Tjonge, ben ik toch helemaal vergeten het jaar 2023 te voorzien van een overzicht. En omdat het nu herfst 2024 heeft dat natuurlijk geen zin meer om lang terug te blikken. Goede muziek was er voldoende. Vrij eenvoudig heb ik 60 nummers geselecteerd van artiesten en bands die de moeite waard zijn om te beluisteren. En live was er ook veel te beleven. Al was er een grote teleurstelling. Robert Plant en Alison Krauss traden niet op in Soestdijk. Helaas, helaas. Intussen heb ik kaartjes kunnen scoren voor Robert Plant in Eindhoven in 2025. Weer iets om naar uit te kijken. Maar er was wel een fenomeen waar ik met zorgen over maak. De prijzen van concertkaartjes. Voor het eerst in mij leven heb ik geen kaartjes gekocht voor een concert omdat de prijs ongelofelijk belachelijk was. Peter Gabriel in de Ziggo Dome. Ruim 200 euro voor een zitplaats ergens op de 55e rij. Sorry Peter dat vind ik te gek. Graham Nash in TivoliVredenburg was veel beter te betalen. En ook een trip down to memory lane. Zo kan het ook.
Van een aantal nieuwe platen heb ik de recensie van internet af geplukt en zoals altijd een aantal youtube video’s. Veel luister- en leesplezier en over twee maanden weer een uitgebreidere terugblik.
Het jaar in recensies
Kara Jackson – Why Does The Earth Give Us People To Love?
Kara Jacksons liedjes glijden langzaam door het niemandsland tussen folk, blues, jazz en country. We denken meteen aan Nina Simone en Bill Callahan, maar horen ook waarom Jackson tatoeages van Joanna Newsom en Daniel Johnston heeft. Vaak gaan de people uit de titel van haar debuutplaat dood of blijken ze haar liefde niet waard, bezorgen ze haar de ‘Dickhead Blues’ of dumpen ze haar in de ‘Pawnshop’ van het leven. Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz. Bijna al haar songs druppelen uit de speakers met dezelfde trage polsslag. Stuk voor stuk nemen ze hun tijd om in je bloedbaan door te sijpelen. Daarna blijven ze dagenlang aan je hart plakken en door je hoofd spoken. ‘Some people use knives to be recognized’, klinkt het ergens. Kara Jackson hoeft enkel te zingen (door Herbert Struyf).
Steven Wilson – The Harmony Codex
Op het woord ‘kameleon’ mag een moratorium rusten – behalve als het over kameleons gaat – maar wat is Steven Wilson anders? Geen lied van deze Britse singer-songwriter-met-een-brilletje dat géén herinneringen oproept aan een of andere tak van de pop- en rockgeschiedenis sinds 1967, zijn geboortejaar. Geen lied waarbij de vergelijkingen je niet vanaf de eerste seconde overwoekeren. En toch is hij onvergelijkbaar. Hij neemt Pink Floyd of Donna Summer of Mastodon of wie dan ook, en laat die invloed zinderen van hitsigheid en nieuwigheid. Zie: zijn werk bij Porcupine Tree, de groep die lang zijn voornaamste vehikel was. Zie: zijn almaar hogere sferen bereikende solowerk, waarvan ‘The Harmony Codex’ de zevende trede is. Of hij de luisteraar nu alle kleuren van de regenboog laat zien, zoals in de 10 minuten en 44 seconden van ‘Impossible Tightrope’, of hem in donkerte onderdompelt, zoals in ‘Actual Brutal Events’: waar een Wilson is, is een weg (door Davy Koolen)
Jason Isbell & The 400 Unit – Weathervanes
Dat ik Jason Isbells album Southeastern (2013) voor het eerst hoorde, herinner ik me als de dag van gisteren. Deze Amerikaan schrijft ontiegelijk treffende songs over ontzettend zware onderwerpen in het leven. Elephant, een liedje over een vriendin die kanker heeft, bereikte mij op de dag dat ik hoorde dat mijn moeder kanker had.
Het is een eerlijke beschrijving van de lijdensweg die sommige mensen doormaken wanneer zoiets gebeurt. Er was niets romantisch aan de totale aftakeling van mijn moeder en er is niets romantisch aan Elephant. In de laatste jaren hebben Isbell en zijn begeleidingsband The 400 Unit meerdere sterke platen gemaakt, maar zo ongelooflijk goed als op Southeastern is het eigenlijk niet meer geworden. Met Weathervanes is er eindelijk weer een plaat waarop songs met grote slagkracht staan. Opener Death Wish is er een van. ‘Did you ever love a woman with a death wish?’ vraagt Isbell met die doodserieuze stem van ‘m. En in enkele treffende zinnen schetst hij vervolgens een pijnlijk beeld van een vriendin die in een zware depressie zit. ‘You know she’s not bluffing, ‘cause you feel it in your bones.’ Death Wish zet de toon van de hele plaat. Van de met prachtige countryviool versierde rocktrack King Of Oklahoma, over een drugsverslaving, tot het traditioneel folky Cast Iron Skillet, waarin Isbell weer eens diep in de gedeelde trauma’s van een deprimerend dorpje graaft. Dit zijn songs met impact (door Randy Timmers)
Boygenius – The Record
Er is lang uitgekeken naar het debuutalbum van boygenius, maar Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus overtreffen wat mij betreft alle verwachtingen met een album waarop 1+1+1 echt veel meer is dan 3 In 2018 zochten de aanstormende talenten Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus de samenwerking met een EP van boygenius als resultaat. Het smaakte naar meer en dat meer is deze week beschikbaar in de vorm van the record. In de drie tracks die eerder werden vrijgegeven hoorde je nog de individuele stempels van de drie, maar the record is uiteindelijk toch vooral een bandalbum. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus tekenen voor verrassend mooie harmonieën, maar hebben ook een aantal songs geschreven die niet direct op hun individuele albums zouden hebben gepast. Wanneer drie muzikanten die bulken van het talent de samenwerking zoeken is er nog geen garantie op succes, maar het debuutalbum van boygenius is echt prachtig.
Toen Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus aan het eind van 2018 voor het eerst de krachten bundelden onder de naam boygenius (geen hoofdletters) werd direct gesproken van een heuse ‘supergroep’. De drie Amerikaanse singer-songwriters stonden op dat moment weliswaar nog redelijk aan het begin van hun carrières, maar waren de belofte inmiddels al wel ontgroeid.
Sindsdien zijn Julien Baker, Lucy Dacus en vooral Phoebe Bridgers uitgegroeid tot hele grote namen binnen de indiepop en indierock, waardoor er met bijna onrealistisch hoge verwachtingen is uitgekeken naar het debuutalbum van het gelegenheidstrio. Ook ik was sinds de aankondiging van the record (ook geen hoofdletters) halverwege januari compleet in de ban van het nieuwe werk van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, dat alleen al door de som der delen een geweldig album zou moeten worden.
Inmiddels heb ik the record, dat ik een week of twee in bezit heb, al flink wat keren beluisterd en het album valt, ondanks mijn torenhoge verwachtingen, zeker niet tegen. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus openen het debuutalbum van boygenius a capella en maken direct indruk met prachtige harmonieën. Het zijn harmonieën die met enige regelmaat terugkeren op het album en er wat mij betreft voor zorgen dat boygenius meer is dan de optelsom van de drie talentvolle muzikanten.
In de harmonieën vloeien de vocale talenten van de drie singer-songwriters prachtig samen, maar de individuele songs dragen soms nog wel het stempel van een van de drie. Dat hoor je het duidelijkst in de eerste tracks, die het album vooruitsnelden. Zo schreeuwt Julien Baker het aan het eind van het stevige $20 uit zoals alleen zij dit kan, benevelt Phoebe Bridgers in het dromerige Emily I’m Sorry, dat ook op Punisher had kunnen staan en bevat True Blue overduidelijk het stempel van Lucy Dacus, die laat horen dat ze van de drie de beste zangeres is (al heb ik een ongelooflijk zwak voor de stem van Phoebe Bridgers).
Meer dan de debuut EP van boygenius klinkt the record wat mij betreft echter vooral als een album van een band, die toevallig over drie prima zangeressen beschikt. Dat hoor je vooral vanaf de vijfde track, waarin een duidelijk individueel stempel ontbreekt, boygenius ook verrast met intieme folky klanken en de samenzang zo nu en dan om te watertanden zo mooi is.
Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben op hun albums al laten horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kunnen en dat hoor je nog wat duidelijker op the record, dat moeiteloos schakelt tussen hedendaagse indiepop en indierock, akoestische folksongs en tijdloze popsongs die ook uit een tijd ver voor de geboorte van de drie kun en stammen, zeker wanneer een subtiel vleugje 80s new wave of 90s indierock wordt toegevoegd.
De nadruk ligt overigens op de behoorlijk ingetogen songs, waardoor the record toch anders klinkt dan verwacht. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben de nodige zwaargewichten ingeschakeld voor hun debuutalbum, dat zowel in muzikaal als in productioneel opzicht echt fantastisch klinkt, zeker wanneer ook nog wat strijkers en keyboards worden ingezet.
De geweldige zang op het album, de ijzersterke songs en het prachtige geluid maken van the record veel meer dan een debuutalbum van een gelegenheidstrio. Ik ben zeer gesteld op de albums van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, maar als boygenius tikken de drie een nog wat hoger niveau aan. Het debuutalbum van boygenius is een album waarop 1+1+1 vier of misschien wel vijf is en de rek is er voor mij nog lang niet uit (door : Erwin Zijleman)
En in beeld
Bucket List concert van het jaar : Graham Nash in Tivoli. Ook gaven recensenten aan dat Graham vooral op de automatische piloot speelde het was voor mij een mooie reis door een prachtig oeuvre. En dat sommige muziek geen studiobewerking nodig heeft bewijst Graham bij NPR Music
Mijn lijst van dit jaar:
Kara Jackson – Pawnshop
Steven Wilson – Beautiful Scarecrow
Peter Gabriel – Road to joy (bright-side mix)
Dave Matthews Band-The Only Thing
Greta van Fleet – The Falling Sky
Nickel Creek – The Meadow
Glen Hansard- Down On Our Knees
Bertolf – Cut Me Loose
Joe Henry – Small Wonder
Daughter – Be On Your Way
Chris Stapleton – White Horse
Boygenius – Satanist
Wilco – Evicted
Jonathan wilson- BFF
Lewis Capaldi – Burning
Grian Chatten- Fairlies
Billie Marten – Just Us
Eilen Jewell – Come Home Soon
Olivia Rodrigo – The Grudge
Jason Isbell & the 400 Unit – Save The World
dEUS – Man Of The House
Blake Mills- Breakthrough Moon
Natalie Merchant- Guardian Angel
Megan Moroney – Why Johnny
Feist – Borrow Trouble
Andy Shauff – Paradise Cinema
Graham Nash – Golden Idols
The Hold Steady – Perdido
Allison Russell – Eve Was Black
Ed Sheeran – Page
The Clockworks – Deaths And Entrances
Niall Horan – The Show
The Teskey Brothers – Blind Without You
Hannah White – One Foot
Hozier – Francesca
Jana Horn – The Dream
Kerala Dust – Violet Drive
Caroline Polachek -I Believe
Lana Del Rey – Let The Light In (feat. Father John Misty)
Eindelijk, het kon weer. Live muziek gaan kijken. Wat bijna 2 jaar niet kon door Covid werd in 2022 weer realiteit. Artiesten zien optreden in zaaltjes, zalen, velden of voetbalstadions. Corona was er nog steeds en raakte ook hier en daar bezoekers en artiesten maar er ging eindelijk weer veel door. En natuurlijk was er ook een stapel concertkaartjes die nog ingehaald moesten worden. Elbow , The Black Crowes en Jason Isbell zien na 3 x uitstel. Het heeft de pret niet gedrukt. Jammer dat ik Aofie O’Donovan moest missen omdat precies op die datum nog een concert werd ingehaald. Achteraf geen spijt gehad om naar Porcupine Tree te gaan, sorry Aoifie. Helaas was er één concert wat niet door kon gaan vanwege ziekte… Alisson Kraus en Robert Plant in Soestdijk (Royal Park). Eeuwig zonde dat we ze niet konden zien. Hopelijk komt er ooit nog een herhaling.
En was er veel moois in 2022 ? Zekers. Er was genoeg nieuws dat ik met gemak een toplijst van 65 nummer heb kunnen samenstellen. Een paar mooie nieuwe albums wil ik wat meer aandacht geven door hun recensie hier op te nemen.
A.A. Williams – As The Moon Rests
A.A. Williams vervolgt haar weg met een album waarop ze wederom haar klassieke opleiding combineert met een liefde voor metal, wat een serie songs vol indrukwekkende spanningsbogen oplevert De Britse muzikante A.A. Williams maakte op haar debuutalbum Forever Blue indruk met zwaar aangezette en vooral donkere klanken, die zowel invloeden uit de klassieke muziek als uit de metal verwerkten. Het werd gecombineerd met de geweldige stem van A.A. Williams, die een bijzonder eigen muzikaal universum wist te scheppen. Na een wat teleurstellend tussendoortje met covers, keert de muzikante uit Londen terug met As The Moon Rests. Het is een album waarop het geluid van Forever Blue is geperfectioneerd. As The Moon Rests is zwaarder aangezet dan het debuut, maar ook subtieler. Het is een album waarop de onderhuidse spanning regeert, maar ook de schoonheid makkelijk boven komt drijven.
De Britse singer-songwriter A.A. Williams debuteerde iets meer dan twee jaar geleden met een album waarop het etiket ‘death gospel’ was geplakt. Of die vlag de lading dekte durf ik nog steeds niet te zeggen, maar fascinerend was de muziek van A.A. Williams absoluut. A.A. Williams is een klassiek geschoold muzikante met als specialisaties piano en cello, maar op Forever Blue maakte ze ook geen geheim van haar liefde voor metal.
Het debuutalbum van de Britse muzikante viel op door een sfeervolle maar ook zeer donker gekleurde instrumentatie, waarin invloeden uit de klassieke muziek werden gecombineerd met gitaargeweld, maar het was uiteindelijk vooral de geweldige stem van A.A. Williams die Forever Blue naar grote hoogten tilde.
De Britse muzikante bracht vorig jaar een tijdens de corona lockdowns gemaakt album met uitsluitend covers uit, maar haar geweldige stem kon de alleen met piano ingekleurde versies van een aantal zeer bekende of zelfs uitgekauwde songs wat mij betreft niet redden. Op het deze week verschenen As The Moons Rests doet A.A. Williams gelukkig weer waar ze goed in is en ze doet dit wat mij betreft nog net wat beter dan op haar debuutalbum.
Ook op As The Moon Rests maakt A.A. Williams geen geheim van haar liefde voor metal. Het album is vrij stevig ingekleurd met hier en daar ronkende gitaren, maar deze krijgen fraai tegenwicht van de grootse en meeslepende en soms wat klassiek aandoende klanken die we ook kennen van het debuutalbum van A.A. Williams en waarvoor dit keer flink wat strijkers zijn ingezet. Het is ook deze keer muziek die het daglicht nauwelijks kan verdragen, maar de aardedonkere klanken contrasteren ook prachtig met de mooie en zeer krachtige stem van A.A. Williams.
De muzikante uit Londen lijkt geen gebruik meer te maken van het een paar jaar geleden bedachte etiket ‘death gospel’, maar wat is het dan wel? Persoonlijk lijkt het hokje gothrock me het meest passend voor As The Moon Rests, maar ook dit is een hokje waarin de muziek van A.A. Williams zeker niet precies past.
Het mooie van de instrumentatie op het album is dat het continu donker en dreigend klinkt, maar dat het nooit echt helemaal uitbarst. As The Moon Rests is als een overtrekkende onweersbui die wel wat rommelt, maar de bliksemschichten en donderklapen bewaart voor elders, wat muziek vol hoge spanningsbogen oplevert. Het is overigens een onweersbui die samen gaat met regenbogen, want de muziek van A.A. Williams kan, wanneer de gitaren even gas terug nemen, ook prachtig subtiel klinken.
De muziek is dit keer nog wat mooier en dynamischer dan op Forever Blue en ook de zang vind ik op het nieuwe album nog net wat indrukwekkender. De grootse en meeslepende klanken op het album doen het vooral goed wanneer de zon onder is en lijken bovendien gemaakt voor de donkere seizoenen, waardoor het album precies op tijd komt.
Ik ben lang niet altijd gek op dit soort zwaar aangezette en hier en daar zelfs wat pompeuze muziek, die normaal gesproken ook nog eens wordt gedomineerd door wat dramatische en theatrale zang. Dat laatste doet A.A. Williams gelukkig niet en bovendien voegt de Britse muzikante een aantal fraaie rustmomenten toe, waardoor As The Moon Rests ondanks de zwaar aangezette klanken en vocalen niet over the top klinkt. Prachtig album.
Erwin Zijleman -Krenten in de Pop 13 oktober 2022
Porcupine Tree – Closure/Continuation
Als producer en geluidstechnicus werd Steven Wilson het geweten én geheugen van de heavymuziek en vooral de progressieve rock. Hij maakte albums met de Zweedse band Opeth, remasterde klassieke platen uit de jaren zeventig, van Yes tot Jethro Tull, en bracht zelf een reeks bedachtzame solo-albums uit.
Maar zijn belangrijkste bijdrage aan het voortbestaan van de betere progrock, de band Porcupine Tree, was al dertien jaar in ruste, tot groot verdriet van de volgers. De vrij plotselinge comebackplaat Closure/Continuation is dus een kleinood, dat ook vanwege de titel doet hopen op een nieuwe bloeiperiode voor de Engelse cultband.
Porcupine Tree is als trio – bassist Colin Edwin lijkt definitief vertrokken – eigenlijk een supergroep. Gavin Harrison is een van de meest bewonderde drummers ter wereld, en toetsenist en geluidsontwerper Richard Barbieri zat in de jaren zeventig al in de baanbrekende newwaveband Japan. Toch dringt bij Porcupine Tree niemand zich naar de voorgrond. Vooral het samenspel dwingt bewondering af, hoe ingenieus de drumpartijen en de gitaarstukken ook zijn.
De nummers krijgen de ruimte zich langzaam te ontvouwen en ontwikkelen, als klassieke progrock dus. In schitterende en steeds hoekiger riffende nummers als Of the New Day en Rats Return hoor je de echo’s van de oude Genesis, Pink Floyd en King Crimson, maar Porcupine Tree klinkt toch ook heel erg als zichzelf. En dat is goeddeels te danken aan de rustige, vaak laag op laag gestapelde vocalen van Wilson.
De langwerpige tracks kunnen soms wat studieus klinken, maar klinisch wordt Porcupine Tree nooit, omdat Wilson een ziel aan de muziek geeft. De track Dignity bijvoorbeeld is een waanzinnig mooi gezongen gitaarballade, en een eerbetoon aan kwetsbare en gepeste jongens die in een eenzaam hoekje van het schoolplein staan: de rillingen lopen over je rug bij het refrein, en in de breed uitgedragen finale met een dreigende, brommende bas aan de horizon.
Het album als geheel ontwikkelt zich net zo gaaf als de afzonderlijke nummers, met grimmige jazzrockstukken afgewisseld met aanstekelijke poprefreinen en rustige pianomijmeringen als het beklemmende Never Have, dat steeds harder rockt, maar het melodieuze thema knap vasthoudt. Langdradig wordt het geen seconde.
Een glorieuze terugkeer van een prachtband én een geliefd genre, dat straks ook weer eens van zich laat horen op de grote podia: Porcupine Tree speelt op 7 november in de Amsterdamse Ziggo Dome.
Robert van Gijssel Volkskrant 23 juni 2022, 11:07
The Beths – Expert in a Dying Field
Is het niet de droom van elke jonge puber om samen met enkele schoolvrienden een bandje op te richten en daarmee de hele wereld rond te reizen? Enkele ex-jazzstudenten van de University of Auckland zijn goed op weg om deze droom waar te maken met hun band: The Beths. De Nieuw-Zeelanders worden vooral in hun thuisland, evenals in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk gezien als een van de meest beloftevolle gitaarpopbands van het moment. We overdrijven zeker niet wanneer we zeggen dat ze daar reikhalzend uitkijken naar de komst van hun derde langspeler Expert in a Dying Field.
In 2018 kwam de eerste volwaardige lp uit en die kreeg de naam Future Me Hates Me. “Happy Unhappy”, een van de nummers uit dit album, werd die nazomer in Rolling Stone uitgeroepen tot ‘song of the summer’. Dit leverde de vierkoppige band onder meer een plaatsje op in het voorprogramma van Death Cab for Cutie tijdens diens tournee door Europa en het Verenigd Koninkrijk. Nadat drummer Ivan Luketina-Johnston vervangen werd door Tristan Deck, bracht The Beths Jump Rope Gazers uit. Uit het album dat hierop zou volgen, konden we reeds drie singles horen en deze waren zonder meer veelbelovend.
Een van de grootste sterktes van The Beths is de stem van zangeres en tekstschrijfster Elisabeth Stokes. En ook in dit album Expert in a Dying Field wordt deze kaart meermaals getrokken. Het lijkt soms wel of de klanken Stokes’ keel verlaten via een ritje op de Speedy Bob: omhoog en omlaag, van links naar rechts en dat zonder ook maar één keer uit de bocht te vliegen. De zangeres wordt geregeld ondersteund door de rest van de band als backingvocals, nog zo’n eigenschap van de Nieuw-Zeelanders die hun muziek onderscheidt van andere indierockers. In “I Want to Listen” maakt die meerstemmigheid ons zelfs heel even nostalgisch naar een tijd waar enkele surfende Beach Boys de grootste popartiesten van het moment waren.
Titeltrack en tevens het eerste nummer op de plaat “Expert in a Dying Field” is meteen een binnenkomer. Een fijne gitaarriff plaveit het pad alvorens Elisabeth haar stem laat weergalmen. Het nummer gaat erover dat op een bepaald moment wanneer je een vriend of geliefde heel erg goed kent, je een expert bent geworden in die persoon. Wat doe je echter met al die vergaarde expertise wanneer die relatie stukloopt? Oh ja, hadden we al meegegeven dat de poëzie uit te pen van de frontzangeres nog een van die sterktes was?
De plaat gaat van het wat meer uptempo “Silence Is Golden”, dat niet vies is van wat gitaren, naar songs die zich meer in de wereld van de indiepop begeven als “Best Left”. Dat laatste heeft trouwens een erg opzwepend refrein dat zich heel goed aanbiedt om mee te scanderen tijdens liveshows. Ook het energieke “I Told You That I Was Afraid” kan zich ontpoppen tot zo’n meezingmomentje. Jammer genoeg weten niet alle songs zich weliswaar te onderscheiden van de meer alledaagse indierock. Zo hebben we bijvoorbeeld “Change In The Weather”, dat een beetje haar op de tanden mist en ook “A Passing Rain” mist net dat beetje X-factor om Expert in a Dying Field te kunnen bombarderen tot een meesterwerk.
Expert in a Dying Field is hoe dan ook een heerlijke nazomerplaat geworden, waarbij The Beths zijn sterktes goed kent en weet uit te spelen. Voorlopig heeft The Beths enkel shows gepland in Australië, Nieuw-Zeeland, Canada en de Verenigde Staten. Als we nu eens in grote getalen zouden beginnen luisteren naar deze fijne gitaarmuziek, dan zou de band misschien wel eens een oceaantje willen oversteken om enkele shows in Europa te komen spelen. Zullen we dat afspreken?
Johannes Hulpiau (Vrienden noemen me ‘Boh’) Dansende Beren
En in beeld (eerst rustig)
Voor mijn dochters (ja we gaan hem in 2023 live zien…)
En tenslotte wat steviger
En hier dan de lijst van 2022
01 AA Williams – Evaporate 02 Aldous Harding – Tick Tock 03 The White Buffalo – Kingdom For A Fool 04 Amanda Shires- Don’t Be Alarmed 05 The Black Keys – It Ain’t Over 06 Fontaines D.C. – Roman Holiday 07 The Slow Show – Breathe 08 Grace Cummings – Two Little Birds 09 Andres Combs – Drivel to a Dream 10 Louis Tomlinson – Saturdays 11 Jack White – Morning, Noon And Night 12 Paolo Nutini – Shine A Light 13 Jensen Mcrae – White Boy 14 Tim Knol – Blind Lemon 15 The Weather Station – Sway 16 Bill Calahan – Bowevil 17 Julia Jacklin – Less of a Stranger 18 John Mellencamp – Wasted Days 19 Big Thief – Certainty 20 Andy Bell – It Gets Easier 21 Wilco – Cruel Country 22 Angel Olsen – All The Good Times 23 Skullcrusher – Whatever Fits Together 24 Jonathan Jeremiah – You make Me Feel This Way 25 John Moreland – Generational Dust 26 Lera Lynn – In a Moment 27 Stromea – La Solassitude 28 Beth Orton – Fractals 29 Marcus King – Rescue Me 30 Trampled By Turtles – Quitting Is Rough 31 Amos Lee – Dreamland 32 The Smile – Thin Thing 33 The Delines – All Along The Ride 34 North Mississippi Allstars – Outside 35 KT Tunstall – Private Eyes 36 Bonny Light Horseman – Sweetbread 37 Madison Cunningham – Who Are You Now 38 Oliver Sim – Saccharine 39 Tears for Fears – Rivers Of Mercy 40 Band Of Horses – Aftermath 41 Larkin Poe – Strike Gold 42 Turin Brakes – World Like That 43 Midlake – Bethel Woods 44 Taylor Swift – Snow On The Beach 45 Courtney Marie Andrews – These Are The Good Old Days 46 Cari Cari – Bubu Fire 47 Rhyan Sinclair – The Wounded Healer 48 Harry Styles – Daylight 49 The Infamous Stringdusters – Down from the Mountain 50 Weyes Blood – Children Of The_Empire 51 Jamestown Revival – Moving Man 52 Aoife O’Donovan – Sister Starling 53 Tedeschi Trucks Band – Circles ‘Round The Sun 54 Ethel Cain – Western Nights 55 The Lumineers – Big Shot 56 First Aid Kit – Wild Horses II 57 Jessie Buckley and Bernard Butler – We’ve Run_The Distance 58 Konstrakta – In Corpore Sano 59 Young Guv – Lo Lo Lonely 60 Joan Shelley – The Spur 61 Drive By Truckers – Marias Awful Disclosures 62 The Beths – Head In The Clouds 63 The Lone Bellow – Move 64 Arcade Fire – End of the Empire I-III 65 Porcupine Tree – Dignity
Het wil maar niet opschieten met corona. Het virus heeft de hele wereld in zijn greep gehad. Ook als gingen de deuren van concertzalen voorzichtig open in de zomermaanden. De grote festivals konden weer niet doorgaan. Even was er Dansen met Janssen maar daar zijn we snel van teruggekomen in Nederland.
De stapels kaartjes voor concerten is gegroeid. Enkele concerten zijn nu al 4x uitgesteld. Eén keer heb ik een artiest dit jaar live zien optreden Dylan LeBlanc in de tuin van Paradiso Noord eind augustus. Daarna zouden er meer volgen maar helaas de Delta en Omikron variant sloegen hard terug. Alles ging weer dicht en het opnieuw uitstellen was weer begonnen. Nieuwe data zijn vastgelegd. Vaak meer dan 1 jaar later…. We zullen het wel zien.
Het jaar 2021 is daarmee bijna een kopie van 2020. Veel muziek heb ik alleen digitaal gehoord. De extra sfeer die een live optreden met zich mee kan brengen levert geen extra punten op bij het maken van de selectie van dit jaar.
Dit jaar was er 1 opvallend lichtpuntje. Het Eurovisie songfestival in Rotterdam ging wel door. Mochten we het eindelijk weer eens organiseren om Duncan Lawrence had gewonnen in 2019. In Rotterdam hadden een paar landen het voorbeeld van Nederland gevolgd. Een Zwitserse zanger met een prachtige stem, een rockband uit Italië met een heel strak nummer en België die gewoon festivalkraker Hooverphonic naar Rotterdam stuurde. Wow, tussen alle rare acts of valse powersongs was er dit jaar iets te beleven. Je komt er zelfs twee tegen in mijn jaarlijst
In deze donkere dagen van het jaar is het belangrijk om vast te houden aan al het moois dat nog gaat komen. 2022 kan misschien wel legendarisch worden. Zoveel optredens staat er in een jaar gepland. Zoals Robert Plant en Alisson Krauss in de tuin van Paleis Soestdijk. Gaan zij 14 jaar na hun legendarische optreden in Amsterdam nog een keer iedereen versteld laten staan ? Of de reunie van The Black Crowes en zelfs nieuw werk en concert van Porcupine Tree. En jawel, met mijn dochters, naar Ed Sheeran naar de Arena. We zullen het hopelijk allemaal zien.
Tot die tijd deel ik een paar recensies van een paar mooie platen over 2021 om wat achtergrondinfo toe te voegen.
Hou vol en geniet weer van een paar mooie opnamen op deze pagina. Ik zit inmiddels ruim over de 1000 nummers. Op naar mijn eigen top 2000 van 2000 en verder.
Allison Russell – Outside Child
Allison Russell heeft de afgelopen twintig jaar een indrukwekkend CV opgebouwd, maar van een soloalbum kwam het nog niet, tot de release deze week van het uitstekende Outside Child Iedereen die het muzikale verleden van Allison Russell kent, weet dat de Canadese muzikante binnen de Amerikaanse rootsmuziek echt alle kanten op kan. Dat deed ze met Po’ Girl en Birds Of Chicago en dat doet ze op haar eerste soloalbum. Bijgestaan door een ervaren producer en een stel prima muzikanten uit Nashville beweegt Allison Russell zich soepel tussen jazz, soul, folk, country en blues. In muzikaal en productioneel opzicht maakt het album makkelijk indruk, maar het is de geweldige stem van de Canadese muzikante die keer op keer de show steelt. Door de muziek die Allison Russell al op haar naam had staan lag de lat hoog, maar Outside Child valt geen moment tegen.
De Canadese muzikante Allison Russell timmert inmiddels al ruim twintig jaar stevig aan de weg, maar brengt deze week haar eerste soloalbum uit. Ze maakte in het verleden deel uit van het geweldige Po’ Girl, vormde samen met haar partner JT Nero het duo Birds Of Chicago en maakte samen met onder andere Rhiannon Giddens en Leyla McCalla ook nog eens deel uit van de gelegenheidsband Our Native Daughters. Het heeft een stapeltje prachtige albums opgeleverd en daar kan nu het eerste soloalbum van Allison Russell aan worden toegevoegd.
De muzikante die lange tijd opereerde vanuit het Canadese Montreal liet in het verleden al horen dat ze in vele genres uit de voeten kan en nagenoeg al deze genres komen ook voorbij op Outside Child. Het album opent met een deels in het Engels en deels in het Frans gezongen ode aan haar voormalige thuisbasis Montreal. Het is een subtiel ingekleurde en in eerste instantie wat jazzy aandoende ode, maar ondanks de bijzonder mooie en sfeervolle instrumentatie, is het vooral de prachtige stem van Allison Russell die de aandacht trekt.
De Canadese singer-songwriter kan prachtig ingetogen zingen, maar klinkt ook krachtig en soulvol. Met haar zang tilt Allison Russell alle songs op haar solodebuut naar een hoger niveau, waarbij het niet uitmaakt of deze songs worden gedomineerd door invloeden uit de jazz, soul, country of folk. In een tijd waarin veel zangeressen alleen maar voluit kunnen zingen, laat Allison Russell prachtig horen wat de kunst van doseren is. Het voorziet haar songs van veel dynamiek, maar de zang van de Canadese muzikante is ook met grote regelmaat goed voor kippenvel.
Outside Child is een album vol vocale hoogstandjes, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht maakt het debuut van Allison Russell indruk. Outside Child werd gemaakt in Nashville, Tennessee, de nieuwe thuisbasis van Allison Russell. Samen met de ervaren producer Dan Knobler en een aantal gelouterde muzikanten uit de Nashville scene, creëert Allison Russell op Outside Child een warm en authentiek klinkend geluid, dat zich als een warme deken om haar prachtige stem heen slaat. Het is ook een geluid vol muzikale hoogstandjes, waarbij met name de subtiele en werkelijk wonderschone gitaarlijnen opvallen.
Het warm klinkende geluid op het album contrasteert flink met de zeer persoonlijke teksten van Allison Russell, waarin ze terugkijkt op het misbruik waarin ze in haar jeugd mee te maken kreeg. Het voorziet het album van een emotionele lading, maar het voorziet de songs en de stem van Allison Russell ook van veel kracht.
Ik heb persoonlijk een duidelijke voorkeur voor de ingetogen songs op de afdeling, waarin de instrumentatie subtiel en broeierig is en waarin de productie van de hand van Daniel Lanois lijkt, maar ook als Allison Russell wat meer gas geeft onderscheidt ze zich met speels gemak van het contingent aan jonge soulzangeressen dat momenteel aan de weg timmert.
Gezien haar muzikale verleden had ik van Allison Russell alleen maar een topalbum verwacht, maar Outside Child overtreft deze verwachtingen. De Canadese muzikante heeft een soloalbum gemaakt dat zo divers is als je van haar verwacht en dat van de eerste tot en met de laatste noot kwaliteit ademt. Erwin Zijleman (di 25 mei 2021).
Aimee Mann – Queens Of The Summer Hotel
Aimee Mann begeeft zich met het wat theatrale Queens Of The Summer Hotel wat buiten mijn comfort zone, maar als groot liefhebber van haar muziek viel ik uiteindelijk ook gemakkelijk voor dit bijzondere album Aimee Mann bouwt al sinds het begin van de jaren 90 aan een prachtig oeuvre. Een slecht album heeft ze nog nooit gemaakt, maar geweldige albums volop. Het deze week verschenen Queens Of The Summer Hotel, dat bedoeld is voor een theaterbewerking van het boek Girl, Interrupted, lijkt een wat atypisch album in het bijzondere oeuvre van de Amerikaanse muzikante, maar een groot deel van de tracks op het album klinkt uiteindelijk toch als ‘vintage Aimee Mann’. Ik moest net wat langer wennen aan de wat klassieker en theatraler aandoende tracks, maar door haar uit duizenden herkenbare stem en haar vaardigheden als songwriter, overtuigde Aimee Mann me ook met dit album weer snel.
Aimee Mann schaar ik inmiddels al heel wat jaren onder mijn favoriete singer-songwriters. Haar album Bachelor No. 2 Or, The Last Remains Of The Dodo uit 2000 reken ik tot mijn favoriete albums aller tijden, maar het is uiteindelijk een flink stapeltje Aimee Mann albums dat ik koester.
Deze week verscheen een nieuw album van de Amerikaanse muzikante, Queens Of The Summer Hotel. Het is de opvolger van het in 2017 uitgebrachte Mental Illness, dat ik persoonlijk een van de beste albums van Aimee Mann vind. Queens Of The Summer Hotel is in het oeuvre van Aimee Mann een wat vreemde eend in de bijt, al sluit het in thematisch opzicht aan op zijn voorganger.
Aimee Mann werkte de afgelopen jaren mee aan een project dat was bedoeld om het boek Girl, Interrupted van Susanna Kaysen op het toneel te vertolken. In Girl, Interrupted vertelt Susanna Kaysen hoe ze in 1967 na een kort gesprek met een psychiater in een taxi werd gezet, naar een psychiatrische inrichting werd gebracht en daar vervolgens twee jaar opgesloten zat. Het is een verhaal dat ruim twintig jaar geleden al eens prachtig werd verfilmd en terecht een Oscar binnen sleepte.
De volgende stap is een toneelstuk (hier en daar wordt gesproken over een musical, maar dat is het niet), dat overigens door de coronapandemie flinke vertraging heeft opgelopen. Aimee Mann wilde hier niet eindeloos op wachten en heeft de songs die ze schreef voor het theaterstuk nu alvast op haar nieuwe en tiende soloalbum gezet.
Nu heb ik alles met de muziek van Aimee Mann, maar veel minder met muziek die in het theater is te horen en nog minder met de hele theatrale variant van deze muziek. Ik begon daarom met angst aan beven aan Queens Of The Summer Hotel, maar het blijkt gelukkig een redelijk gewoon Aimee Mann album, al doe je het werk van de Amerikaanse muzikante flink tekort met het predicaat ‘gewoon’.
Aimee Mann maakte ooit eens geweldige muziek voor de eveneens geweldige film Magnolia en dat is hier en daar relevant vergelijkingsmateriaal voor Queens Of The Summer Hotel. Bij beluistering van het album merk je dat Aimee Mann een verhaal probeert te vertellen en daarom in muzikaal opzicht een wat breder palet bestrijkt, maar de meeste songs op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante hadden niet misstaan op een van haar andere albums.
Dat heeft alles te maken met het uit duizenden herkenbare stemgeluid van Aimee Mann, dat me ook op Queens Of The Summer Hotel weer genadeloos betovert, maar ook de productie van Paul Bryan klinkt na een samenwerking die inmiddels vijftien jaar duurt redelijk bekend in de oren.
Natuurlijk zijn er ook wel wat verschillen met de vorige albums van Aimee Mann. De instrumentatie doet wat organischer en door de rijke arrangementen van strijkers en blazers ook veel klassieker aan dan het meer rock georiënteerde geluid van Aimee Mann en de meeste songs klinken ook wat theatraler dan we van Aimee Mann gewend zijn, maar het zit me nergens echt in de weg.
Queens Of The Summer Hotel is, zeker na enige gewenning, een typisch Aimee Mann album, maar dan net een wat ander album dan we van haar gewend zijn. In vocaal en muzikaal opzicht is het genieten, maar ook in tekstueel opzicht heeft Aimee Mann een knap album afgeleverd. De volgende keer mag de Amerikaanse muzikante wat mij betreft weer een regulier album uitbrengen, maar dit uitstapje richting het theater maakt haar oeuvre alleen maar interessanter. Erwin Zijleman (11 november 2021)
Shame – Drunk Tank Pink
Shame heeft zeker geen last van het “lastige tweede album syndroom”, want album nummer twee is nog een stuk indrukwekkender en spannender dan het drie jaar geleden terecht zo geprezen debuut Voor het beluisteren van Drunk Tank Pink van Shame is een waarschuwing wel op zijn plaats. Het tweede album van de band uit Londen raast immers met orkaankracht over je heen en vermorzelt het al zo goede debuut van de band. In muzikaal opzicht is enorme groei te horen en die hoor je ook in de songs, die stevig kunnen uithalen, maar ook kunnen verrassen door alle nieuwe invloeden die Shame heeft verwerkt op haar tweede album. Gelukkig hoor je nog steeds een stel jonge honden aan het werk, maar het zijn inmiddels wel jonge honden die weten hoe een baanbrekend album moet klinken. Het debuut van Shame was heel erg goed, Drunk Tank Pink is nog veel beter.
De Britse Shame bracht helemaal aan het begin van 2018 haar debuut Songs Of Praise uit en zag het album aan het eind van het jaar opduiken in menig jaarlijstje, waaronder die van mij. Songs Of Praise was dan ook een geweldig debuut van een stel jonge honden uit het Londense Brixton.
Het was een debuut dat begon bij de Britse punk uit de tweede helft van de jaren 70, vervolgens uitkwam bij de Britse postpunk uit de vroege jaren 80, om vervolgens nog te reiken tot de Britpop van de vroege jaren 90.
Het leverde een waslijst aan vergelijkingsmateriaal op, variërend van Gang Of Four tot Joy Division, van The Fall tot The Stranglers en nog veel en veel meer, maar Shame slaagde er ook in om een eigen geluid neer te zetten.
Precies drie jaar na het terecht zo geprezen debuut is Shame terug met een nieuw album, het altijd moeilijke tweede album na een stevig bewierookt debuut. Shame blijkt weinig last te hebben van dit “lastige tweede album syndroom”, want Drunk Tank Pink maakt de enorm hoge verwachtingen vrij makkelijk waar.
Songs Of Praise kwam drie jaar geleden aan als een goed gemikte vuistslag, maar Drunk Tank Pink is de spreekwoordelijke mokerslag. Shame was waarschijnlijk goed weggekomen met Songs Of Praise deel 2, maar dat is Drunk Tank Pink zeker niet en dat is knap.
Ook op haar tweede album put Shame uit de archieven van de punk en de postpunk, maar het slaat ook nadrukkelijk de vleugels uit. Twee namen die nog niet bij me op kwamen bij beluistering van het debuut van de band uit Londen, kwamen nu nadrukkelijk als eerste op en het zijn de namen van Talking Heads en The Clash, hier en daar aangevuld met King Crimson Mk II.
Hier blijft het zeker niet bij, want ook Drunk Tank Pink is een album dat uitnodigt tot het noemen van namen, al blijft er uiteindelijk maar één naam over: Shame. Het is indrukwekkend hoe de Britse band de afgelopen drie jaar is gegroeid. Het geluid van de band heeft op Drunk Tank Pink enorm aan kracht gewonnen, maar ook qua muzikaliteit is de band er enorm op vooruit gegaan.
In veel tracks op het album klinkt Shame een stuk volwassener dan op het debuut, maar gelukkig zijn de jonge honden van dit debuut niet helemaal verdwenen. De teksten worden nog steeds met veel venijn uitgespuugd en ook Drunk Tank Pink bevat nog altijd flink wat rauwe en tegendraadse tracks vol energie.
Het zijn rauwe momenten die worden afgewisseld met flink wat diepgang en met een geluid dat Shame op de kaart zet als een van de belangrijkste Britse bands van het moment. Het is een geluid dat overigens prachtig is geproduceerd door James Ford, die eerder werkte met onder andere Arctic Monkeys, Florence and the Machine en Depeche Mode.
Drunk Tank Pink komt zoals gezegd aan als een mokerslag. Die mokerslag wordt in eerste instantie gedomineerd door de rauwe postpunk songs die de band heeft gemaakt, maar ontleent de kracht in tweede instantie toch vooral aan de enorme groei die Shame laat horen op haar tweede album.
Drunk Tank Pink van Shame komt 11 songs en 41 minuten lang als een stoomwals over je heen en slurpt alle energie op, maar wat is het allemaal goed, zeker als er in de slottrack nog een tandje bij wordt geschakeld. Fontaines DC legde de lat vorig jaar hoog met haar tweede album, maar wat mij betreft gaat Shame er met het bijzonder indrukwekkende Drunk Tank Pink weer overheen. Wat een plaat. Erwin Zijleman (17 januari 2021)
Waarschijnlijk wíl rocksensatie Greta Van Fleet helemaal niet uit de schaduw van Led Zeppelin stappen
Robert van Gijssel 15 april 2021, 13:14
Een ding is zeker: de nieuwe Greta Van Fleet zal het debat over hun muziek niet doen verstommen. Liefhebbers en critici kunnen elkaar weer voor rotte vis uitmaken; waarschijnlijk werd ook om deze reden erg naar The Battle at Garden’s Gate uitgekeken.
Greta Van Fleet, een Amerikaanse band van drie blije muziekbroers en een aanhangende drummer, maakt muziek die ze nu eenmaal leuk vinden: epische jarenzeventighardrock, van vooral het grote voorbeeld Led Zeppelin. Ze speelden die band op hun debuut uit 2018 goed na. Veel te goed, vond de muziekpers. Volgens veel critici bedreven de jongens leeghoofdig kopieerwerk (Pitchfork beloonde het piepjonge bandje met een 1.6, in een recensie die leek geschreven door de pestkop van het schoolplein). Maar Greta Van Fleet lachte als laatste. Ze werden wereldwijd onthaald als nieuwe rocksensatie en speelden de grootste zalen plat.
De hoop van veel recensenten, waaronder de uwe, was dat ze zich na plaat één zouden ontworstelen aan Led Zeppelin. Dat gebeurt op album twee niet. De riffs van Jake Kiszka komen nog steeds rechtstreeks uit het riffboekje van Jimmy Page, luister zelf naar Built by Nations. En de lichtelijk hysterische schreeuwstrot van broer Josh klinkt als die van een zéér opgewonden Robert Plant.
Zelf zitten ze er niet mee. Als straks de podia opengaan kunnen ze met deze veilige opvolger makkelijk weer een zegetocht maken. Pakkende meezingtracks genoeg: dit album staat er vol mee. En de songs zijn luxe geproduceerd, inclusief strijkers. Ook dat is winst. Maar het is de band niet gelukt over de schaduw van die ene grote band uit dat verre verleden te stappen. Het vervelende nieuws voor alle critici: dat wíllen ze waarschijnlijk ook helemaal niet.
Robert Plant & Alison Krauss – Raise The Roof
Alison Krauss en Robert Plant gaan op Raise The Roof verder waar klassieker Raising Sand veertien jaar geleden ophield, maar er zit nog geen sleet op de muzikale chemie tussen de twee Waar Raising Sand, de eerste samenwerking tussen Alison Krauss en Robert Plant, veertien jaar geleden een daverende verrassing was, is het deze week verschenen Raise The Roof eerder meer van hetzelfde. Meer van hetzelfde, maar wel net zo goed of misschien zelfs wel beter. Een topproducer, geweldige muzikanten, een smaakvolle selectie covers, maar vooral twee totaal verschillende stemmen, die uitstekend bij elkaar blijken te passen en die elkaar steeds weer naar grote hoogten tillen. Raise The Roof is wat donkerder en broeieriger dan zijn voorganger en hierdoor net wat bezwerender dan de inmiddels tot een klassieker uitgegroeide voorganger. Prachtplaat, wederom.
Precies veertien jaar geleden doken Alison Krauss en Robert Plant op met het album Raising Sand. De combinatie van de doorleefde strot van de voormalige zanger van Led Zeppelin en het engelachtige keeltje van de meest succesvolle bluegrass zangeres van dat moment, was op voorhand een onwaarschijnlijke combinatie, maar wat pakte het prachtig uit. Op Raising Sand bleken de stemmen van de twee prachtig bij elkaar te kleuren en deden de geweldige productie van T-Bone Burnett en de fraaie bijdragen van topmuzikanten als Jay Bellerose, Dennis Crouch, Marc Ribot en Greg Leisz de rest.
Alison Krauss en Robert Plant vertolkten, buiten een song van Led Zeppelin, op Raising Sand uitsluitend songs van anderen en maakten er op knappe wijze hun eigen songs van. Na Raising Sand, dat terecht hoog stond genoteerd in heel wat aansprekende jaarlijstjes, gingen de twee weer elk hun eigen weg en bouwde met name Robert Plant verder aan een indrukwekkend solo oeuvre.
Er wordt al vele jaren gesproken over een hernieuwde samenwerking tussen Alison Krauss en Robert Plant en deze week is het dan eindelijk zo ver. Hoewel er een kloof van maar liefst veertien jaar tussen de twee albums zit, gaat Raise The Roof bijna naadloos verder waar Raising Sand in 2007 ophield.
Ook voor hun nieuwe album deden Alison Krauss en Robert Plant een beroep op topproducer T-Bone Burnett en ook de muzikanten zijn deels dezelfde als veertien jaar geleden, want ook dit keer horen we onder andere de prachtige gitaarlijnen van Marc Ribot, het uitstekende baswerk van Dennis Crouch en het inventieve drumwerk van Jay Bellerose.
Raise The Roof is een logisch vervolg op het uitvoerig geprezen Raising Sand, maar is natuurlijk niet de sensationele verrassing die de eerste samenwerking tussen de twee muzikanten wel was. Desondanks valt er ook op Raise The Roof meer dan genoeg te genieten en is ook het tweede album van Alison Krauss en Robert Plant een topalbum.
De stemmen van Alison Krauss en Robert Plant, die nog wat meer ingetogen is gaan zingen en nauwelijks meer herinnert aan de zanger van de grootste rockband aller tijden, passen nog altijd prachtig bij elkaar en staan meer dan eens garant voor kippenvel, zeker wanneer Alison Krauss op de voorgrond treedt.
De productie van T-Bone Burnett is, zoals altijd, feilloos en klinkt misschien net wat donkerder en broeieriger dan die op het vorige album. Ook dit keer spelen er weer topmuzikanten mee op het album en dat hoor je, zeker in het fantastische gitaarwerk (waarvoor dit keer ook Bill Frisell tekent), het vaak gecompliceerde drumwerk en de hier en daar opduikende pedal steel.
Aan subtiel vocaal en muzikaal spierballenvertoon is er ook dit keer geen gebrek, maar ook met de songs is dit keer niets mis. Alison Krauss en Robert Plant kozen ook dit keer voornamelijk voor het uitvoeren van songs van anderen (het album bevat één song van Robert Plant) en de selectie van covers is smaakvol, al is het maar omdat Alison Krauss en Robert Plant diep in de geschiedenis van de Britse en de Amerikaanse muziek duiken en zowel kiezen voor klassiekers als voor obscure parels, waar ze vervolgens hun eigen songs van maken.
Natuurlijk maakt Raise The Roof niet die onuitwisbare indruk die Raising Sand in 2007 door alle verrassing maakte, maar nu ik het album een paar keer heb beluisterd, durf ik wel te zeggen dat de albums in kwalitatief opzicht niet voor elkaar onder doen en misschien vind ik het nieuwe album nog wel wat beter dan die onaantastbare klassieker uit 2007.
Zeker de wat meer uptempo songs op het album slepen je makkelijk mee in de muzikale wereld van Alison Krauss en Robert Plant, maar ook als de twee vooral moeten vertrouwen op hun vocale capaciteiten maken ze makkelijk indruk. Raise The Roof is al met al een zeer waardig opvolger van Raising Sand en dat is na al die jaren een hele knappe prestatie. Erwin Zijleman (21 november 2021)
En tenslotte mijn lijst van 2021
1) Sam Teskey – Don’t Fear (intro) 2) Sam Teskey – Don’t Fear 3) Steven Wilson – King Ghost 4) Gjon’s Tears – Tout l’Univers 5) Robert Plant & Alison Krauss – The Price of Love 6) Elbow – The Seldom Seen Kid 7) The Staves – Careful, Kid 8) Aimee Mann – I See You 9) Billie Eilish – Your Power 10) Bertolf – Waiting in the Wings 11) Shame – Water in the Well 12) The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore 13) Olivia Rodrigo – Brutal 14) Blackberry Smoke – All Rise Again (feat. Warren Haynes) 15) Ryan Adams – Fuck The Rain 16) Squid – Documentary Filmmaker 17) Matthew Sweet – Challenge The Gods 18) Douwe Bob – Ready Or Not 19) Lana Del Rey – Chemtrails Over The Country Club 20) Silk Sonic – Leave The Door Open 21) Yebba – October Sky 22) Ben Howard – Sorry Kid 23) Crowded House – Show Me The Way 24) David Crosby – For Free (feat. Sarah Jarosz) 25) Jon Batiste – Cry 26) The Mountain Goats-Lizard Suit 27) Jade Bird – I’m Getting Lost 28) Son Volt – Arkey Blue 29) Paul Weller – Glad Times 30) Black Country New Road – Athens, France 31) The Antlers – Volunteer 32) Daniel Lanois – Please Don’t Try 33) Esther Rose – Good Time 34) Girl In Red – Serotonin 35 Curtis Harding – The One 36) Måneskin – Zitti E Buoni 37) Foo Fighters – Making A Fire 38) Motorpsycho – The Hunt 39) Los Lobos – Bluebird 40) Laura Stevenson – Wretch 41) Julien Baker – Crying Wolf 42) Lindsey Buckingham – Swan Song 43) Vanessa Peters – Make Up My Mind 44) RosaLi – Pour Over Ice 45) Christina Vane – Badlands 46) Goat Girls – Sad Cowboy 47) The Hold Steady – Family Farm 48) Lou Barlow – Privatize 49) The Paper Kites – Climb On Your Tears (feat. Aoife O’Donovan) 50) The Chills – You’re Immortal 51) Sam Fender – Aye 52) Lula Wiles – Oh My God 53) Taylor Swift – I Bet You Think About Me (feat Chris Stapleton) 54) Someone – Strange World 55) Yola – Stand For Myself 56) Kacey Musgraves – Good Wife 57) Myles Kennedy – The Ides of March 58) King Buffalo – Locusts 59) Anne Soldaat – The Bad Town 60) Cassandra Jenkins – Hailey 61) Noah Gundersen – Atlantis (feat. Phoebe Bridgers) 62) Jesse Malin – Dance With The System 63) Snail Mail – Automate 64) Libby DeCamp – Breadbasket Blues 65) Watchhouse – Better Way 66) Mogwai – Ceiling Granny 67) The Weather Station – Robber 68) Israel Nash – Down In The Country 69) Balthazar – Moment 70) Greta Van Fleet – Age of Machine 71) Allison Russell – Little Rebirth
Tja en daar was ineens COVID. De wereld stond op zijn kop. De grootste crisis voor onze moderne wereld sinds de tweede wereldoorlog werd er gezegd. Iedereen moest inleveren. In bewegingsvrijheid, in contactmomenten, in van alles waar we ons tot dan bijna niet bewust van waren. Niets was meer vanzelfsprekend. Er werd gehamsterd, we bleven massaal thuis en na een periode van thuisblijven ging iedereen meteen weer massaal naar buiten, met z’n allen op het strand of in de winkelstraat. Winkelgebieden werden gesloten, parkeerplaatsen bij natuurgebieden ook. Het was te vol, veel te vol.
Veel wat op het programma stond voor 2020 werd afgelast of verplaatst. Soms kreeg je een voucher en soms kreeg je je geld terug. Muzikanten en concertpodia hebben het heel zwaar. Inkomsten waren er nauwelijks en soms werd nieuw materiaal uitgesteld. Online concerten tegen een kleine betaling of een loterij voor een orginele songtekst met handtekening van de artiest.
En dan waren er ook nog mensen die alles ontkenden, die het een normale wending van de natuur vonden (the strongest will survive) of een groot complot vermoeden van Bill Gates of George Soros. In 2020 hebben we het lelijkste maar ook het mooiste van de mens gezien. En gelukkig bleven artiesten ondanks alles geweldige muziek maken. Mooi nieuw materiaal. Soms gebaseerd op de actualiteit of gewoon een persoonlijk verhaal uit zonnige tijden. Erwin Zijleman (Krenten uit de Pop) schreef weer een jaar vol overgave over veel prachtige albums : Een kleine greep uit zijn beschrijvingen van de meesterwerken voor mij van dit jaar.
The Lone Bellow – Half Moon Light
……The Lone Bellow bestaat uit slechts drie leden, maar toch heeft de band ook op haar nieuwe album weer een vol en vaak zelfs wat overweldigend geluid. Zanger Zach Williams zingt met veel gevoel en passie en zet zijn vocalen op Half Moon Light weer stevig aan. Ik ben zelf vanaf de eerste noten van het debuut enorm onder de indruk van de zang op de albums van The Lone Bellow, maar hoor ook vaak dat juist deze zang een hobbel is bij het kunnen waarderen van de muziek van de Amerikaanse band. Het is kennelijk iets waar je tegen moet kunnen, maar ik vind het ook dit keer prachtig.
Gitarist Brian Elmquist en multi-instrumentalist Kanene Donehey Pipkin kleuren prachtig om de gepassioneerde zang van Zach Williams heen met een warm en wat donker geluid. Het is een geluid dat aan de hand van Aaron Dessner weer wat meer afstand neemt van de Americana en iets opschuift richting het geluid van Then Came The Morning. In muzikaal en vocaal opzicht is het weer smullen en ook de productie van The National voorman is van een bijzonder hoog niveau. …..
Laura Marling – Song For Our Daughter
…..Laura Marling verloochent haar Britse roots echter zeker niet en lijkt op haar nieuwe album niet alleen beïnvloed door de muziek van Joni Mitchell, maar ook zeker door het jaren 70 werk van Paul McCartney, terwijl in een aantal songs ook haar liefde voor Britse folk weer op laait en aan het eind van het album ook nog een beetje country, compleet met pedal steel, opduikt.
Laura Marling heeft Song For Our Daughter in eigen beheer uitgebracht en heeft gekozen voor een betrekkelijk sober geluid, waarin de basis wordt gevormd door akoestische gitaar of piano en strijkers en hier en daar achtergrondvocalen de schaarse extra versiering aanbrengen.
Ze tekende deels zelf voor de productie van het album, maar kon ook nog deels een beroep doen op vertrouwde kompanen als Ethan Johns en Dom Monks. Song For Our Daughter klinkt prachtig, maar vooral intiem. De keuze voor een instrumentatie zonder opsmuk heeft er voor gezorgd dat de stem van Laura Marling centraal staat en haar stem verricht op haar nieuwe album wonderen…..
DeWolff – Tascam Tapes
….Op de cover van het nieuwe album van de Nederlandse band DeWolff prijkt de volgende tekst: “This is DeWolff’s New Album. It Was Recorded On The Road For Less Than 50$. But It Sounds Like A Million Bucks!” Voor net geen 50$ kocht de band een stokoude Tascam viersporen-cassetterecorder op batterijen, die “on the road” werd gebruikt voor het opnemen van het nieuwe album van de band.
Bij het opnemen van Tascam Tapes liet de band zich inspireren door de muziek die eerder in de toerbus voorbij was gekomen en dat was zo te horen opvallend veel soul, disco en funk, al is de band de blues en de rock gelukkig ook niet vergeten.
Tascam Tapes werd met beperkte middelen opgenomen en dat hoor je ook wel. Drums en bas kwamen uit de sampler, waarna gitaar, keyboards, mondharmonica en zang live werden toegevoegd. Het is een opnameproces dat goed past bij de muziek van DeWolff. Tascam Tapes opent rauw en bluesy, maar staat ook vol zwoele soul, moddervette funk en een vleugje disco…..
Drive By Truckers – The Unraveling
….Het deze week verschenen The Unraveling is, zeker vergeleken met zijn voorganger, weer gestoken in een kleurigere hoes, maar dat zegt niets over de staat van het vaderland van de leden van de band uit Athens, Georgia. The Unraveling schetst een nog wat somberder beeld van de Verenigde Staten, want het is er onder Donald Trump niet beter op geworden. Integendeel.
Drive-By Truckers stelt de misstanden in de Verenigde Staten nog wat nadrukkelijker aan de tand in de vlijmscherpe teksten op het album, die stilstaan bij thema’s als immigratie, racisme, armoede, uit de hand gelopen wapenbezit en grootschalig gebruik van zware pijnstillers (in de VS verantwoordelijk voor 150 doden per dag). Het voorziet de songs van inhoud en passie, waardoor Drive-By Truckers direct met 1-0 voor staat.
Ook in muzikaal opzicht is The Unraveling een overtuigend album. Net als op het vorige album worden ingetogen tracks afgewisseld met stevigere tracks en variëren de invloeden van lome countryrock tot stevige Southern rock (van Neil Young via R.E.M. naar Lynyrd Skynyrd). Drive-By Truckers heeft al deze invloeden opgenomen in een geheel eigen blend binnen de Amerikaanse rootsmuziek en klinkt als een goed geoliede machine. ….
Sarah Jarosz – World On The Ground
…..Sarah Jarosz heeft flink de tijd genomen voor haar nieuwe album, maar zat de afgelopen jaren zeker niet stil. Zo vormde ze samen met Sara Watkins en Aoife O’Donovan het trio I’m With Her, dat de afgelopen twee jaar stevig aan de weg timmerde en een uitstekend debuut afleverde. Op World On The Ground werkt de singer-songwriter uit New York samen met de gelouterde muzikant, songwriter en producer John Leventhal, die de afgelopen decennia een indrukwekkend CV heeft opgebouwd. Sarah Jarosz en John Leventhal hebben het album voor een belangrijk deel samen gemaakt, waarbij het natuurlijk helpt dat beiden op flink wat instrumenten uit de voeten kunnen.
Op World On The Ground keert Sarah Jarosz terug naar de plek waar ze opgroeide, Wimberley, een dorp onder de rook van Austin, Texas. Het album staat vol mooie persoonlijke verhalen en al even mooie songs, die vaak een ingetogen karakter hebben. Sarah Jarosz schuurde met haar eerste albums nog dicht tegen de traditionele bluegrass aan, maar bestreek op haar laatste albums zoals eerder gezegd al een veel breder palet. World On The Ground trekt deze lijn door en kan uit de voeten met folk, country, jazz, pop en hier en daar een vleugje bluegrass.
Dat bredere palet hoor je in de instrumentatie waarin gitaren domineren en de banjo wat aan terrein heeft verloren, al eist het instrument de hoofdrol op in de traditioneel aandoende slottrack. Het klinkt allemaal prachtig, met een hoofdrol voor prachtig gitaarwerk en fraaie accenten van andere instrumenten.
Ook in de zang hoor je dat Sarah Jarosz haar hele jonge jaren achter zich heeft gelaten. Haar stem klinkt warmer en volwassener en draagt de mooie songs op het album met speels gemak. Het levert een fraai album op, dat misschien nog wel het meest opvalt door de uitstekende songs op het album. Sarah Jarosz is gegroeid als zangeres, maar heeft als songwriter nog veel grotere stappen gezet. De persoonlijke songs op het album steken knap in elkaar en hebben een fraai evenwicht gevonden tussen traditie, aanstekelijkheid en diepgang…..
Matt Berninger – Serpentine Prison
…..Matt Berninger maakte Serpentine Prison samen met producer, muzikant en legende Booker T. Jones en deed bovendien een beroep op een aantal gastmuzikanten, onder wie Brent Knopf (met wie hij een paar jaar geleden een album maakte als El VY), The National bassist Scott Devendorf, David Bowie bassist Gail Ann Dorsey en Andrew Bird.
Matt Berninger schuwt in de teksten op het album de sombere thema’s niet en staat stil bij isolatie, echtscheiding en depressies. Het zijn thema’s die passen bij zijn stem, die nu eenmaal minder geschikt is voor zonnige popliedjes. Ook de inkleuring van de songs op Serpentine Prison sluit aan bij de soms behoorlijk donkere thematiek.
Het is overigens een bijzonder fraaie inkleuring, die niet alleen donker maar ook wat broeierig aan doet en wel wat doet denken aan een aantal albums van Robbie Robertson en aan de producties van Daniel Lanois. Het is een instrumentatie die bestaat uit meerdere lagen, maar het geluid zit ook vol ruimte en is nooit te zwaar.
Serpentine Prison is een album dat is gemaakt voor de avonduren, want met name als de zon onder is komen de fraaie klanken op het album fraai tot leven. Met name het gitaarwerk op het album is prachtig, maar ook de ruimtelijke klanken van met name piano, orgels (uiteraard van de oude meester Booker T. zelf) en keyboards dragen nadrukkelijk bij aan het zeer sfeervolle en vakkundig geproduceerde geluid op het eerste soloalbum van Matt Berninger.
Het zijn klanken die uitstekend passen bij zijn aangenaam donkere stemgeluid, dat weer uitstekend past bij de songs op het album, die voldoende ver verwijderd blijven van de muziek van The National en allemaal in het hokje singer-songwriter passen. Serpentine Prison is niet zonder meer geschikt voor fans van The National, maar liefhebbers van singer-songwriters met een voorliefde voor stemmige klanken en flink wat melancholie kunnen waarschijnlijk goed uit de voeten met dit album……
Niet alleen mooie woorden maar ook enkele mooie clips als hoogtepunt:
Tijdens Covid waren de heren van Elbow heel actief. Het resulteerde in de #elbowrooms. Een mooie verzameling Elbow klassiekers waar Lippy Kids misschien wel de meest bijzondere was.
De lijst van 2020
Sarah Jarosz – Eve
The Lone Bellow – August
The Killers – Dying Breed
Laura Marling – Held Down
Ben Watt – Summer Ghosts
Kalie Shorr – The One
Jeff Tweedy – Natural Disaster
Matt Berninger – One More Second
Fiona Apple – Fetch the Bolt Cutters
The Jayhawks – Little Victories
Nadne Shah – Club Cougar
Shelby Lynne – The Equation
Waxahatchee – Fire
Isobel Campbell – Ant Life
Mary Chapin Carpenter – American Stooge
The Apartments – We talked through till dawn
Weyes Blood – Mirror Forever
Jason Isbell and the 400 unit – St. Peter’s Autograph
Eels – I Got Hurt
Chris Stapleton – Old Friends
Jess Jocoy – Existential Crossroads
Cowboy Junkies – Grace Descends
Lilly Hiatt – Some Kind Of Drug
Rolling Blackouts Coastal Fever – Falling Thunder
James Elkington – Carousel
Marcus_King – The Well
Car Seat Headrest – Life Worth Missing
Hayes Carll – Wild Pointy Finger
Drive-By-Truckers – Slow Ride Argument
Nicole Atkins – Mind Eraser
Chuck Prophet – Nixonland
Kelly Hunt – Men of Blue & Grey
Matt Berninger – Silver Springs
Lera Lynn – Let Me Tell You Something
The Strokes – Why Are Sunday’s So Depressing
Ulver – A_Thousand_Cuts
The White Buffalo – River Of Love And Loss
Jonathan Wilson -Riding The Blinds
David Keenan – Love in a Snug
Norah Jones -Flame Twin
Rufus Wainwright – Unfollow The Rules
Blake Mills – Money Is The One True God
Hannah White and The Nordic Connections – Gotta Work Harder
Rumer – Deep Summer in the Deep South
DeWolff – Let it Fly
Taylor Swift – Peace
James Elkington – Ever-Roving Eye
Will Johnson – Los Cuervos
Andy Shauf – Living Room
Ray Lamontagne – Summer Clouds
The Lone Bellow – Good Times
Laura Marling – Strange Girl
The Highwomen – Crowded Table
Joan as Police Woman – Lifes What You Make It
Bonny Light Horseman – Magpie’s Nest
Norah Jones – To Live
Jack Garratt – Get in my Way
Snowgoose – The Optimist
AA Williams – All I Asked for (Was to End It All)
Billie Eilish – No Time To Die
Tame Impala – One More Year
Matt Costa – Make That Change
Jason Isbell and the 400 unit – Overseas
Patrick Watson – Broken
The Beths – Out of Sight
Phoebe Brigders – Halloween
Siv Jakobsen -Fight or Flight
Katie Pruitt – Grace Has A Gun
Drive-By-Truckers – Babies in cages
The Chicks – March March
Motorpsycho – The Magpie
Native Harrow – Same Every Time
The Lost Brothers – After the Fire
John Moreland – Terrestrial
The Hold Steady – You Did Good Kid
Joseph – Good Luck, Kid
Sarah Jarosz – Johnny
The Killers – Fire in Bone
Travis – Waving at the Window
Kelsey Lu – Due West
Nathaniel Rateliff – Time Stands
Gretchen Peters – Wish I Was
Robert Vincent – Husk of a Soul
Ray Lamontagne – Misty Morning Rain
Marc Almond – Hollywood Forever
My Morning Jacket – Magic Bullet
Laura Veirs – Burn Too Bright
American Aquarium – Me + Mine (Lamentations)
Robert Vincent – Conundrum
DeWolff – Love is such a waste
Biffy Clyro – North of No South
Airbag – A Day At The Beach (Part 1) & (Part 2)
Dizzy Mizz Lizzy – Amelia – Part 1 – Nothing They Do They Do For You / Part 2 – The Path Of Least Existence / Part 3 – Lights Out / Part 4 – All Saints Are Sinners / Part 5 – Alter Echo
O ja, kleine meisjes worden groot…. Dit jaar was Harry Styles de absolute favoriet. Dus voor mijn meiden
Ook in 2019 gebeurde het weer: je hoort een liedje en datt blijft een hele tijd bij je. Totdat je eraan toegeeft en erkend dat het gewoon een geweldig goed nummer is. Het gebeurde in 2019 weer een paar keer.
De allereerste keer was, ja ik geeft het toe, toen ik het nummer Arcade van Duncan Lawrence hoorde. Kort , krachtig , goed gezongen , goede opbouw en mooi rustig einde. En wie had gedacht dat tussen al het showspektakel en de Oost-Europese televote maffiosi Duncan het Eurovisie songfestival naar Nederland zou halen.
De tweede keer was toen ik op YouTube naar Joy Williams zocht. De vrouwelijke helft van het legendarische rootsduo Civil Wars had in 2019 haar vierde solo plaat uitgebracht. En op internet vond ik een live registratie van Canary. Magisch. Ik hoop dat ze een keer de oversteek naar Nederland gaat maken en dat ze dit soort muziek ten gehore brengt. Pure eenvoud van grote klasse.
De derde keer gebeurde het toen ik het nummer To Noise Making (Sing) van Hozier hoorde. De koren in dit nummer bleven bij mij vanaf het eerste moment hangen : héérlijk. Dit nummer van zijn tweede album Wasteland , Baby mag dus niet ontbreken.
En de laatste keer dit jaar overkwam het mij bij het beluisteren van de nieuwe Elbow. Het ritme van de opener Dexter & Sinister komt binnen en heeft mij niet meer los gelaten. Zelfs mijn dochters doen na een paar keer horen in de auto mee : I don’t know Jesus anymore. Het is duidelijk dat Elbow het niet overal mee eens is in het Engeland van vandaag. Helaas voor velen heb je er een klasse die onder het motto van democratie er anders over denken. Maar zoals zo vaak : muzikanten die zich ergens aan storen maken de mooiste songs. Giant of All Sizes heeft er weer een paar nieuwe opgeleverd met Dexter&Sinister een compositie van de buitencategorie.
In de Verenigde Staten heb je ook van die artiesten die zich storen aan de macht. Jeff Tweedy verontschuldigde zich jaren geleden tijdens een optreden in Utrecht voor Trump (het was de dag na de nacht dat die gekozen was door een minderheid die hem de meerderheid bezorgde). En afgelopen jaar serveerde hij en zijn Wilco het voor mij mooiste optreden van het jaar op . Met als absolute hoogtepunt Impossible Germany en een minutenlange solo van Nels Cline. Oor noemt het optreden ‘Griezelig Goed’. Jan Vollaard schrijft in NRC ‘ Fenomenaal Wilco verdiept zich in eigen repertoire’. Ik kan het hier alleen maar mee eens zijn.
Wat ook gezellig leuk was het tweede Once In A Blue Moon festival in het Amsterdamse Bos. Een hele dag roots/americana of wat er goed mee samengaat. Daar zag ik voor het eerst Robert Ellis. Muziek met uitleg. Leuke verhalen met (soms) een knipoog. Helaas komt er in 2020 geen vervolg van dit festival. Men kon geen representatieve line up verzorgen. Helaas.
Uit de enorme stapels nieuw materiaal kwamen voor mij er nog een paar bovendrijven die ik nog wil vermelden. Het tweede album van Lula Wiles ( Isa Burke, Eleanor Buckland en Mali Obomsawin ) met zeer prettige stemmen en back to the roots country. Of het nieuwe album van Alison Moorer waarop ze de traumatische gebeurtenissen uit haar jeugd in 10 songs ten gehore brengt. Bear’s Den (Andrew Davie, Kevin Jones en Joey Haynes) en de Raconteurs (Jack White , Brendan Benson , Jack Lawrence, Patrick Keeler) maakten allebei hun derde album en bleven doen waar ze goed in waren. Folkrock en ouwerwetse gitaarrock.
Tenslotte nog een unicum. Het eerste concertbezoek samen met mijn dochters: Nielson in TivoliVredenburg. Gewoon een leuk concert en een goede band. Dus Niels Littooij (Dordrecht, 28 december 1989) mag ook niet ontbreken in de lijst van dit jaar.
En nu enkele hoogtepunten in beeld (en geluid) :
En tenslotte het goede ouwe Elbow. In 2020 komen ze naar Nederland met hun nieuwe show en ik zal erbij zijn. Elbow live is altijd een feest. Voor het eerst in Antwerpen , ooit jaren terug. Toen met mijn oudste dochter in Afas Live en nu in de Ziggo Dome. En al jaren een mooi feestje als ze optreden. Kijk zelf maar of zoek een speciale track:
The Birds 0:00 The Bones Of You 8:48 Magnificent (She Says) 14:05 Mirrorball 19:46 All Disco 26:23 Little Fictions 31:27 Lippy Kids 40:27 One Day Like This 48:33 Grounds For Divorce 56:43
En tenslotte de gehele lijst van 2019:
1 Brittany Howard – 13th Century Metal
2 Matt Simons – After The Landslide
3 Joy Williams – All I Need
4 Duncan Laurence – Arcade
5 Sara Bareilles – Armor
6 Eleni Mandell- Be Together
7 Eilen Jewell – Beat The Drum
8 Norah Jones – Begin Again
9 Fontaines DC – Big
10 Joe Jackson – Big Black Cloud
11 Patty Griffin – Bluebeard
12 Son Volt – Broadsides
13 Will Kimbrough – Buddahs Blues
14 Tyler Childers – Bus Route
15 Joy Williams – Canary
16 Joan Shelley – Coming Down For You
17 Bears Den – Crow
18 Josienne Clarke – Dark Cloud
19 Sam Fender – Dead Boys
20 Jesse Malin – Dead On (feat._Lucinda Williams)
21 Elbow – Dexter & Sinister
22 Gary Clark Jr. – Don’t Wait Til Tomorrow
23 Black Keys – Every Little Thing
24 Grace Potter-Everyday Love
25 Yola – Faraway Look
26 Tim Bowness – Flowers at the Scene
27 Shovels & Ropes- Good Old Days
28 Joe Henry – Green of The Afternoon
29 The Slow Show – Hard to Hide
30 Allen Stone – Hold it Down
31 Thom Yorke – Impossible Knots
32 Taylor Swift – It’s Nice To Have A Friend
33 Davendra Benhart – Kantori Ongaku
34 She Keeps Bees – Kinship
35 JS Ondara – Lebanon
36 Wilco – Love Is Everywhere (Beware)
37 Trixie Whitley – May Cannan
38 Caroline Spence – Mint Condition
39 Shannon Lay – Nowhere
40 Robert Ellis – Passive Aggressive
41 North Mississippi Allstars – Peaches
42 The National – Quiet Light
43 Rosanne Cash – Rabbit Hole
45 Lauren Daigle – Rebel Heart & 46 Rescue
47 Ana Egge – Rise Above
48 Kelly Brouhaha – River
49 Native Harrow – Round and Round
50 The Lumineers – Salt And The Sea
51 Anna Tivel – Shadowlands
52 Lula Wiles – Shaking As It Turns
53 Tedeschi Trucks Band -Shame
54 Mandolin Orange – Silver Dagger
55 Kevin Morby – Sing a Glad Song
56 Phoebe Bridgers – Sleepwalkin’
57 Andrew Combs- Stars of Longing
58 Keane – Strange Room
59 Mavis Staples – Stronger
60 The Raconteurs – Sunday Driver
61 The Teskey Brothers – That Bird
62 The Delines – That Old Haunted Place
63 John Paul White – The Long Way Home
64 Jeff Tweedy – The Red Brick
65 Allison Moorer – The Rock and the Hill
66 Hozier – To Noise Making (Sing)
67 Mercury Rev – Tobacco Road
68 Jamie McDell – Under The Bonnet
69 David Crosby – Vagrants of Venice
70 Monotales – Violet New Moon
71 Nielson – Vuurwerk
72 Lee Fields & The Expressions – Wake Up
73 Rhiannon Giddens – Wayfaring Stranger
74 Elbow – White Noise White Heat
75 Noah Gundersen-Wild Horse
76 Balthazar – Wrong Faces
O ja, er moest nog een muzikale spreekbeurt voor het eerst gemaakt worden ….
2018 was voorbij voordat ik het goed in de gaten had… Ik was daarom ook wat laat met goed kijken naar de mooiste platen van het jaar. Er was weer enorm veel op de markt gekomen en ik had een flinke hoeveelheid bands en singer-songwriters klaar staan om te luisteren. Maar om eerlijk te zijn dit jaar niet heel uitvoerig gezocht en vergeleken. Naast het nieuwste werk van bands die ik al jaren volgen en van blijf genieten (Turin Brakes, DeWolff, Dave Matthews Band, Jack White of Snow Patrol) heeft die korte zoektocht voor mij weer een paar nieuwe pareltjes opgeleverd :
Bijvoorbeeld Isaac Gracie die op zijn naamloos debuut soms doet denken aan Jeff Buckley. Het Londonse Shame gaat zeker het komende jaar een paar Nederlandse festivaltenten op zijn kop zetten. Of neem nou Mary Chapin Carter. Heeft op haar nieuwste plaat (Sometimes Just The Sky) een paar prachtplaten staan. Blijkt ze al 30 jaar actief te zijn…. zo zie je maar weer dat een korte zoektocht ook ‘nieuw’ moois kan opleveren. Ik kijk in 2019 vooral uit naar het optreden van I’m With Her in Paradiso. Ik hoop dat Aoife O’Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz daar hetzelfde presteren als ze in de studio hebben gedaan toen ze hun laatste cd See You Around opnamen. Maar het jaar is nog lang.
Tenslotte wil ik nog een lans breken voor een Nederlandse Artiest : Douwe Bob. Zijn bekendheid ontvangen tijdens het TV programma : de beste singer-songwriter. En passant Nederland vertegenwoordigd op het Europees Songfestival en nu weer een plaat uitgebracht die eigentijds én eigenwijs is. Gewoon sterk gezongen en gespeeld. Niks meer aan doen. Gewoon doorgaan.
Wat ik een paar jaartjes niet meer had gedaan is aan mijn jaarlijstje een plaat voor mijn dochters toegevoegd. Tijdens onze vakantie hadden we een regenachtige dag en toen hebben we samen naar The Greatest Showman gekeken. Daarna is de muziek van die film/musical bijna niet meer de speakers verdwenen. Dames die is voor jullie.
De jaarlijst
Ryley Walker – 22 Days
Johan – Anyone got a clue
The Jayhawks – Backwards Women
Nataniel Ratecliff and the Night Sweats – Be There
Jon Allen – Better Day
Courtney Marie Andrews – Border
Luke Winslow King – Born to Roam
Marlon Williams – Can I Call You
Dave Matthews Band – Can’t Stop
Old Crow Medecine Show – Child of the Mississippi
The Greatest Showman – Come Alive
Shame – Concrete
Lump – Curse of Contemporary
Joan as Police Woman – Damned Devotion
Turin Brakes – Don’t Know Much
The Boxer Rebellion – Don’t Look Back
Shame – Dust on Trial
The Magpie Salute – For the Wind
Mount Eerie – Forest Fire
I am With Her – Game To Lose
Tirzah – Gladly
The War and Treaty – Healing Tide
TMGS – Holding The Reins
Joe Henry – Hungry
Jack White – Ice Station Zebra
Our Girl – In My Head
Neil Finn – Independence Day
Lenny Kravitz – I’ts Enough
Mary Chapin Carpenter – Jericho
Snow Patrol – Life On Earth
Justin Timberlake – Livin’ Off the Land
Kristina Murray – Lovers & Liars
Big Red Machine -Lyla
Janelle Monae -Make Me Feel
Judy Blank – Mary Jane
Jeff Tweedy – Muzzle of Bees
Car Seat Headrest – My Boy (Twin Fantasy)
Twenty One Pilots – Neon Gravestones
Editors – No Sound But The Wind
DeWolff – Once in a Blue Moon
Douwe Bob – Out On The Road
Kovacs – Play Me
Marcus King Band – Remember
Glen Hansard – Roll On Slow
Donny Doon – Saw a Light
Ty Segall – She
Sophie Hunger – Sliver Lane
Kacey Musgraves – Slow Burn
Turin Brakes – Smoke and Mirrors
Amber Arcades-Something’s Gonna Take Your Love Away
Spain – Sugarkane
Jonathan Wilson – Sunset Blvd
Isaac Gracie – That Was Then
Ben Howard – The Defeat
Thom Yorke – The Mother Lode
Jonathan Jeremiah -The Stars Are Out
Novastar -Tides
First Aid Kit – To Live a Life
Eels – Today Is The Day
The Beths -Uptown Girl
Dave Matthews Band – Virginia In The Rain
Loma – White Glass
Caitlin Canty – Who
Snow Patrol – Wild Horses
Tom Petty – You and I Will Meet Again (2018 Remasterd)
En enkele op video
Waar ik ook naar uit kijk is de terugkeer van Dave Matthews naar Nederland. Hij komt weer met zijn band naar Afas Live. Al vaak gezien maar verveelt nooit. Om in de stemming te komen alvast zijn optreden van januari 2018 in The Gorge:
Het is goed om bij een afscheid even terug te kijken en te genieten van muziek uit het verleden . In 2017 moesten we op 3 oktober plotseling afscheid nemen van Tom Petty. In 2012 bezocht ik, wat nu blijkt, zijn laatste optreden in Nederland. 5 sterren recensie in de Volkskrant (zie hier). Later bleek dat Tom Petty is overleden aan een overdosis aan medicijnen onder andere omdat hij al een tijd met een gebroken heup optrad…. En enkele weken later moesten we ook afscheid nemen van Gordon Dowie, frontman van The Tragically Hip. Deze band heb ik meerdere keren in Nederland en België mogen zien en elke keer was het weer een feest. Mooie herinneringen.
Maar er was in 2017 ook weer nieuwe aanwas. Een jonge artiest waar we nog hoop ik lang van mogen genieten is Quinn Sullivan. Toen hij 6 jaar was trad hij op in de Ellen DeGeneres Show. In 2017 , op 18 jarige leeftijd, brengt hij zijn derde studioplaat uit. Hij is geboren met een gitaar in de hand. Virtuoos. Maar ook op het gebied van roots / america ontdekte ik een aantal nieuwe artiesten, al zijn sommige in de US al wat langer bekend. Quiles & Cloud en de The Infamous Stringdusters bleven nog het meest bij. Kijk en oordeel zelf (onder de lijst)
Op live gebied waren vooral de optredens van Ryan Adams (Vredenburg) en Jason Isbell (Paradiso) briljant. Al dacht ik dat Ryan al na 3 nummers ging afhaken. Na een 5 minuten pauze en toespraak hield het publiek zich in met het maken van foto’s met flits. Gelukkig maar.
De lijst dit jaar
Chris Robinson Brotherhood – Behold The Seer
Elbow – Magnificent (She Says)
Quiles & Cloud – Black Sky Lightning
Rhiannon Giddons – Come Love Come
Jeangu Macrooy – Fire Raging
The Lone Bellow – Walk Into A Storm
Lizz Wright – Southern Nights
Aimee Mann – Knock it off
Nikki Lane – Highway Queen
Gregg Allman – My Only True Friend
Lilly Hiatt – All Kinds of People
Pete Murray – Sold
The War On Drugs – Pain
David Rawlings – Airplane
Alison Krauss – River in the Rain
John Mellencamp & Carlene Carter – All Night Talk Radio
Ozark Henry – Where Is the Love
Sam Outlaw – Bottomless Mimosas
Sam Smith – Burning
Flo Morrissey and Matthew E. White – Looking For You
Sean Rowe – The Salmon
Siv Jakobsen – Shallow Digger
The Infamous Stringdusters – Back Home
Steven Wilson – Refuge
Son Volt – Lost Souls
David Crosby – Sell Me A Diamond
Julie Byrne – Morning Dove
Courtney Marie Andrews – Put the Fire Out
Sharon Jones and the Dap Kings – Matter of Time
Tift Merrit – Proclamation Bones
Richard Edwards – Rollin Rollin Rollin
Curtis Harding – Go As You Are
Leslie Mendelson – Chasing The Thrill
Jason Isbell and the 400 Unit – If We Were Vampires
Quinn Sullivan – Midnight Highway
Steven Wilson – To The Bone
Chris Robinson Brotherhood – Dog Eat Sun
Charlie Worsham – Southern By the Grace of God
Quiles & Cloud – Shake Me Now
Andrew Combs – Better Way
A Blaze Of Feather – Dust in the Wind
Ryan Adams – Breakdown
Mark Eitzel – La Llorona
The Americans – I’ll be yours
Robert Plant – The May Queen
Elbow – Trust the Sun
The National – The System Only Dreams In Total Darkness
Kenny Wayne Shepherd – Ride of your life
The Infamous Stringdusters – Black Elk
Jason Isbell and the 400 Unit – Cumberland Gap
Nothing But Thieves – Sorry
Big Big Train – As the Crow Flies
Quinn Sullivan – Buffalo Nickel
En hieronder enkele beelden van het afgelopen jaar :
(the unofficial video ; but it could be the real video
Het was natuurlijk een heel gek jaar. We hebben afscheid moeten nemen van een aantal wereldsterren. Bowie, Prince, Cohen en zelfs George Michael ontvielen ons en eisten nogmaals veel aandacht op. Maar er waren natuurlijk ook weer een heleboel artiesten die met mooi nieuw materiaal kwamen wat aandacht verdiende (en het soms niet kregen). Als eerste de heren van DeWolff. Zij hebben een van beste platen van het jaar gemaakt. Roux-A-Roux is sterk, strak en met veel passie. Ze blijven hun eigen ding doen en dat verdient respect. Een heer die al jaren zijn eigen ding doet is Chris Robinson. In 2016 eindelijk weer eens in Nederland te zien. Hij speelde met band 2,5 uur lang in Paradiso. Smullen Turin Brakes kwamen in het begin van het jaar met een nieuwe album : Lost Property. Het bekende Turin Brakes geluid : verzorgde stemmen en (akoestische) gitaren. En ook zij waren na jaren weer eens in Nederland te zien. Wilco was ook dit jaar van de partij. Met een nieuw album Schmilco kwamen ze in november naar Utrecht. De dag na de dramatische verkiezingen in de Verenigde Staten. Voorman Tweedy was nog zichtbaar ontgoocheld over de uitkomst maar verklaarde meteen dat wat hem betreft met muziek de wereld bij elkaar moet worden gehouden. Of Trump daaraan gaat meedoen is de vraag. Maar hopelijk heeft de blonde mafketel geen invloed op creatieve geesten zoals Tweedy. Misschien levert het wel 4 jaar lang mooie protestsongs op. Wie zal het zeggen. Mijn bibliothecaris Erwin Zijleman die iedereen dagelijks op de hoogte houdt van allerhande roots/americana nieuwtjes via “Krenten in de Pop” wees mij tenslotte ook nog nieuwe platen van Sarah Jarosz, Dylan LeBlanc en The Jezabels. Allemaal aanraders! Gelukkig waren er ook oude helden die nieuwe juweeltjes uitbrachten : Radiohead kwam met A Heart Shaped Moon, Ray Lamontagne met Ouroboros en de Drive By Truckers met American Band. Stuk voor stuk sterke platen.
Genoeg materiaal dus voor een mooie respectvolle lijst.
En omdat Elbow en Steven Wilson hebben aangekondigd om in 2017 met nieuw materiaal komt het opstellen voor een lijstje van 2017 ook best goed.
Highlights 2016
En de hele lijst van 2016 1. Turin Brakes – 96 2. Radiohead – Burn The Witch 3. Dizzy Mizz Lizzy – Brainless 4. DeWolff – Lucid 5. Wilco – Cry All Day 6. Vanessa Peters – 206_Bones 7. Ryley Walker – A Choir Apart 8. Shearwater – A long time away 9. Chris Robinson – Ain’t It Hard But Fair 10. Lou Rhodes – All I Need 11. Steve Gunn – Ancient Jules 12. Bob Mould – Black Confetti 13. Michael Kiwanuka – Black Man in a White World 14. Sturgill Simpson – Breakers Roar 15. Norah Jones – Burn 16. Robert Ellis – California 17. Andrew Bird – Capsized 18. Birds Of Chicago – Color Of Love 19. The Jezabels – Come Alive 20. David Crosby – Drive out to the desert 21. Agnes Obel – Familiar 22. Ben Watt – Fever Dream 23. Kings Of Leon – Find Me 24. Drive By Truckers – Guns of Umpqua 25. Wolfmother – Gypsy Caravan 26. Ray LaMontagne – Hey, No Pressure 27. Rival Sons – Hollow Bones pt.2 28. Alicia Keys – Holy War 29. Money – Hopeless World 30. Kevin Morby – I Have Been to the Mountain 31. Motorpsycho – I.M.S. 32. The Jayhawks – Isabel’s Daughter 33. Beau -Leave Me Be 34. Lisa Hannigan – Lo 35. Damien Jurado – Lon Bella 36. Emelie Sande – Lonely 37. Dylan Leblanc – Look how far we’ve come 38. Sarah Jarosz – Lost Dog 39. Solange – Mad 40. Snarky Puppy – Molino Molero 41. Anderson Paak – Parking Lot 42. Bears Den – Roses on a Breeze 43. Band Of Horses – Solemn Oath 44. Brent Cobb – South of Atlanta 45. Tom Odell – Sparrow 46. Brian Fallon – Steve Mcqueen 47. Blackberry Smoke – Woman In The Moon 48. Jack Garratt – Worry 49. Grant-Lee Phillips – Yellow Weeds 50. Wilco – Normal American Kids 51. Turin Brakes – Hope We Make It 52. Radiohead – Desert Island Disk 53. DeWolff – What’s the Measure of a Man 54. Dizzy Mizz Lizzy – Say It to Me Anyway 55. De Staat – Make The Call, Leave It All
En het beste concert van 2016 was Wilco in Tivoli Vredenburg. Omdat daar geen beelden van op Youtube te vinden zijn hieronder het concert een weekje eerder in Ancienne Belgique.
En omdat ze zo’n mooie plaat hebben gemaakt : iets meer van DeWolff
kende eigenlijk net zoveel nieuwe gezichten als ook gearriveerde artiesten die nog een mooi album aan hun oevre toevoegden. Onder de oude bekenden zaten bijvoorbeeld Jeff Lynn’s ELO, Wilco, Joe Jackson, Paul Weller of Los Lobos. Stuk voor stuk goede albums die niet missen in mijn lijst.
Maar het is altijd weer een feest naar nieuwe namen te luisteren, sommige voor mij totaal onbekend, die nieuw fris klinken of oude genre’s van een 2015 jasje voorzien. Ryley Walker bijvoorbeeld. Zijn CD Primrose Green gaat terug naar eind jaren 60 – begin 70 maar heeft is toch van deze tijd. Goede zang, goede begeleiding en hopelijk een start van een mooie creatieve carrière.
Ze hadden al een debut album in 2012 gemaakt maar die was mij niet opgevallen. Maar als je van mooie samenzang houdt dan moet je een keer luisteren naar de Britse zusjes Camilla, Emily en Jessica Staveley-Taylor oftewel The Staves. Kippenvel.
Van een heel andere orde is de zoete soulmuziek van Leon Bridges die in 2015 helemaal doorbrak met zijn album Coming Home. Een heerlijk lome plaat die het vooral in de zomerdag heel goed doet.
Tenslotte toch nog een oude bekende onder de aandacht. Colin Melody van The Decemberistst. Ze waren in 2015 één keer te zien in NL in Nijmegen. En het was ongel
2015 in beeld :
En de hele lijst over 2015 :
Adele – Remedy
Alabama Shakes – Sound & Color
Alberta Cross – Beneath my love
Allen Stone – American Privilege
Allison Moorer – Back of My Mind
Ane Brun – Still Waters
Balthazar – Last Call
Bertolf – Help Me Stand
Blackberry Smoke – Woman in the Moon
Courtney Barnett – Depreston
Daniel Romano – Two Word Joe
Douwe Bob – Sugar
Editors – No Harm
Eilen Jewell – Down The Road
Father John Misty – The Ideal Husband
Frankie Lee – Honest Man
Frazey Ford – Runnin
Gary Clark, Jr. – Stay
Giant Sand – Hurtin’ Habit
Gretchen Peters – Blackbirds
Guy Garvey – Harder Edges
Israel Nash – Strangers
Jason Isbell – Children of Children
Jeff Lynn’s ELO – Love & Rain
Jewel – Plain Jane
Joanna Newsom – Same Old Man
Joe Jackson – Neon Rain
Laura Marling – False Hope
Leon Bridges – Smooth Sailin’
Los Lobos – Made to Break Your Heart
Michael Prins – Fear Not
Mister And Mississippi – Meet me at the Lighthouse
Moet dat dan vraag ik me af. Is je muzikale voorkeur op een gegeven moment uitontwikkeld of is de muziek van nu alleen variatie op wat er in het verleden al is geproduceerd. Ik volg een paar websites om een beetje bij te blijven en het verbaasd met elke keer weer hoe ontzettend veel muziek er wordt gemaakt en hoeveel daarvan eigenlijk langs mij heen gaat. Het is gewoon niet bij te houden. En als ik dan toch een keuze heb gemaakt uit dan al dat moois dan kan ik me voorstellen dat mensen denken “alweer gitaar” en “nog steeds die David Crosby”…
Maar ook dit jaar zijn er een paar artiesten die, vind ik, iets hebben toegevoegd aan de muziekbibliotheek omdat ze iets unieks hebben. Een eigen stijl, een unieke stem, heel veel instrumenten of juist heel weinig.
Neem bijvoorbeeld George Ezra en James Vincent McMorrow, beide gezegend met een eigen prachtig stemgeluid. Of Blake Mills en Jon Allen die voornamelijk een gitaar en hun stem gebruiken om hun verhaal te vertellen terwijl Barlow en Rhodes (Lamb) daarvoor allerlei elektronicageluidjes en ritmes voor gebruiken. Ik herken ze uit duizenden net zoals oude getrouwen als David Crosby, Robert Plant of Chris Robinson.
Wat misschien wel de plaat van het jaar is : Paolo Nutini die met zijn derde studio album Caustic Love een heel sterke plaat heeft achtergelaten. Het was moeilijk kiezen uit de vele sterke nummers maar Looking For Something leek me een mooie afsluiter van deze lijst.
Dat geldt ook voor de openingsact : The Lone Bellow. Ik hoorde deze plaat in het voorjaar, toen bijna heel Europa in de ban was van de Common Linnets. Alt-Country, mooi gezongen, mooi (ingehouden) tempo met als enige verschil met het gelegenheidsduo Waylon/De Lange tegen het einde een versnelling en mooie twist. Ik was even in dubio wat waarom het nummer zo plotseling van veranderde. Totdat ik las dat de leadzanger Zach Williams een dagboek was begonnen nadat zijn vrouw als gevolg van een ongeval tijdelijk verlamd was geraakt. Het geeft het nummer veel meer lading. Het moet gezegd worden dat dit nummer eigenlijk uit 2013 is maar ik vond het zo goed dat ik er maar mee begin. Ze komen dit jaar met een nieuwe CD en hopelijk ook een optreden in NL.
En mijn dochters? Die waren heel 2014 in de ban van Frozen. Meezingen met ‘Laat het Los’, de haren losmaken en zwaaien met de heupen……ze worden al zo groot.
Dit is mijn lijst van 2014. Veel plezier in 2015!
CD1
01. The Lone Bellow – Tree To Grow
02. David Crosby – The Clearing
03. Blake Mills – If I am Unworthy
04. Rosanne Cash – The Long Way Home
05. Ryan Adams – Kim
06. Elbow – Honey Sun
07. Jeff Tweedy – World Away
08. Damien Rice – Colour Me In
09. Rodney Crowell – Famous Last Words Of A Fool In Love
10. Gregory Page – Right or Wrong
11. Beck – Say Goodbye
12. Angus & Julia Stone – Main Street
13. Ray Lamontagne – Airwaves
14. Andrew Bird – Don’t Be Scared
15. Joe Henry – Every Sorrow
16. Robert Plant – A Stolen Kiss
17. Jon Allen – Hummingbird Blues
18. Chris Robinson Brotherhood – Burn Slow
CD2
01. Damien Jurado – Silver Timothy
02. Fink – Shakespeare
03. Tim Knol – Sea of Shame
04. Robert Ellis – Good Intentions
05. Temples – Mesmerise
06. Young The Giant- Anagram
07. George Ezra – Did You Hear The Rain
08. Sharon Jones and the Dap-Kings – Long Time, Wrong Time
09. Lee Fields – In the Woods
10. Curtis Harding – Keep on Shining
11. Real Estate – The Bend
12. Andy Burrows – Hearts And Minds
13. Lamb – We Fall In Love
14. Sohn – Artifice
15. First Aid Kit – Waitress Song
16. Sean Rowe – The Drive
17. Dotan – 7 Layers
18. Lucius – Monsters
19. Chuck Prophet – If I Was a Baby
20. James Vincent McMorrow – Glacier
CD3
01. Ty Segall – The Hand
02. Brendan_Benson – Diamond
03. Blaudzun – Wingbeat
04. Spoon – Knock Knock Knock
05. Mark Lanegan – The Killing Season
06. Jack White – Alone In My Home
07. War On Drugs – Red Eyes
08. Lady Lamb The Beekeeper -Bird Balloons
09. Tom Petty & The Heartbreakers – Fault Lines
10. Strand of Oaks – Same Emotions
11. Flying Colors – One Love Forever
12. Ben Howard – She Treats Me Well
13. Foo Fighters – Something From Nothing
14. Drive By Truckers – When He’s Gone
15. Joan As A Policewoman – Good Together
16. Paulo Nutini – Looking For Something
Van een aantal zijn op YouTube ook beelden te vinden :
