderland van de leden van de band uit Athens, Georgia. The Unraveling schetst een nog wat somberder beeld van de Verenigde Staten, want het is er onder Donald Trump niet beter op geworden. Integendeel. 

Drive-By Truckers stelt de misstanden in de Verenigde Staten nog wat nadrukkelijker aan de tand in de vlijmscherpe teksten op het album, die stilstaan bij thema’s als immigratie, racisme, armoede, uit de hand gelopen wapenbezit en grootschalig gebruik van zware pijnstillers (in de VS verantwoordelijk voor 150 doden per dag). Het voorziet de songs van inhoud en passie, waardoor Drive-By Truckers direct met 1-0 voor staat. 

Ook in muzikaal opzicht is The Unraveling een overtuigend album. Net als op het vorige album worden ingetogen tracks afgewisseld met stevigere tracks en variëren de invloeden van lome countryrock tot stevige Southern rock (van Neil Young via R.E.M. naar Lynyrd Skynyrd). Drive-By Truckers heeft al deze invloeden opgenomen in een geheel eigen blend binnen de Amerikaanse rootsmuziek en klinkt als een goed geoliede machine. ….

Sarah Jarosz – World On The Ground

…..Sarah Jarosz heeft flink de tijd genomen voor haar nieuwe album, maar zat de afgelopen jaren zeker niet stil. Zo vormde ze samen met Sara Watkins en Aoife O’Donovan het trio I’m With Her, dat de afgelopen twee jaar stevig aan de weg timmerde en een uitstekend debuut afleverde. Op World On The Ground werkt de singer-songwriter uit New York samen met de gelouterde muzikant, songwriter en producer John Leventhal, die de afgelopen decennia een indrukwekkend CV heeft opgebouwd. Sarah Jarosz en John Leventhal hebben het album voor een belangrijk deel samen gemaakt, waarbij het natuurlijk helpt dat beiden op flink wat instrumenten uit de voeten kunnen.

Op World On The Ground keert Sarah Jarosz terug naar de plek waar ze opgroeide, Wimberley, een dorp onder de rook van Austin, Texas. Het album staat vol mooie persoonlijke verhalen en al even mooie songs, die vaak een ingetogen karakter hebben. Sarah Jarosz schuurde met haar eerste albums nog dicht tegen de traditionele bluegrass aan, maar bestreek op haar laatste albums zoals eerder gezegd al een veel breder palet. World On The Ground trekt deze lijn door en kan uit de voeten met folk, country, jazz, pop en hier en daar een vleugje bluegrass.

Dat bredere palet hoor je in de instrumentatie waarin gitaren domineren en de banjo wat aan terrein heeft verloren, al eist het instrument de hoofdrol op in de traditioneel aandoende slottrack. Het klinkt allemaal prachtig, met een hoofdrol voor prachtig gitaarwerk en fraaie accenten van andere instrumenten.

Ook in de zang hoor je dat Sarah Jarosz haar hele jonge jaren achter zich heeft gelaten. Haar stem klinkt warmer en volwassener en draagt de mooie songs op het album met speels gemak. Het levert een fraai album op, dat misschien nog wel het meest opvalt door de uitstekende songs op het album. Sarah Jarosz is gegroeid als zangeres, maar heeft als songwriter nog veel grotere stappen gezet. De persoonlijke songs op het album steken knap in elkaar en hebben een fraai evenwicht gevonden tussen traditie, aanstekelijkheid en diepgang…..

Matt Berninger – Serpentine Prison

…..Matt Berninger maakte Serpentine Prison samen met producer, muzikant en legende Booker T. Jones en deed bovendien een beroep op een aantal gastmuzikanten, onder wie Brent Knopf (met wie hij een paar jaar geleden een album maakte als El VY), The National bassist Scott Devendorf, David Bowie bassist Gail Ann Dorsey en Andrew Bird.

Matt Berninger schuwt in de teksten op het album de sombere thema’s niet en staat stil bij isolatie, echtscheiding en depressies. Het zijn thema’s die passen bij zijn stem, die nu eenmaal minder geschikt is voor zonnige popliedjes. Ook de inkleuring van de songs op Serpentine Prison sluit aan bij de soms behoorlijk donkere thematiek.

Het is overigens een bijzonder fraaie inkleuring, die niet alleen donker maar ook wat broeierig aan doet en wel wat doet denken aan een aantal albums van Robbie Robertson en aan de producties van Daniel Lanois. Het is een instrumentatie die bestaat uit meerdere lagen, maar het geluid zit ook vol ruimte en is nooit te zwaar.

Serpentine Prison is een album dat is gemaakt voor de avonduren, want met name als de zon onder is komen de fraaie klanken op het album fraai tot leven. Met name het gitaarwerk op het album is prachtig, maar ook de ruimtelijke klanken van met name piano, orgels (uiteraard van de oude meester Booker T. zelf) en keyboards dragen nadrukkelijk bij aan het zeer sfeervolle en vakkundig geproduceerde geluid op het eerste soloalbum van Matt Berninger.

Het zijn klanken die uitstekend passen bij zijn aangenaam donkere stemgeluid, dat weer uitstekend past bij de songs op het album, die voldoende ver verwijderd blijven van de muziek van The National en allemaal in het hokje singer-songwriter passen. Serpentine Prison is niet zonder meer geschikt voor fans van The National, maar liefhebbers van singer-songwriters met een voorliefde voor stemmige klanken en flink wat melancholie kunnen waarschijnlijk goed uit de voeten met dit album……

Niet alleen mooie woorden maar ook enkele mooie clips als hoogtepunt:

Tijdens Covid waren de heren van Elbow heel actief. Het resulteerde in de #elbowrooms. Een mooie verzameling Elbow klassiekers waar Lippy Kids misschien wel de meest bijzondere was.

De lijst van 2020

  1. Sarah Jarosz – Eve
  2. The Lone Bellow – August
  3. The Killers – Dying Breed
  4. Laura Marling – Held Down
  5. Ben Watt – Summer Ghosts
  6. Kalie Shorr – The One
  7. Jeff Tweedy – Natural Disaster
  8. Matt Berninger – One More Second
  9. Fiona Apple – Fetch the Bolt Cutters
  10. The Jayhawks – Little Victories
  11. Nadne Shah – Club Cougar
  12. Shelby Lynne – The Equation
  13. Waxahatchee – Fire
  14. Isobel Campbell – Ant Life
  15. Mary Chapin Carpenter – American Stooge
  16. The Apartments – We talked through till dawn
  17. Weyes Blood – Mirror Forever
  18. Jason Isbell and the 400 unit – St. Peter’s Autograph
  19. Eels – I Got Hurt
  20. Chris Stapleton – Old Friends
  21. Jess Jocoy – Existential Crossroads
  22. Cowboy Junkies – Grace Descends
  23. Lilly Hiatt – Some Kind Of Drug
  24. Rolling Blackouts Coastal Fever – Falling Thunder
  25. James Elkington – Carousel
  26. Marcus_King – The Well
  27. Car Seat Headrest – Life Worth Missing
  28. Hayes Carll – Wild Pointy Finger
  29. Drive-By-Truckers – Slow Ride Argument
  30. Nicole Atkins – Mind Eraser
  31. Chuck Prophet – Nixonland
  32. Kelly Hunt – Men of Blue & Grey
  33. Matt Berninger – Silver Springs
  34. Lera Lynn – Let Me Tell You Something
  35. The Strokes – Why Are Sunday’s So Depressing
  36. Ulver – A_Thousand_Cuts
  37. The White Buffalo – River Of Love And Loss
  38. Jonathan Wilson -Riding The Blinds
  39. David Keenan – Love in a Snug
  40. Norah Jones -Flame Twin
  41. Rufus Wainwright – Unfollow The Rules
  42. Blake Mills – Money Is The One True God
  43. Hannah White and The Nordic Connections – Gotta Work Harder
  44. Rumer – Deep Summer in the Deep South
  45. DeWolff – Let it Fly
  46. Taylor Swift – Peace
  47. James Elkington – Ever-Roving Eye
  48. Will Johnson – Los Cuervos
  49. Andy Shauf – Living Room
  50. Ray Lamontagne – Summer Clouds
  51. The Lone Bellow – Good Times
  52. Laura Marling – Strange Girl
  53. The Highwomen – Crowded Table
  54. Joan as Police Woman – Lifes What You Make It
  55. Bonny Light Horseman – Magpie’s Nest
  56. Norah Jones – To Live
  57. Jack Garratt – Get in my Way
  58. Snowgoose – The Optimist
  59. AA Williams – All I Asked for (Was to End It All)
  60. Billie Eilish – No Time To Die
  61. Tame Impala – One More Year
  62. Matt Costa – Make That Change
  63. Jason Isbell and the 400 unit – Overseas
  64. Patrick Watson – Broken
  65. The Beths – Out of Sight
  66. Phoebe Brigders – Halloween
  67. Siv Jakobsen -Fight or Flight
  68. Katie Pruitt – Grace Has A Gun
  69. Drive-By-Truckers – Babies in cages
  70. The Chicks – March March
  71. Motorpsycho – The Magpie
  72. Native Harrow – Same Every Time
  73. The Lost Brothers – After the Fire
  74. John Moreland – Terrestrial
  75. The Hold Steady – You Did Good Kid
  76. Joseph – Good Luck, Kid
  77. Sarah Jarosz – Johnny
  78. The Killers – Fire in Bone
  79. Travis – Waving at the Window
  80. Kelsey Lu – Due West
  81. Nathaniel Rateliff – Time Stands
  82. Gretchen Peters – Wish I Was
  83. Robert Vincent – Husk of a Soul
  84. Ray Lamontagne – Misty Morning Rain
  85. Marc Almond – Hollywood Forever
  86. My Morning Jacket – Magic Bullet
  87. Laura Veirs – Burn Too Bright
  88. American Aquarium – Me + Mine (Lamentations)
  89. Robert Vincent – Conundrum
  90. DeWolff – Love is such a waste
  91. Biffy Clyro – North of No South
  92. Airbag – A Day At The Beach (Part 1) & (Part 2)
  93. Dizzy Mizz Lizzy – Amelia – Part 1 – Nothing They Do They Do For You / Part 2 – The Path Of Least Existence / Part 3 – Lights Out / Part 4 – All Saints Are Sinners / Part 5 – Alter Echo

O ja, kleine meisjes worden groot…. Dit jaar was Harry Styles de absolute favoriet. Dus voor mijn meiden

2019

joy williams live

Ook in 2019 gebeurde het weer: je hoort een liedje en datt blijft een hele tijd bij je. Totdat je eraan toegeeft en erkend dat het gewoon een geweldig goed nummer is. Het gebeurde in 2019 weer een paar keer.

De allereerste keer was, ja ik geeft het toe, toen ik het nummer Arcade van Duncan Lawrence hoorde. Kort , krachtig , goed gezongen , goede opbouw en mooi rustig einde. En wie had gedacht dat tussen al het showspektakel en de Oost-Europese televote maffiosi Duncan het Eurovisie songfestival naar Nederland zou halen.

De tweede keer was toen ik op YouTube naar Joy Williams zocht. De vrouwelijke helft van het legendarische rootsduo Civil Wars had in 2019 haar vierde solo plaat uitgebracht. En op internet vond ik een live registratie van Canary. Magisch. Ik hoop dat ze een keer de oversteek naar Nederland gaat maken en dat ze dit soort muziek ten gehore brengt. Pure eenvoud van grote klasse.

De derde keer gebeurde het toen ik het nummer To Noise Making (Sing) van Hozier hoorde. De koren in dit nummer bleven bij mij vanaf het eerste moment hangen : héérlijk. Dit nummer van zijn tweede album Wasteland , Baby mag dus niet ontbreken.

En de laatste keer dit jaar overkwam het mij bij het beluisteren van de nieuwe Elbow. Het ritme van de opener Dexter & Sinister komt binnen en heeft mij niet meer los gelaten. Zelfs mijn dochters doen na een paar keer horen in de auto mee : I don’t know Jesus anymore. Het is duidelijk dat Elbow het niet overal mee eens is in het Engeland van vandaag. Helaas voor velen heb je er een klasse die onder het motto van democratie er anders over denken. Maar zoals zo vaak : muzikanten die zich ergens aan storen maken de mooiste songs. Giant of All Sizes heeft er weer een paar nieuwe opgeleverd met Dexter&Sinister een compositie van de buitencategorie.

In de Verenigde Staten heb je ook van die artiesten die zich storen aan de macht. Jeff Tweedy verontschuldigde zich jaren geleden tijdens een optreden in Utrecht voor Trump (het was de dag na de nacht dat die gekozen was door een minderheid die hem de meerderheid bezorgde). En afgelopen jaar serveerde hij en zijn Wilco het voor mij mooiste optreden van het jaar op . Met als absolute hoogtepunt Impossible Germany en een minutenlange solo van Nels Cline. Oor noemt het optreden ‘Griezelig Goed’. Jan Vollaard schrijft in NRC ‘ Fenomenaal Wilco verdiept zich in eigen repertoire’. Ik kan het hier alleen maar mee eens zijn.

Wat ook gezellig leuk was het tweede Once In A Blue Moon festival in het Amsterdamse Bos. Een hele dag roots/americana of wat er goed mee samengaat. Daar zag ik voor het eerst Robert Ellis. Muziek met uitleg. Leuke verhalen met (soms) een knipoog. Helaas komt er in 2020 geen vervolg van dit festival. Men kon geen representatieve line up verzorgen. Helaas.

Uit de enorme stapels nieuw materiaal kwamen voor mij er nog een paar bovendrijven die ik nog wil vermelden. Het tweede album van Lula Wiles ( Isa Burke, Eleanor Buckland en Mali Obomsawin ) met zeer prettige stemmen en back to the roots country. Of het nieuwe album van Alison Moorer waarop ze de traumatische gebeurtenissen uit haar jeugd in 10 songs ten gehore brengt. Bear’s Den (Andrew Davie, Kevin Jones en Joey Haynes) en de Raconteurs (Jack White , Brendan Benson , Jack Lawrence, Patrick Keeler) maakten allebei hun derde album en bleven doen waar ze goed in waren. Folkrock en ouwerwetse gitaarrock.

Tenslotte nog een unicum. Het eerste concertbezoek samen met mijn dochters: Nielson in TivoliVredenburg. Gewoon een leuk concert en een goede band. Dus Niels Littooij (Dordrecht, 28 december 1989) mag ook niet ontbreken in de lijst van dit jaar.

En nu enkele hoogtepunten in beeld (en geluid) :

En tenslotte het goede ouwe Elbow. In 2020 komen ze naar Nederland met hun nieuwe show en ik zal erbij zijn. Elbow live is altijd een feest. Voor het eerst in Antwerpen , ooit jaren terug. Toen met mijn oudste dochter in Afas Live en nu in de Ziggo Dome. En al jaren een mooi feestje als ze optreden. Kijk zelf maar of zoek een speciale track:

The Birds 0:00
The Bones Of You 8:48
Magnificent (She Says) 14:05
Mirrorball 19:46
All Disco 26:23
Little Fictions 31:27
Lippy Kids 40:27
One Day Like This 48:33
Grounds For Divorce 56:43

En tenslotte de gehele lijst van 2019:

1 Brittany Howard – 13th Century Metal
2 Matt Simons – After The Landslide
3 Joy Williams – All I Need
4 Duncan Laurence – Arcade
5 Sara Bareilles – Armor
6 Eleni Mandell- Be Together
7 Eilen Jewell – Beat The Drum
8 Norah Jones – Begin Again
9 Fontaines DC – Big
10 Joe Jackson – Big Black Cloud
11 Patty Griffin – Bluebeard
12 Son Volt – Broadsides
13 Will Kimbrough – Buddahs Blues
14 Tyler Childers – Bus Route
15 Joy Williams – Canary
16 Joan Shelley – Coming Down For You
17 Bears Den – Crow
18 Josienne Clarke – Dark Cloud
19 Sam Fender – Dead Boys
20 Jesse Malin – Dead On (feat._Lucinda Williams)
21 Elbow – Dexter & Sinister
22 Gary Clark Jr. – Don’t Wait Til Tomorrow
23 Black Keys – Every Little Thing
24 Grace Potter-Everyday Love
25 Yola – Faraway Look
26 Tim Bowness – Flowers at the Scene
27 Shovels & Ropes- Good Old Days
28 Joe Henry – Green of The Afternoon
29 The Slow Show – Hard to Hide
30 Allen Stone – Hold it Down
31 Thom Yorke – Impossible Knots
32 Taylor Swift – It’s Nice To Have A Friend
33 Davendra Benhart – Kantori Ongaku
34 She Keeps Bees – Kinship
35 JS Ondara – Lebanon
36 Wilco – Love Is Everywhere (Beware)
37 Trixie Whitley – May Cannan
38 Caroline Spence – Mint Condition
39 Shannon Lay – Nowhere
40 Robert Ellis – Passive Aggressive
41 North Mississippi Allstars – Peaches
42 The National – Quiet Light
43 Rosanne Cash – Rabbit Hole
45 Lauren Daigle – Rebel Heart & 46 Rescue
47 Ana Egge – Rise Above
48 Kelly Brouhaha – River
49 Native Harrow – Round and Round
50 The Lumineers – Salt And The Sea
51 Anna Tivel – Shadowlands
52 Lula Wiles – Shaking As It Turns
53 Tedeschi Trucks Band -Shame
54 Mandolin Orange – Silver Dagger
55 Kevin Morby – Sing a Glad Song
56 Phoebe Bridgers – Sleepwalkin’
57 Andrew Combs- Stars of Longing
58 Keane – Strange Room
59 Mavis Staples – Stronger
60 The Raconteurs – Sunday Driver
61 The Teskey Brothers – That Bird
62 The Delines – That Old Haunted Place
63 John Paul White – The Long Way Home
64 Jeff Tweedy – The Red Brick
65 Allison Moorer – The Rock and the Hill
66 Hozier – To Noise Making (Sing)
67 Mercury Rev – Tobacco Road
68 Jamie McDell – Under The Bonnet
69 David Crosby – Vagrants of Venice
70 Monotales – Violet New Moon
71 Nielson – Vuurwerk
72 Lee Fields & The Expressions – Wake Up
73 Rhiannon Giddens – Wayfaring Stranger
74 Elbow – White Noise White Heat
75 Noah Gundersen-Wild Horse
76 Balthazar – Wrong Faces

O ja, er moest nog een muzikale spreekbeurt voor het eerst gemaakt worden ….

2017

Het is goed om bij een afscheid even terug te kijken en te genieten van muziek uit het verleden .  In 2017 moesten we op 3 oktober  plotseling afscheid nemen van Tom Petty.  In 2012 bezocht ik, wat nu blijkt, zijn laatste optreden in Nederland. 5 sterren recensie in de Volkskrant (zie hier).  Later bleek dat Tom Petty is overleden aan een overdosis aan medicijnen onder andere omdat hij al een tijd met een gebroken heup optrad…. En enkele weken later moesten we ook afscheid nemen van Gordon Dowie, frontman van The Tragically Hip.  Deze band heb ik meerdere keren in Nederland en België mogen zien en elke keer was het weer een feest.  Mooie herinneringen.

Maar er was in 2017 ook weer nieuwe aanwas. Een jonge artiest waar we nog hoop ik lang van mogen genieten is Quinn Sullivan.  Toen hij 6 jaar was trad hij op in de Ellen DeGeneres Show. In 2017 , op 18 jarige leeftijd, brengt hij zijn derde studioplaat uit.  Hij is geboren met een gitaar in de hand. Virtuoos. Maar ook op het gebied van roots / america ontdekte ik een aantal nieuwe artiesten, al zijn sommige in de US al wat langer bekend.  Quiles & Cloud en de The Infamous Stringdusters bleven nog het meest bij.  Kijk en oordeel zelf (onder de lijst)

Op live gebied waren vooral de optredens van Ryan Adams (Vredenburg) en Jason Isbell (Paradiso) briljant.  Al dacht ik dat Ryan al na 3 nummers ging afhaken. Na een 5 minuten pauze en toespraak hield het publiek zich in met het maken van foto’s met flits. Gelukkig maar.

De lijst dit jaar

  1. Chris Robinson Brotherhood – Behold The Seer
  2. Elbow – Magnificent (She Says)
  3. Quiles & Cloud – Black Sky Lightning
  4. Rhiannon Giddons – Come Love Come
  5. Jeangu Macrooy – Fire Raging
  6. The Lone Bellow – Walk Into A Storm
  7. Lizz Wright – Southern Nights
  8. Aimee Mann – Knock it off
  9. Nikki Lane – Highway Queen
  10. Gregg Allman – My Only True Friend
  11. Lilly Hiatt – All Kinds of People
  12. Pete Murray – Sold
  13. The War On Drugs – Pain
  14. David Rawlings – Airplane
  15. Alison Krauss – River in the Rain
  16. John Mellencamp & Carlene Carter – All Night Talk Radio
  17. Ozark Henry – Where Is the Love
  18. Sam Outlaw – Bottomless Mimosas
  19. Sam Smith – Burning
  20. Flo Morrissey and Matthew E. White – Looking For You
  21. Sean Rowe – The Salmon
  22. Siv Jakobsen – Shallow Digger
  23. The Infamous Stringdusters – Back Home
  24. Steven Wilson – Refuge
  25. Son Volt – Lost Souls
  26. David Crosby – Sell Me A Diamond
  27. Julie Byrne – Morning Dove
  28. Courtney Marie Andrews – Put the Fire Out
  29. Sharon Jones and the Dap Kings – Matter of Time
  30. Tift Merrit – Proclamation Bones
  31. Richard Edwards – Rollin Rollin Rollin
  32. Curtis Harding – Go As You Are
  33. Leslie Mendelson – Chasing The Thrill
  34. Jason Isbell and the 400 Unit – If We Were Vampires
  35. Quinn Sullivan – Midnight Highway
  36. Steven Wilson – To The Bone
  37. Chris Robinson Brotherhood – Dog Eat Sun
  38. Charlie Worsham – Southern By the Grace of God
  39. Quiles & Cloud – Shake Me Now
  40. Andrew Combs – Better Way
  41. A Blaze Of Feather – Dust in the Wind
  42. Ryan Adams – Breakdown
  43. Mark Eitzel – La Llorona
  44. The Americans – I’ll be yours
  45. Robert Plant – The May Queen
  46. Elbow – Trust the Sun
  47. The National – The System Only Dreams In Total Darkness
  48. Kenny Wayne Shepherd – Ride of your life
  49. The Infamous Stringdusters – Black Elk
  50. Jason Isbell and the 400 Unit – Cumberland Gap
  51. Nothing But Thieves – Sorry
  52. Big Big Train – As the Crow Flies
  53. Quinn Sullivan – Buffalo Nickel

En hieronder enkele beelden van het afgelopen jaar :

(the unofficial video ; but it could be the real video

2011

Het jaar 2011 is het jaar van de vrolijke deuntjes. In een jaar waar we alleen maar praten over crisis en ellende en langer werken of helemaal geen werk is vrolijke muziek de uitkomst. Gotye, Ben Howard, Crystal Fighters, Foster The People en The Young Giants hebben dat begrepen. Vrolijke plaatjes voor een goed humeur.

Zoals van mij verwacht mag worden zijn er ook een paar oude bekenden die in 2011 met een nieuw album kwamen weer het verschil maken. Amos Lee, Snow Patrol, Ane Brun, dEUS, Foo Fighters of The Jayhawks horen zo langzamerhand tot mijn All Time Favourite. Maar er waren ook nog wat (nieuwe) hoogtepunten.

Adele kwam met haar 2e album, 21; een album dat aan het einde van 2011 al zo ongeloofelijk grijs is gedraaid en zelfs al noteringen in de Top 2000 Aller Tijden heeft. Turning Tables zag ik voor het eerst vertolkt worden door Gwyneth Paltrow in Glee. Op zoek naar het orgineel kwam ik erachter dat het nummer van Adele was en toen ik haar op Youtube live hoorde zingen was ik er zeker van, het beste nummer van haar CD. In November zag ik dan eindelijk Elbow live in Antwerpen. Het optreden was zo indrukwekkend dat 2 songs (met !) van hun laatste cd niet mogen ontbreken.

Als laatste nog even aandacht voor de Rival Sons. Weer een band die muziek op de Led Zeppelin leest heeft geschoeit: dus altijd goed. Omdat ik geen goede vertolking van Gypsy Heart kon vinden maar iets anders van Led Zeppelin : deze vertolking van Michael Winslow (Police Academy) van Wholatta Love is Superrrrrr

Inmiddels zijn er wel weer beelden van de Rival Sons te zien :

Mijn lijstje van 2011 is als volgt:

CD1
01. Adele – I’ll Be Waiting
02. Gotye – In Your Light
03. Ben Howard – Only Love
04. Joan As A Policewoman – The Magic
05. Fink – Who Says
06. Amos Lee – Out Of The Cold (featuring Pieta Brown)
07. Feist -The Bad In Each Other
08. Gillian Welch – The Way It Will Be
09. Selah Sue – Mommy
10. Rumer – Healer
11. Drive-By Truckers – Where’s Eddie
12. Crystal Fighters – Plage
13. Anna Calvi – No More Words
14. Florence & The Machine – Heartlines (Acoustic)
15. Ane Brun – Lifeline
16. Alison Krauss And Union Station – Miles To Go
17. Wilco – Black Moon
18. Racoon – Better Be Kind
19. Jonathan Jeremiah – If You Only
20. Adele – Turning Tables

CD2
01. Elbow – High Ideals
02. Airship – Algebra
03. Black Country Communion – The Battle For Hadrian’s Wall
04. Foster The People – Houdini
05. Israel Nash Gripka – Antebellum
06. Young The Giant – I Got
07. Dazzled Kid – Yes No Maybe
08. dEUS – Dark Sets In
09. Neal Morse – Road Dog Blues
10. Foo Fighters – Rope
11. Rival Sons – Gypsy Heart
12. Incubus – Isadore
13. Teitur – Let The Dog Drive Home
14. Iron & Wine – Monkeys Uptown
15. Jon Allen – No One Gets Out Of Here Alive
16. Jayhawks – Stand Out In the Rain
17. Ryan Adams – Invisible Riverside
18. Snow Patrol – Lifening
19. Elbow – Jesus Is A Rochdale Girl

Enkele video’s van het jaar 2011

Adele – Turning Tables

Ben Howard – Only Love

Elbow – Jesus Is A Rochdale Girl

Young The Giant – I Got

Airship – Algebra

2008

… waren er 2 cd’s die in het lijstje favorieten aller tijden komen. De eerste werd gemaakt door Elbow (Seldom Seen Kid) en de andere door de Kings of Leon (Only By The Night).

Humo beschrijft de CD van Elbow op haar site : “Elbow maakt het potentiële kopers niet makkelijk. Wie hun nieuwe cd wil voorproeven via de luisterpaal (in een platenzaak of bijvoorbeeld op de VPRO-site), moet over enig doorzettingsvermogen beschikken: bij de eerste beluistering is openingssong ‘Starlings’ met z’n avant-gardistische gitaarintro namelijk een bijzonder taaie brok.
Maar wie afhaakt, mist één van de mooiste popplaten van het jaar.
Op ‘The Seldom Seen Kid’ rekent zanger en tekstschrijver Guy Garvey af met demonen die hem al lang kwelden, maar acuut de kop opstaken na het schielijk overlijden van zijn goede vriend, musicien maudit Bryan Glancy: een overdaad aan roesmiddelen (‘Some Riot’) bijvoorbeeld, of een gebroken hart waarvan de stukken zich node laten lijmen (‘The Bones of You’).
Maar ‘t is niet alleen misère wat de klok slaat. In ‘The Fix’, een hilarisch duet met Richard Hawley, proberen twee hustlers een paardenrace te fiksen. In het mijmerende ‘Mirrorball’ gloort voorwaar een nieuwe liefde, en in het geile ‘An Audience with the Pope’ wordt die al meteen driftig geconsumeerd (‘And the things that she’s asked me to do would see a senior saint forgetting his name’). En wie heimwee heeft naar Talk Talk krijgt met ‘Weather to Fly’ méér dan balsem op de wonde.
Opvallend, een paar songs steunen op blues. De organisatoren van BRBF in Peer hoeven nochtans niet naar de telefoon te rennen: het bluesy basismateriaal wordt grondig herkneed tot groovy grandeur (‘Grounds for Divorce’) of walsende weemoed (‘The Loneliness of a Tower Crane Driver’). ‘The Bones of You’ en ‘One Day Like This’ leveren nogmaals het bewijs dat tegenwoordig niemand beter dan Elbow een koor in een popsong integreert. En als deze heren violen en cello’s laten aanrukken (‘Friend of Ours’), dan is het resultaat géén liedje waar strijkers op geplakt zijn, maar een volmaakte symbiose.
Elbows vierde is van een zelden gehoorde schoonheid. Here’s to you, kid.

Voor de Kings of Leon reserveren ze de volgende complimenten : ” ‘Hitsensatie Kings Of Leon verovert Vlaanderen’, zo lezen wij hier zojuist op de populaire website zangtalent.be (‘alle Vlaamse artiesten binnen klikbereik!’). Het blijft wennen: vijf jaar geleden nog waren de Kings een stelletje okselmeurende drop-outs die wat aanrommelden in de alternatieve marge (‘het zuidelijke antwoord op The Strokes’); nu zijn ze plots een ‘hitsensatie’ en wordt hun nieuwe single ‘Sex on Fire’ zelfs op Q Music grijsgedraaid. Op Q Music!
Het moge duidelijk zijn: de big times zijn gearriveerd voor de familie Followill uit Nashville, Tennessee. En neemt u het van ons aan: het zullen de komende maanden alleen nog maar bigger times worden. Want de stadionvriendelijke trend die al op voorganger ‘Because of the Times’ werd ingezet (‘On Call’!, ‘Fans’!) wordt op ‘Only by the Night’ doorgetrokken tot pieken die zelfs archetypische arenarocker Peter ‘Ik leef nog!’ Frampton in zijn tijd niet bereikte. Elf songs tellen wij op ‘Only by the Night’, en geen één die níét tot luidkeels meebrullen dan wel geëmotioneerd aanstekerzwaaien in een stampvol Vorst Nationaal noopt.
Het omineuze ‘Closer’ zet gelijk de toon: het inktzwarte uitspansel licht oogverblindend op, uit het zilte nat komt een rotzak van een storm opgebubbeld, en de koperen ploert schroeit hele lappen vel van de tors van zanger Caleb. Net zo bigger than life klinken ’17’, waarin een kerkklok aanhoudend van je bimbambom gaat, en ‘Notion’, een soortement Pearl Jam op steroïden. En wat te denken van ‘Manhattan’, waarin gitarist Matthew Edgier klinkt dan The Edge zelf en Caleb een voortreffelijke Bono-met-pijnlijke-aambeien neerzet.
Maar de Grote Prijs Bryan Adams gaat naar de lap juichend bombast genaamd ‘Use Somebody’ (dat – geheel terzijde – onlangs nog een prachtige glimlach ontlokte aan de al even prachtige Carla Bruni in ‘Later… with Jools Holland’). Je hóórt de Kings denken: ‘Hoe kunnen we het héle Grote Handboek der Stadionrock in één song proppen en toch niet finaal uit de bocht gaan?’ Toeters? Check! Bellen? Oké! Pompeus achtergrondkoortje? Komt voor mekaar! Even inhouden, zodat we daarna met nóg meer volume kunnen hervatten? Doen we! Kort instrumentaal intermezzo, zodat de zanger even kan polsen of ook de achterste rijen helemaal happy zijn? We gaan ervoor!
Waarom, zo horen wij u reeds met luider stemme in ons oor toeteren, hebben wij dan drieëneenhalve ster veil voor ‘Only by the Night’? Simpel: omdat het van opener ‘Closer’ tot afsluitende klaagzang ‘Cold Desert’ (‘Jesus don’t love me / no one ever carried my load’) allemaal even onweerstaanbaar is als, euh, twee dingen die volslagen onweerstaanbaar zijn. Omdat ‘I Want You’ (…’show me the way’, hadden we er bijna aan toegevoegd) bewijst dat de Kings het ook zónder bombast kunnen. Omdat het zwakke ‘Frontier City’ – gehoord tijdens een luistersessie in Parijs – wijselijk van de definitieve plaat is geweerd. En laten we het nu maar gewoon toegeven ook: omdat we, heel diep vanbinnen, wel van een streepje stadionrock kunnen genieten. Een stréépje.
Zullen we Kings of Leon vanaf heden dan maar ‘het zuidelijke antwoord op U2’ noemen? We kunnen alleen maar hopen dat Caleb Followill geen Bono-allures krijgt, en dol wordt op de geur van z’n eigen veesten”.

Maar er waren nog meer briljantjes in 2008. Amos Lee schreef ‘Kid’, The Black Keys ‘I Got Mine’ en Pete Murray ‘Silver Cloud’. Adele kwam in 2008 met haar debuutalbum ’19’ vanuit het niets en Stephany McKay kan tippen aan grootheden als Alicia Keys of India Arie. En opeens was daar Joe Jackson weer met een CD en een openingsnummer dat alle goede tijden van 1982 (Night and Day) weer laat herleven. Kan ie live wel nog zo hoog zingen vraag ik me af.

Het lijstje was als volgt:

CD 1
101. Elbow – Mirrorball
102. Duffy – Mercy
103. Leaf – New Song
104. Jack Johnson – If I Had Eyes
105. Sara Bareilles – Vegas
106. Sabrina Stark – Foolish
107. Stephanie Mckay – Money
108. Lizz Wright – My Heart
109. Aimee Mann – 31 Today
110. Gabrielle Cilmi – Cigarettes and Lies
111. Ray Lamontagne – I Still Care For You
112. Jason Mraz – Love For A Child
113. Novastar – Making Waves
114. Adele – Cold Shoulder
115. Jamie Lidell – Little Bit Of Feel Good
116. Joan As A Police Woman – Holiday
117. Amos Lee – Kid
118. Pete Murray – Silver Cloud
119. Elbow – Weather To Fly

CD 2
201. Kings of Leon – Crawl
202. The Black Keys – I Got Mine
203. Raconteurs – Top yourself
204. Counting Crows – Sundays
205. The Killers – I Can’t Stay
206. Gavin Degraw – Medicate The Kids
207. Fleet Foxes – Quiet Houses
208. The Black Crowes – Evergreen
209. dEUS – Oh Your God
210. Kaiser Chiefs – Can’t Say What I Mean
211. Shawn Mullins – Homeless Joe
212. Joe Jackson – Invisible Man
213. The Last Shadow Puppets – My Mistakes Were Made For You
214. Snow Patrol – Lifeboats
215. Coldplay – 42
216. John Cougar Mellencamp – John Cockers
217. Woven Hand – Kingdom of ice
218. The Kooks – Stormy Weather
219. Paul Weller – Invisible
220. Kings Of Leon – Manhattan

Eerst de helden op video :

2003

In 2003 weer een dubbelaar en afgestemd op de Lowlands indeling. Op de Alpha kant meer rock en pop. Op Beta kant meer dansbaar R&B/soul/triphop. Damien Rice debuteerde met de CD “O” waarop The Blowers Daughter een van de hoogtepunten was. Voor het eerst waren daar ook Elbow (hun 2e CD) en Kings of Leon (debuut) allebei bands die nog vaker zullen terugkeren in mijn lijstjes. Hetzelfde geldt voor Lizz Wright een domineedochter uit Georgia die in 2003 haar eerste CD uitbracht. Een opmerkelijke samenwerking in 2003 ontstond in de combinatie Groove Armada met Ritchie Havens. Havens had Woodstock in 1969 geopend met o.a. het onnavolgbare Freedom (waar hij later over vertelde dat het nummer op het prodium ontstond). Bijna 25 jaar later werd zijn prachtige stem en teksten door Groove Armada vermengd met mooie lounge klanken. Hands of Time : een mooie combi!
Voor de rest oordeel zelf of er een of meer favorieten van jezelf bij staan:

Alpha Sessions
01 Ben Harper – Touch From Your Lust
02 Adam Green – Broken Joystick
03 Blur – Brothers and Sisters
04 Calexico – Quattro
05 Danko Jones – I Love Living In The City
06 EELS – Restraining Order Blues
07 Damien Rice – The Blowers Daughter
08 Elbow – Snooks Progress Report
09 Kashmir – The Push
10 Kings Of Leon – Red Morning Light
11 My Morning Jacket – Master Plan
12 Radiohead – Sail To The Moon
13 Ryan Adams – This Is It
14 Saybia – Still Falling
15 Stereophonics – Jealousy
16 The Thrills – Don´t Steal Our Sun
17 The Cooper Temple Clause Talking To A Brick Wall
18 Travis – Happy To Hang Around
19 Starsailor – Shark Food
20 The Twilight Singers – The Killer

The Beta Sessions
01 Alicia Keys – Dragon Days
02 Blu Cantrell – Unhappy
03 Groove Armada – Hands of Time
04 Incognito – Blue I’m Still
05 Kindred – Far Away
06 Lizz Wright – Afro Blue
07 Martina Topley Bird – Lying
08 Massive Attack – What Your Soul Sings
09 Missy Elliot – Back In The Day (featuring Jay-Z)
10 Morcheeba – The Sea
11 Tasha´s World – Black Panther
12 The Peter Malick Group Ft Norah Jones – New York City
13 UNKLE – In A State
14 Thicke – A Beautiful World
15 Van Orly – Love Can Make You Bleed

Ritchie Havens in 1969

This video has been extracted from DVD “Woodstock”, distributed and copyrighted by Warner Bros.

Ritchie Havens met Groove Armada in 2003