Eindelijk, het kon weer. Live muziek gaan kijken. Wat bijna 2 jaar niet kon door Covid werd in 2022 weer realiteit. Artiesten zien optreden in zaaltjes, zalen, velden of voetbalstadions. Corona was er nog steeds en raakte ook hier en daar bezoekers en artiesten maar er ging eindelijk weer veel door. En natuurlijk was er ook een stapel concertkaartjes die nog ingehaald moesten worden. Elbow , The Black Crowes en Jason Isbell zien na 3 x uitstel. Het heeft de pret niet gedrukt. Jammer dat ik Aofie O’Donovan moest missen omdat precies op die datum nog een concert werd ingehaald. Achteraf geen spijt gehad om naar Porcupine Tree te gaan, sorry Aoifie. Helaas was er één concert wat niet door kon gaan vanwege ziekte… Alisson Kraus en Robert Plant in Soestdijk (Royal Park). Eeuwig zonde dat we ze niet konden zien. Hopelijk komt er ooit nog een herhaling.
En was er veel moois in 2022 ? Zekers. Er was genoeg nieuws dat ik met gemak een toplijst van 65 nummer heb kunnen samenstellen. Een paar mooie nieuwe albums wil ik wat meer aandacht geven door hun recensie hier op te nemen.
A.A. Williams – As The Moon Rests
A.A. Williams vervolgt haar weg met een album waarop ze wederom haar klassieke opleiding combineert met een liefde voor metal, wat een serie songs vol indrukwekkende spanningsbogen oplevert
De Britse muzikante A.A. Williams maakte op haar debuutalbum Forever Blue indruk met zwaar aangezette en vooral donkere klanken, die zowel invloeden uit de klassieke muziek als uit de metal verwerkten. Het werd gecombineerd met de geweldige stem van A.A. Williams, die een bijzonder eigen muzikaal universum wist te scheppen. Na een wat teleurstellend tussendoortje met covers, keert de muzikante uit Londen terug met As The Moon Rests. Het is een album waarop het geluid van Forever Blue is geperfectioneerd. As The Moon Rests is zwaarder aangezet dan het debuut, maar ook subtieler. Het is een album waarop de onderhuidse spanning regeert, maar ook de schoonheid makkelijk boven komt drijven.
De Britse singer-songwriter A.A. Williams debuteerde iets meer dan twee jaar geleden met een album waarop het etiket ‘death gospel’ was geplakt. Of die vlag de lading dekte durf ik nog steeds niet te zeggen, maar fascinerend was de muziek van A.A. Williams absoluut. A.A. Williams is een klassiek geschoold muzikante met als specialisaties piano en cello, maar op Forever Blue maakte ze ook geen geheim van haar liefde voor metal.
Het debuutalbum van de Britse muzikante viel op door een sfeervolle maar ook zeer donker gekleurde instrumentatie, waarin invloeden uit de klassieke muziek werden gecombineerd met gitaargeweld, maar het was uiteindelijk vooral de geweldige stem van A.A. Williams die Forever Blue naar grote hoogten tilde.
De Britse muzikante bracht vorig jaar een tijdens de corona lockdowns gemaakt album met uitsluitend covers uit, maar haar geweldige stem kon de alleen met piano ingekleurde versies van een aantal zeer bekende of zelfs uitgekauwde songs wat mij betreft niet redden. Op het deze week verschenen As The Moons Rests doet A.A. Williams gelukkig weer waar ze goed in is en ze doet dit wat mij betreft nog net wat beter dan op haar debuutalbum.
Ook op As The Moon Rests maakt A.A. Williams geen geheim van haar liefde voor metal. Het album is vrij stevig ingekleurd met hier en daar ronkende gitaren, maar deze krijgen fraai tegenwicht van de grootse en meeslepende en soms wat klassiek aandoende klanken die we ook kennen van het debuutalbum van A.A. Williams en waarvoor dit keer flink wat strijkers zijn ingezet. Het is ook deze keer muziek die het daglicht nauwelijks kan verdragen, maar de aardedonkere klanken contrasteren ook prachtig met de mooie en zeer krachtige stem van A.A. Williams.
De muzikante uit Londen lijkt geen gebruik meer te maken van het een paar jaar geleden bedachte etiket ‘death gospel’, maar wat is het dan wel? Persoonlijk lijkt het hokje gothrock me het meest passend voor As The Moon Rests, maar ook dit is een hokje waarin de muziek van A.A. Williams zeker niet precies past.
Het mooie van de instrumentatie op het album is dat het continu donker en dreigend klinkt, maar dat het nooit echt helemaal uitbarst. As The Moon Rests is als een overtrekkende onweersbui die wel wat rommelt, maar de bliksemschichten en donderklapen bewaart voor elders, wat muziek vol hoge spanningsbogen oplevert. Het is overigens een onweersbui die samen gaat met regenbogen, want de muziek van A.A. Williams kan, wanneer de gitaren even gas terug nemen, ook prachtig subtiel klinken.
De muziek is dit keer nog wat mooier en dynamischer dan op Forever Blue en ook de zang vind ik op het nieuwe album nog net wat indrukwekkender. De grootse en meeslepende klanken op het album doen het vooral goed wanneer de zon onder is en lijken bovendien gemaakt voor de donkere seizoenen, waardoor het album precies op tijd komt.
Ik ben lang niet altijd gek op dit soort zwaar aangezette en hier en daar zelfs wat pompeuze muziek, die normaal gesproken ook nog eens wordt gedomineerd door wat dramatische en theatrale zang. Dat laatste doet A.A. Williams gelukkig niet en bovendien voegt de Britse muzikante een aantal fraaie rustmomenten toe, waardoor As The Moon Rests ondanks de zwaar aangezette klanken en vocalen niet over the top klinkt. Prachtig album.
Erwin Zijleman -Krenten in de Pop 13 oktober 2022
Porcupine Tree – Closure/Continuation
Als producer en geluidstechnicus werd Steven Wilson het geweten én geheugen van de heavymuziek en vooral de progressieve rock. Hij maakte albums met de Zweedse band Opeth, remasterde klassieke platen uit de jaren zeventig, van Yes tot Jethro Tull, en bracht zelf een reeks bedachtzame solo-albums uit.
Maar zijn belangrijkste bijdrage aan het voortbestaan van de betere progrock, de band Porcupine Tree, was al dertien jaar in ruste, tot groot verdriet van de volgers. De vrij plotselinge comebackplaat Closure/Continuation is dus een kleinood, dat ook vanwege de titel doet hopen op een nieuwe bloeiperiode voor de Engelse cultband.
Porcupine Tree is als trio – bassist Colin Edwin lijkt definitief vertrokken – eigenlijk een supergroep. Gavin Harrison is een van de meest bewonderde drummers ter wereld, en toetsenist en geluidsontwerper Richard Barbieri zat in de jaren zeventig al in de baanbrekende newwaveband Japan. Toch dringt bij Porcupine Tree niemand zich naar de voorgrond. Vooral het samenspel dwingt bewondering af, hoe ingenieus de drumpartijen en de gitaarstukken ook zijn.
De nummers krijgen de ruimte zich langzaam te ontvouwen en ontwikkelen, als klassieke progrock dus. In schitterende en steeds hoekiger riffende nummers als Of the New Day en Rats Return hoor je de echo’s van de oude Genesis, Pink Floyd en King Crimson, maar Porcupine Tree klinkt toch ook heel erg als zichzelf. En dat is goeddeels te danken aan de rustige, vaak laag op laag gestapelde vocalen van Wilson.
De langwerpige tracks kunnen soms wat studieus klinken, maar klinisch wordt Porcupine Tree nooit, omdat Wilson een ziel aan de muziek geeft. De track Dignity bijvoorbeeld is een waanzinnig mooi gezongen gitaarballade, en een eerbetoon aan kwetsbare en gepeste jongens die in een eenzaam hoekje van het schoolplein staan: de rillingen lopen over je rug bij het refrein, en in de breed uitgedragen finale met een dreigende, brommende bas aan de horizon.
Het album als geheel ontwikkelt zich net zo gaaf als de afzonderlijke nummers, met grimmige jazzrockstukken afgewisseld met aanstekelijke poprefreinen en rustige pianomijmeringen als het beklemmende Never Have, dat steeds harder rockt, maar het melodieuze thema knap vasthoudt. Langdradig wordt het geen seconde.
Een glorieuze terugkeer van een prachtband én een geliefd genre, dat straks ook weer eens van zich laat horen op de grote podia: Porcupine Tree speelt op 7 november in de Amsterdamse Ziggo Dome.
Robert van Gijssel Volkskrant 23 juni 2022, 11:07
The Beths – Expert in a Dying Field
Is het niet de droom van elke jonge puber om samen met enkele schoolvrienden een bandje op te richten en daarmee de hele wereld rond te reizen? Enkele ex-jazzstudenten van de University of Auckland zijn goed op weg om deze droom waar te maken met hun band: The Beths. De Nieuw-Zeelanders worden vooral in hun thuisland, evenals in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk gezien als een van de meest beloftevolle gitaarpopbands van het moment. We overdrijven zeker niet wanneer we zeggen dat ze daar reikhalzend uitkijken naar de komst van hun derde langspeler Expert in a Dying Field.
In 2018 kwam de eerste volwaardige lp uit en die kreeg de naam Future Me Hates Me. “Happy Unhappy”, een van de nummers uit dit album, werd die nazomer in Rolling Stone uitgeroepen tot ‘song of the summer’. Dit leverde de vierkoppige band onder meer een plaatsje op in het voorprogramma van Death Cab for Cutie tijdens diens tournee door Europa en het Verenigd Koninkrijk. Nadat drummer Ivan Luketina-Johnston vervangen werd door Tristan Deck, bracht The Beths Jump Rope Gazers uit. Uit het album dat hierop zou volgen, konden we reeds drie singles horen en deze waren zonder meer veelbelovend.
Een van de grootste sterktes van The Beths is de stem van zangeres en tekstschrijfster Elisabeth Stokes. En ook in dit album Expert in a Dying Field wordt deze kaart meermaals getrokken. Het lijkt soms wel of de klanken Stokes’ keel verlaten via een ritje op de Speedy Bob: omhoog en omlaag, van links naar rechts en dat zonder ook maar één keer uit de bocht te vliegen. De zangeres wordt geregeld ondersteund door de rest van de band als backingvocals, nog zo’n eigenschap van de Nieuw-Zeelanders die hun muziek onderscheidt van andere indierockers. In “I Want to Listen” maakt die meerstemmigheid ons zelfs heel even nostalgisch naar een tijd waar enkele surfende Beach Boys de grootste popartiesten van het moment waren.
Titeltrack en tevens het eerste nummer op de plaat “Expert in a Dying Field” is meteen een binnenkomer. Een fijne gitaarriff plaveit het pad alvorens Elisabeth haar stem laat weergalmen. Het nummer gaat erover dat op een bepaald moment wanneer je een vriend of geliefde heel erg goed kent, je een expert bent geworden in die persoon. Wat doe je echter met al die vergaarde expertise wanneer die relatie stukloopt? Oh ja, hadden we al meegegeven dat de poëzie uit te pen van de frontzangeres nog een van die sterktes was?
De plaat gaat van het wat meer uptempo “Silence Is Golden”, dat niet vies is van wat gitaren, naar songs die zich meer in de wereld van de indiepop begeven als “Best Left”. Dat laatste heeft trouwens een erg opzwepend refrein dat zich heel goed aanbiedt om mee te scanderen tijdens liveshows. Ook het energieke “I Told You That I Was Afraid” kan zich ontpoppen tot zo’n meezingmomentje. Jammer genoeg weten niet alle songs zich weliswaar te onderscheiden van de meer alledaagse indierock. Zo hebben we bijvoorbeeld “Change In The Weather”, dat een beetje haar op de tanden mist en ook “A Passing Rain” mist net dat beetje X-factor om Expert in a Dying Field te kunnen bombarderen tot een meesterwerk.
Expert in a Dying Field is hoe dan ook een heerlijke nazomerplaat geworden, waarbij The Beths zijn sterktes goed kent en weet uit te spelen. Voorlopig heeft The Beths enkel shows gepland in Australië, Nieuw-Zeeland, Canada en de Verenigde Staten. Als we nu eens in grote getalen zouden beginnen luisteren naar deze fijne gitaarmuziek, dan zou de band misschien wel eens een oceaantje willen oversteken om enkele shows in Europa te komen spelen. Zullen we dat afspreken?
Johannes Hulpiau (Vrienden noemen me ‘Boh’) Dansende Beren
En in beeld (eerst rustig)
Voor mijn dochters (ja we gaan hem in 2023 live zien…)
En tenslotte wat steviger
En hier dan de lijst van 2022
01 AA Williams – Evaporate
02 Aldous Harding – Tick Tock
03 The White Buffalo – Kingdom For A Fool
04 Amanda Shires- Don’t Be Alarmed
05 The Black Keys – It Ain’t Over
06 Fontaines D.C. – Roman Holiday
07 The Slow Show – Breathe
08 Grace Cummings – Two Little Birds
09 Andres Combs – Drivel to a Dream
10 Louis Tomlinson – Saturdays
11 Jack White – Morning, Noon And Night
12 Paolo Nutini – Shine A Light
13 Jensen Mcrae – White Boy
14 Tim Knol – Blind Lemon
15 The Weather Station – Sway
16 Bill Calahan – Bowevil
17 Julia Jacklin – Less of a Stranger
18 John Mellencamp – Wasted Days
19 Big Thief – Certainty
20 Andy Bell – It Gets Easier
21 Wilco – Cruel Country
22 Angel Olsen – All The Good Times
23 Skullcrusher – Whatever Fits Together
24 Jonathan Jeremiah – You make Me Feel This Way
25 John Moreland – Generational Dust
26 Lera Lynn – In a Moment
27 Stromea – La Solassitude
28 Beth Orton – Fractals
29 Marcus King – Rescue Me
30 Trampled By Turtles – Quitting Is Rough
31 Amos Lee – Dreamland
32 The Smile – Thin Thing
33 The Delines – All Along The Ride
34 North Mississippi Allstars – Outside
35 KT Tunstall – Private Eyes
36 Bonny Light Horseman – Sweetbread
37 Madison Cunningham – Who Are You Now
38 Oliver Sim – Saccharine
39 Tears for Fears – Rivers Of Mercy
40 Band Of Horses – Aftermath
41 Larkin Poe – Strike Gold
42 Turin Brakes – World Like That
43 Midlake – Bethel Woods
44 Taylor Swift – Snow On The Beach
45 Courtney Marie Andrews – These Are The Good Old Days
46 Cari Cari – Bubu Fire
47 Rhyan Sinclair – The Wounded Healer
48 Harry Styles – Daylight
49 The Infamous Stringdusters – Down from the Mountain
50 Weyes Blood – Children Of The_Empire
51 Jamestown Revival – Moving Man
52 Aoife O’Donovan – Sister Starling
53 Tedeschi Trucks Band – Circles ‘Round The Sun
54 Ethel Cain – Western Nights
55 The Lumineers – Big Shot
56 First Aid Kit – Wild Horses II
57 Jessie Buckley and Bernard Butler – We’ve Run_The Distance
58 Konstrakta – In Corpore Sano
59 Young Guv – Lo Lo Lonely
60 Joan Shelley – The Spur
61 Drive By Truckers – Marias Awful Disclosures
62 The Beths – Head In The Clouds
63 The Lone Bellow – Move
64 Arcade Fire – End of the Empire I-III
65 Porcupine Tree – Dignity